De allernieuwste paleontologie leidt tot een oud dieetdebat

Australopithecus sediba, een van de verre neeven van Homo sapiens, staat weer in de schijnwerpers. Nieuw onderzoek met behulp van state-of-the-art engineeringtechnieken geeft nieuwe en verrassende inzichten in hun dieet.
Nieuwe paleontologische technieken brengen verrassende informatie over oude diëten naar boven.
Beeldtegoed: Brett Eloff, Lee Berger en de Universiteit van de Witwatersrand

Het eerste exemplaar van A. sediba werd in 2008 teruggewonnen uit oude bodem in de grotten van Malapa, Zuid-Afrika.

In totaal zijn zes skeletten op dezelfde locatie teruggevonden, allemaal gedateerd tot ongeveer 2 miljoen jaar geleden.

Vanwege hun indrukwekkende leeftijd zijn de skeletten wonderbaarlijk voltooid en zijn ze tot in de grootst mogelijke mate onderzocht op paleontologische technologie.

Sommige wetenschappers geloven dat deze wezens een cruciale rol hebben gespeeld in de evolutie van de mensheid.

Vanwege de gelaatstrekken, rechtop lopen en het relatief lichte frame van A. sediba, wordt de soort beschouwd als een sterke kandidaat om de kloof te overbruggen tussen eerdere australopithecen, die ongeveer 4 miljoen jaar geleden ter plaatse waren en onze recentere familieleden, zoals als Homo habilis.

Alles bestuderen door de duistere mist van de tijd is een uitdagende en technische aangelegenheid. De kennis die we hebben opgedaan over oude levens is moeilijk te winnen en staat open voor voortdurende herziening naarmate nieuwe gegevens en experimentele methoden aankomen.

Australopithecus sediba's tanden

A. Sediba's tanden zijn in enig detail bestudeerd. Onderzoek, gepubliceerd in 2012, onderzocht tandheelkundige microwear in een poging om informatie te verzamelen over het dieet van de bevolking.

Minuscule schilfers en vlekken op de tanden kunnen aanwijzingen geven over de texturen en soorten voedsel die worden geconsumeerd.

De gegevens verzameld in het onderzoek van 2012 wezen op een gevarieerd dieet van hard voedsel, gemengd met wat zachtere bosproducten, zoals schors, fruit en bladeren.

Nieuw onderzoek, uitgevoerd door David Strait, hoogleraar antropologie aan de Washington University in St. Louis, MO, heeft het debat heropend door de overblijfselen vanuit een andere hoek te bestuderen.

Het team gebruikte biomechanische technieken en een computergestuurd model van de schedel; de methoden zijn vergelijkbaar met die van ingenieurs om de sterkte en breekpunten van vliegtuig- of auto-onderdelen te controleren.

Eerder werk heeft aangetoond dat australopithecines indrukwekkende aanpassingen in hun kaken, gezichten en tanden hadden waardoor ze hard voedsel en moeilijk te kraken noten konden verwerken. Maar, volgens teamlid Justin Ledogar, toonden de laatste resultaten dat:

"Als (sediba) zo hard mogelijk op zijn kiezen had gebeten met de volle kracht van zijn kauwspieren, zou het zijn kaak hebben ontwricht."

Het papier, gepubliceerd in Nature Communications, zou een verandering kunnen betekenen in ons begrip van de voedingsmiddelen die A. sediba heeft geconsumeerd. A. sediba is al een uitbijter binnen de australopiths. Haar lichtere frame en minder gespierde eigenschappen maken haar meteen menselijker dan de meer gespierde, meer gespierde leden van andere australopith-groepen.

Australopitpopulaties in andere regio's, op een vergelijkbaar tijdstip, pasten zich precies in de tegenovergestelde richting aan. Hun kaken en tanden werden steeds krachtiger. Vragen over aanpassingen aan voeding en de impact die deze kunnen hebben op evolutionaire veranderingen zijn er in overvloed.

Deze studie was niet bedoeld om de verbanden tussen onze eigen soort en A. sediba te meten of te theoretiseren, maar het is intrigerend om op te merken dat moderne mensen vergelijkbare beperkingen in hun bijtfunctie hebben.

