Beta-blokkers helpen longkankerpatiënten langer te leven

Patiënten met niet-kleincellige longkanker kunnen langer leven als ze bètablokkers gebruiken tijdens radiotherapie.
De bevinding kwam uit nieuw onderzoek uitgevoerd door een team van deskundigen aan de Universiteit van Texas MD Anderson Cancer Center (Houston, VS) en werd gepubliceerd in Annalen van Oncologie.
Een eerdere studie in hetzelfde tijdschrift toonde aan dat geavanceerde radiotherapie gekoppeld was aan verbeterde overlevingscijfers onder patiënten met longkanker.
In de huidige studie analyseerden de wetenschappers de voortgang en de resultaten van 722 mensen die radiotherapie hadden ondergaan als hun primaire of 1e lijn van behandeling voor kanker (aangeduid als "definitieve radiotherapie" - ontvangen in doses van ten minste 60 Gy, in de hoop om te zetten een einde aan de ziekte).
De resultaten toonden aan dat 155 proefpersonen bètablokkers kregen voor hoge bloeddruk, hartaandoeningen of andere problemen dan kanker.
De patiënten die bètablokkers gebruikten, overleefden naar schatting 23,7 maanden in tegenstelling tot de 567 andere personen die ze niet gebruikten, die ongeveer 18,6 maanden overleefden. (een toename van 22% na controle voor andere variabelen zoals stadium van de kanker, leeftijd, het gebruik van aspirine, chronische obstructieve longziekte en of chemotherapie al dan niet gelijktijdig werd gegeven).
Het gebruik van bètablokkers was ook gekoppeld aan verbeteringen in overleving zonder dat de kanker terugkeerde (ziektevrije overleving) en overleefde zonder dat de ziekte zich naar andere delen van het lichaam verspreidde (metastasen-vrije overleving op afstand).
Bètablokkers hadden geen invloed op de tijd die een patiënt overleefde zonder dat de ziekte zich naar het gebied van de longen ontwikkelde waar het zich voor het eerst had ontwikkeld (locoregionale progressievrije overleving).
Universitair docent dr. Daniel Gomez, bij de afdeling Stralingsoncologie van het MD Anderson Cancer Center, legde uit:

"Ondanks recente verbeteringen in radiotherapie en chemotherapie voor niet-kleincellige longkanker, is de prognose van deze ziekte slecht, terwijl minder dan 15% van de patiënten vijf jaar na de diagnose overleefde. Een belangrijke doodsoorzaak is het metastaseproces. wanneer kankercellen van de oorspronkelijke tumor naar andere delen van het lichaam reizen, moeten we daarom dringend nieuwe manieren vinden om de ontwikkeling van metastasen bij deze patiënten te blokkeren.
Onze resultaten suggereren dat het gebruik van bètablokkers tijdens radiotherapie kan helpen om de vorming van metastasen te voorkomen en direct of indirect kan leiden tot verbeterde zorg voor patiënten met niet-kleincellige longkanker. Voor zover ons bekend is, is onze studie de eerste analyse die een overlevingsvoordeel aantoont geassocieerd met het gebruik van bètablokkers tijdens definitieve radiotherapie bij patiënten met NSCLC. Er zijn echter prospectieve studies nodig om deze bevindingen verder te onderzoeken en om te ontdekken of verbeterde overleving wordt beïnvloed door wanneer en hoelang patiënten bètablokkers nodig hebben. We zijn enthousiast over het gebruik van onze studie als een startpunt voor verder onderzoek. "

De procedures die ten grondslag liggen aan de vorming van metastasen zijn gecompliceerd, maar ze kunnen ook een langere blootstelling aan stresshormonen en chronische stresssituaties omvatten.
Norepinephrine, een van de stresshormonen, is bekend dat het de migratie van tumorcellen naar andere delen van het lichaam stimuleert. Het proces omvat receptoren op het oppervlak van cellen, die bètablokkers blokkeren.
Professor Zhongxing Liao, van de afdeling Radiation Oncology van het MD Anderson Cancer Center, zei:

"Onze bevindingen komen overeen met resultaten van eerdere onderzoeken die suggereren dat bètablokkers een specifiek effect hebben op de cascade van gebeurtenissen die leiden tot metastasen. Het feit dat hun gebruik geen invloed had op de locoregionale progressievrije overleving suggereert dat de geneesmiddelen deze metastatische cascade eerder beïnvloeden dan de primaire tumor. "

De geëvalueerde proefpersonen hadden van 1998 tot 2010 definitieve radiotherapie ontvangen in het MD Anderson Center. De 155 mensen die bètablokkers innamen, namen verschillende soorten behandeling en vereisten verschillende doses.
Er waren volgens het team onvoldoende patiënten om te bepalen of de selectie van een bètablokker cruciaal is. De meeste patiënten in het rapport die het goed deden, waren echter op een selectieve bètablokker.
De auteurs wezen erop dat het onderzoek om verder onderzoek vraagt.
Prof Liao onthulde: "Vanwege praktische beperkingen konden we niet beoordelen of andere medicijnen die patiënten gebruikten tijdens radiotherapie de resultaten beïnvloed hebben, dit zou het onderwerp moeten zijn van toekomstige analyses, idealiter in klinische onderzoeken."
Volgens Dr. Gomez hebben de experts de optie van een klinische studie onderzocht om de effectiviteit van nieuwe therapieën, waaronder bètablokkers, voor longkanker te onderzoeken. Dit zou echter externe financiering vereisen.
"Een andere toekomstige richting zou zijn om de moleculaire kenmerken die tot deze kennelijke klinische verbetering van de overleving leiden, verder te onderzoeken, bijvoorbeeld welke cellulaire pathways zijn betrokken bij patiënten die een voordeel ervaren met bètablokkers en kunnen deze mechanismen op een andere manier worden veranderd. om hetzelfde voordeel te behalen? " Dr. Gomez concludeerde.
Geschreven door Sarah Glynn