Drug voor Alzheimer, Parkinson en MS toont belofte

Een "one-size-fits-all" nieuwe klasse van geneesmiddelen die zich op een bepaald type hersenontsteking richt, toont een vroege belofte voor de behandeling van de ziekte van Alzheimer, de ziekte van Parkinson, multiple sclerose en traumatisch hersenletsel.
Een preklinisch onderzoek zal deze week worden gepubliceerd in de Journal of Neuroscience toont een van de medicijnen gestopt met gefokt muizen om Alzheimer te krijgen van het ontwikkelen van de volledige ziekte.
De nieuwe klasse medicijnen, ontwikkeld aan de Northwestern University Feinberg School of Medicine in de VS, benadert de behandeling van Alzheimer anders dan degene die momenteel worden getest om bèta-amyloïde plaques in de hersenen te voorkomen. Hoewel het bekend is dat de plaques Alzheimer aangeven, heeft nog niemand bewezen dat ze de ziekte veroorzaken.
Een persverklaring van dinsdag onthult dat Noordwestern al octrooien heeft gekregen om de medicijnen te bedekken en heeft commerciële ontwikkeling goedgekeurd aan een biotechbedrijf dat zojuist de eerste fase 1 klinische proef heeft voltooid die de veiligheid bij mensen test.
De nieuwe klasse van geneesmiddelen, momenteel bekend als MW151 en MW189, richten zich op een bepaald type hersenontsteking dat een gemeenschappelijke noemer is bij MS, Alzheimer en Parkinson, en ook bij traumatisch hersenletsel en beroerte.
Meer en meer wetenschappers komen op het idee dat ontsteking een grote rol speelt in de progressieve schade die kenmerkend is voor deze chronische neurologische ziekten en hersenletsel.

Pre-klinisch onderzoek in Alzheimer's muismodel

In het preklinische onderzoek dat deze week wordt gepubliceerd, melden onderzoekers van de Northwestern Feinberg School en de University of Kentucky dat wanneer een van de medicijnen, MW-151, wordt toegediend aan een muis die genetisch is gemanipuleerd om Alzheimer te ontwikkelen, deze stopt progressie naar de volledige ziekte.
De resultaten suggereren het geven van het medicijn voordat Alzheimer symptomen duidelijk zijn, kan een veelbelovende therapeutische strategie zijn.

Veelbelovende vroege resultaten zijn aangetoond met een nieuwe klasse geneesmiddelen voor de behandeling van hersenziektenHet medicijn is een selectieve suppressor van hersenontsteking en overproductie van pro-inflammatoire cytokine-moleculen uit gliacellen, de cellen die neuronen omringen, voeden, beschermen en ondersteunen.
De studie identificeerde het optimale tijdvenster voor het geven van het medicijn, dat oraal wordt ingenomen en de bloed-hersenbarrière passeert.
Het testte het idee dat geneesmiddelen zoals MW-151 preventief kunnen zijn, wanneer het in een vroeg stadium wordt gegeven voordat de ziekte van Alzheimer verschijnt, en ook nadat ziektesymptomen zijn begonnen op te duiken.
De resultaten toonden aan dat het medicijn effectief was wanneer het vóór of na de ziekte van Alzheimer werd gegeven, maar het was het meest effectief wanneer het werd toegediend voordat de symptomen te vergevorderd waren.
Co-lead auteur Linda J Van Eldik, directeur van de Universiteit van Kentucky Sanders-Brown Center on Aging, vertelde de pers:
"Vroegtijdige interventie met MW-151 in een Alzheimer-muismodel verminderde de gliale activering en pro-inflammatoire cytokine overproductie, wat resulteerde in een verbetering van de neurologische uitkomsten."
"De neurologische uitkomsten omvatten bescherming tegen het verlies van kritische zenuwceleiwitten en functionele schade geassocieerd met leer- en geheugenstoornissen," voegde ze eraan toe.

Glia-cellen richten

Hoewel het niet duidelijk is welke rol ontsteking in de hersenen speelt, het belangrijkste doelwit van het medicijn is de overproductie van cytokinen die de ontsteking bevorderen.
Glia-cellen produceren pro-inflammatoire cytokinen en andere immuunresponsen tegen letsel of ziekteprogressie. Ze werken normaal samen met neuronen of zenuwcellen om de hersenen soepel te laten werken.