Het lopende oude dieetdebat

Hoewel microscopische schade aan de tanden van A. sediba aantoont dat deze personen inderdaad kort voordat ze stierven harde voedingsmiddelen hadden gegeten, vertelt het mechanische bewijs dat hun bijtkracht niet krachtig genoeg was om hard voedsel een vast onderdeel van hun dieet te maken.

Of anatomische, microscopische of mechanische informatie de beste aanwijzingen biedt voor oud gedrag, staat ter discussie. Alle benaderingen lijken geldig, maar ze zijn het niet noodzakelijk met elkaar eens.

De gezichtsspieren en kaakanatomie voorspellen een soort dieet en de microwear-onderzoeken zeggen iets anders.

Medisch nieuws vandaag vroeg Strait of zijn onderzoek de discussie zou helpen begrijpen; hij is van mening dat het debat waarschijnlijk nog verscheidene jaren zal aanhouden. Maar hij zei ook dat "verschillende onderzoeksteams experimentele studies uitvoeren om de mechanische basis van de microweer te onderzoeken." Hij hoopt dat dit duidelijkheid zal toevoegen.

Paleontologie en technologie

Ongetwijfeld zullen de relevantie en de kracht van elk van de methodologieën uiteindelijk worden uitgedaagd, waardoor een grondig begrip wordt gegeven van hoe onze oudste voorouders bewogen, leefden en dineerden.

Moderne technieken brengen paleontologie naar eerder ondenkbare rijken, en verzamelen informatie die misschien maar een paar decennia geleden als onmogelijk werd beschouwd. Wanneer MNT vroeg Strait over de toekomst van onderzoek en wat deze nieuwe mechanische hulpmiddelen ons zouden kunnen laten zien, zei hij:

"We kunnen bestuderen hoe verschillende botten van de onderste ledematen reageren op belastingen tijdens het lopen of rennen in een verscheidenheid van uitgestorven menselijke voorouders We kunnen bestuderen hoe bestendig hun tandkronen zijn om te barsten.

We kunnen ons afvragen of de productie van stenen werktuigen al dan niet karakteristieke spanningen veroorzaakte in de botten van de hand van verschillende soorten. De lucht is de limiet in termen van het toepassen van technische benaderingen van evolutionaire vragen. "

Wat betreft de toekomstige projecten van Strait, vertelde hij MNT dat hij van plan is "Crania te onderzoeken in soorten van het geslacht Homo, het geslacht waartoe we behoren."

De resultaten zijn zeker zo verhelderend als fascinerend. MNT recent gedekt onderzoek dat genomische sequencing gebruikte om aanwijzingen te geven over de oorsprong van de Ierse bevolking.

Rimpels en tekenen van veroudering vertraagd of voorkomen, dierstudie

Het begin van veroudering en aan leeftijd gerelateerde stoornissen kunnen worden uitgesteld en zelfs volledig worden voorkomen, schreven onderzoekers van de Mayo Clinic in het tijdschrift Nature. De wetenschappers slaagden erin om het begin van spierafval, staar en zelfs rimpels in een dierstudie op muizen uit te stellen en te voorkomen door cellen die zich met de leeftijd opbouwden, te elimineren - de wetenschappers noemen ze 'deadbeat' cellen of verouderde cellen.

(Health)

Meer kinderen die vroege immunisatie ontvangen, VS.

Volgens een rapport van de Centers for Disease Control and Prevention zijn de immuniseringspercentages voor het merendeel van de aanbevolen te voorkomen al lang bestaande vaccins ofwel aanhoudend ofwel hoger dan 90% gestegen voor kinderen van 19-35 maanden. Anne Schuchat, MD, directeur van het CDC's Nationaal Centrum voor Immunisatie en Ademhalingsziekten: "Het rapport van vandaag is geruststellend omdat het betekent dat de meeste ouders hun jonge kinderen beschermen tegen ziekten die wijdverspreide en soms ernstige schade kunnen veroorzaken.

(Health)