Tekenen van de ziekte van Alzheimer geïdentificeerd met PET-scan

PET-scans (positron emission tomography) kunnen helpen bij het opsporen van plaques in de hersenen (amyloïde laesies) die verband houden met de ziekte van Alzheimer, zo meldden onderzoekers in Archives of Neurology.
De auteurs verklaren, als achtergrondinformatie, dat onderzoekers AD meer diepgaand proberen te begrijpen, evenals andere vormen van dementie. Daarbij is het gebruik van PET-scans onderzocht.
PET scans maken gebruik van nucleaire geneeskunde (straling) om driedimensionale kleurenafbeeldingen te maken van hoe dingen functioneren in het menselijk lichaam. Het apparaat detecteert gammastralen die indirect worden uitgezonden door een positron-emitterende radionuclide (tracer) - deze wordt in het lichaam op een biologisch actief molecuul geplaatst. Computers reconstrueren de afbeeldingen.
Voordat een PET-scan wordt uitgevoerd, wordt een radioactieve stof geproduceerd in een machine (cyclotron); het is dan gelabeld aan een natuurlijke chemische stof, die bekend staat als een radiotracer, of gewoon een tracer. De radiotracer wordt vervolgens in het lichaam ingebracht.
Verschillende teams van wetenschappers onderzoeken hoe effectief verschillende soorten tracers zijn in het identificeren van hersenbevindingen die verband houden met de ziekte van Alzheimer.
Eerste studie - Dr. David A. Wolk en zijn team gingen op onderzoek uit hoe goed 18-gelabeld flutemetamol (een tracer) voor hersenscans kan zijn. Ze voerden PET-scans uit op zeven deelnemers. Ze kregen allemaal een dosis van 18-gemerkt flutemetamol.
Alle deelnemers hadden al een biopsie ondergaan voor normale druk hydrocephalus, een progressieve aandoening die vaak moeilijk te onderscheiden is van de ziekte van Alzheimer.
Ze identificeerden PET-scan bewijs van amyloïde laesies die overeenkwamen met laboratoriumanalyses van het biopsiedoek.
Tweede onderzoek - Dr. Adam S. Fleisher en team gebruikten de tracer florbetapir F 18 voor hun PET-scans bij 68 deelnemers met een waarschijnlijke AD, evenals 60 mensen met milde cognitieve stoornissen en nog eens 82 gezonde vrijwilligers (controles).
Ze vonden variaties in de opname door de hersenen van florbetapir F 18 tussen de drie groepen en in de identificatie van amyloïde plaque. De auteurs voegden eraan toe dat de verschillen groot genoeg kunnen zijn om het verschil tussen de omstandigheden en tussen ongeschonden en verminderde hersenen te helpen bepalen.
De auteurs schreven:

"Met de mogelijke opkomst van ziektespecifieke interventies voor AD," staat Wolk et al. ", Zullen biomarkers die moleculaire specificiteit bieden waarschijnlijk van groter belang worden bij de differentiële diagnose van cognitieve stoornissen bij oudere volwassenen." Fleisher et al schrijven zelfs: "Amyloïde beeldvorming biedt veel belofte om de evaluatie van patiënten in een klinische omgeving te vergemakkelijken."

Begeleidende redactie

William J. Jagust schreef dat de detectie van amyloïde laesies is "een onderwerp van actief onderzoek."
Hij voegde toe:

"De meeste klinische beeldvormingsmethoden zijn gebaseerd op interpretatie, niet op kwantificering," stelt hij. "Desalniettemin is de kwantificering van deze scans van grote waarde, omdat het een betrouwbare maatstaf biedt die tussen laboratoria op een continu of dichotoom niveau kan worden vergeleken."

"Positron-emissietomografie en Florbetapir F 18 gebruiken voor beeld corticaal amyloïd bij patiënten met milde cognitieve stoornissen of dementie als gevolg van de ziekte van Alzheimer"
Adam S. Fleisher, MD; Kewei Chen, PhD; Xiaofen Liu, MS; Auttawut Roontiva, MS; Pradeep Thiyyagura, MS; Napatkamon Ayutyanont, PhD; Abhinay D. Joshi, MS; Christopher M. Clark, MD; Mark A. Mintun, MD; Michael J. Pontecorvo, PhD; P. Murali Doraiswamy, MBBS, FRCP; Keith A. Johnson, MD; Daniel M. Skovronsky, MD, PhD; Eric M. Reiman, MD
Arch Neurol. Gepubliceerd online 11 juli 2011. doi: 10.1001 / archneurol.2011.150
Geschreven door Christian Nordqvist