Dr. Google en de onverstandige praktijk van zelfdiagnose

Heb ik een hartaanval? Mijn zelfdiagnose concludeert dat ik dat moet zijn, omdat de symptomen overeenkomen met wat ik op Google vond. Een meer objectieve reflectie die ook rekening houdt met het risico van een bepaalde aandoening, kan echter tot gevolg hebben dat iemand anders, zoals een arts, suggereert dat ik de hik heb.
Dit enigszins overdreven voorbeeld, benadrukt de bevindingen van een nieuwe studie, onlangs gepubliceerd in de Journal of Consumer Research, die voorstellen Het gebruik van internet om zelf te diagnosticeren kan onverstandig zijn, omdat we de neiging hebben om ons te concentreren op symptomen in plaats van op het risico van de ziekte.
Auteurs Dengfeng Yan en Jaideep Sengupta, van de Hong Kong University of Science and Technology, schrijven in hun inleiding:
"In de bedrade wereld van tegenwoordig is zelfdiagnose via zoeken op internet heel gebruikelijk. Dergelijke symptoomvergelijkingsoefeningen kunnen ertoe leiden dat consumenten de waarschijnlijkheid van het krijgen van een ernstige ziekte overschatten omdat ze zich op hun symptomen concentreren, terwijl ze de zeer lage waarschijnlijkheid dat hun symptomen verwant zijn negeren tot een ernstige ziekte. "

Psychologische afstand

Voor hun onderzoek keken de onderzoekers naar twee stukjes informatie die van invloed zijn op de beslissing van mensen over de vraag of ze een ziekte hebben of niet: de basistarief (de snelheid van de ziekte in de algemene bevolking), en de case-informatie (bijv. De beschrijving van de symptomen).
Ze hadden een theorie dat hoeveel vertrouwen iemand op basistarief en casusinformatie plaatst, hangt af van de 'psychologische afstand' tot hen van de persoon die ziek is (zelf is het meest dichtbij, vreemden zijn erg afstandelijk).
Hun theorie was dat mensen bij het beoordelen van zichzelf (psychologisch zeer dichtbij), meer belang zouden hechten aan case-informatie, en dat de invloed van de basistarief zwak zou zijn. Maar bij het beoordelen van anderen, met name vreemden, zou de invloed van de symptomen zwak zijn en de basistarief sterk zijn.

Zelf-positiviteit en zelf-negativiteit

Omgekeerd, als deze theorieën juist zijn, dan zouden ze ook andersom moeten werken: zelf-positiviteit (onderschatting van het risico voor zichzelf) zou optreden wanneer de basistarief hoog is, maar casusinformatie biedt geen goede symptoom-match. En zelf-negativiteit (het overschatten van het risico voor zichzelf) zou optreden wanneer de basistarief laag is, en casusinformatie biedt een goede symptoommatch.
Een voorbeeld van zelfnegativiteit is het beoordelen van een aantal symptomen als indigestie als ze beschouwen als een vreemdeling, en het waarnemen als een hartaanval wanneer ze zichzelf aandoen.
Een voorbeeld van zelf-positiviteit zou het risico van besmetting met hiv onderschatten ("het zal mij niet gebeuren").

Experimenten tonen psychologische afstandskwesties

De onderzoekers onderzochten deze zelf-positiviteit en zelf-negativiteit in een reeks experimenten met honderden studenten.
Ze onderzochten veel ziektescenario's, waaronder griep, hepatitis C, borstkanker en osteoporose. In elk scenario hadden de deelnemers informatie over het basisrisico (de prevalentie in de algemene bevolking) en het case-risico (het profiel van een persoon van symptomen en gedrag). In sommige experimenten werd de deelnemers gevraagd om zichzelf als de symptomen te beschouwen, in anderen werd hen gevraagd om vreemden als de symptomen te beschouwen.
Toen ze de resultaten analyseerden, ontdekten de onderzoekers dat hun theorieën werden bevestigd: psychologische afstand doet ertoe.
Hoe minder een deelnemer kende van de persoon aan wie ze werd gevraagd, des te meer vertrouwden ze op het basisrisico, terwijl hoe dichter ze bij het onderwerp waren, hoe meer ze vertrouwden op case-risico's zoals symptoomvergelijking.
Yan vertelde NBC News:
"We vonden het effect vrij sterk, wat blijkt uit het feit dat we onze bevindingen repliceerden met verschillende manipulaties van psychologische afstanden en over vijf verschillende soorten gezondheidsrisico's."

Zie een echte dokter voor een objectieve mening

De onderzoekers zeiden dat deze studie en andere soortgelijke onderzoeken belangrijk zijn omdat, als consumenten een grotere kans hebben om zichzelf verkeerd te diagnosticeren, dit ertoe kan leiden dat ze behandelingen nemen en medicijnen kopen die niet geschikt zijn, wat een grotere impact heeft op de volksgezondheid.
Het eenvoudigste antwoord, concluderen ze, is zich te ontdoen van de vooringenomenheid door het zien van een echte dokter in plaats van "Dr Google".
Echte artsen zullen rekening houden met de prevalentie van de ziekte, omdat ze de patiënt op afstand bekijken, zeggen ze.
"Hiermee wordt voorkomen dat de symptomen een onevenredige invloed uitoefenen op de diagnose", concluderen ze.
Geschreven door Catharine Paddock PhD