Wanneer een verwonding of verandering optreedt, veroorzaken de gliacellen een gunstige ontsteking, een immuunreactie die chemicaliën binnenbrengt om de schade aan te pakken en de hersenen te helpen de normale werking te herstellen.
Maar soms loopt dit gunstige antwoord uit de hand: de ontsteking is te sterk of wordt niet uitgeschakeld wanneer het werk is voltooid.
Dit resulteert in te veel cytokines, waardoor de synapsen van de hersenen een verkeerd beeld krijgen en uiteindelijk valt de hele organisatie van de hersenen uiteen, zoals een computerstoring. Neuronen kunnen geen signalen naar elkaar doorgeven en kunnen uiteindelijk sterven.
De resulterende schade in de cortex en de hippocampus kan het geheugen en de besluitvorming in gevaar brengen.
Bij de ziekte van Alzheimer worden de gliacellen over-geactiveerd en produceren te veel cytokinen.
Geneesmiddelen die selectief gericht zijn op niveaus van cytokineproductie in gliacellen zijn logische eerste pogingen om behandelingen te ontwikkelen die deze benadering volgen.
"Bij de ziekte van Alzheimer zien veel mensen de progressie van milde cognitieve stoornissen naar volledige Alzheimer als een indicatie van slecht werkende synapsen, de paden die neuronen in staat stellen met elkaar te praten", zei co-auteur D. Martin Watterson, een hoogleraar moleculaire farmacologie en biologische chemie aan de Feinberg School, wiens lab het medicijn ontwikkelde.

Geneesmiddel bleef cytokine niveaus Normaal

In de pre-klinische studie van Alzheimer gaven de onderzoekers de muizen MW151 driemaal per week vanaf de leeftijd van zes maanden, precies op het moment dat de pro-inflammatoire cytokines begonnen te stijgen. Dit is ongeveer wanneer een menselijke patiënt een milde cognitieve stoornis begint te ervaren.
Toen ze de hersenen van muizen op 11 maanden (de leeftijd waarop tekenen van de ziekte kunnen worden gedetecteerd) hebben onderzocht, waren de cytokineniveaus in de muizen die het medicijn ontvingen normaal en synapsen functioneerden normaal.
De inflammatoire cytokineniveaus van de muizen die geen medicijn hadden, waren echter nog steeds abnormaal hoog en hun synapsen waren niet toereikend.

"Het medicijn beschermd tegen de schade in verband met leren en geheugenstoornissen," zei Van Eldik, "Het geven van dit medicijn voordat de veranderingen in het geheugen van Alzheimer zich in een laat stadium bevinden, kan een veelbelovende toekomstige benadering van therapie zijn."

Andere neurologische aandoeningen en hersenletsel

In eerdere dierstudies verminderde hetzelfde in het muismodel geteste medicijn de neurologische schade veroorzaakt door traumatisch hersenletsel met gesloten hoofd en remde het de ontwikkeling van een multiple sclerose-achtige ziekte.
Bijvoorbeeld, in een onderzoek waarbij muizen die gekweekt werden om multiple sclerose te ontwikkelen (MS) oraal MW151 kregen, ontwikkelden ze de ziekte niet zo ernstig.
Momenteel werkt de enige orale medicamenteuze behandeling voor MS op de lymfeklieren, en niet op de hersenen, waar de ontsteking en beschadiging optreedt.
In een ander onderzoek met muizen toonden onderzoekers aan dat het geven van MW151 tijdens een vroeg therapeutisch venster drie tot zes uur na traumatisch hersenletsel, gliale activering blokkeert en de daaruit voortvloeiende overstroming van pro-inflammatoire cytokinen veroorzaakt.
De onderzoekers in die studies zeiden therapieën gebaseerd op deze klasse van geneesmiddelen zouden een manier kunnen zijn om de lange-termijncomplicaties van hersenletsel of zelfs beroerte te voorkomen of verminderen, zoals aanvallen, cognitieve stoornissen en, misschien, psychische problemen.
Deze studies tonen aan dat voor deze aandoeningen, waaronder de ziekte van Alzheimer, het therapietijdvenster kritisch was.
Watterson zei:
"We hebben meer studies nodig naar therapeutische tijdvensters in modellen van deze andere ziekten, zodat we toekomstige klinische onderzoeken beter kunnen plannen."
Subsidies, onderscheidingen en geschenken van verschillende instanties, waaronder de American Health Assistance Foundation, Alzheimer's Association, Kleberg Foundation en verschillende organisaties binnen de National Institutes of Health (NIH), hielpen mee het onderzoek te betalen.
Geschreven door Catharine Paddock PhD