Bestrijding van infectieziekten - nieuwe strategie

Geneesmiddelen voor infectieziekten zijn tot nu toe ontworpen om de bug zelf te doden. Nochtans een studie online gepubliceerd in Proceedings van de National Academy of Sciences onthult dat deze medicijnen kunnen worden ontworpen om het binnendringen van de ziekteverwekker in cellen te belemmeren.
Volgens de onderzoekers is deze nieuwe aanpak belangrijk omdat verschillende bacteriën en parasieten resistent kunnen worden tegen medicijnen die op hen zijn gericht.
Het team gebruikte een onderzoeksmiddel om één type van een enzym in celculturen en muizen te voorkomen. Deze agent blokkeerde een specifieke parasiet tegen binnendringende witte bloedcellen, een actie die nodig is om de parasiet infecties te laten veroorzaken. Bovendien is deze benadering van toepassing op pathogenen die een gastheercel moeten binnenvallen om te overleven en schade te veroorzaken.
De onderzoekers testten het experimentele medicijn tegen Leishmania-parasieten. Deze parasieten worden overgedragen door de beet van een bepaalde soort zandvlieg en nemen de witte bloedcellen van een gastheer over en veroorzaken een huidinfectie - cutane leishmaniasis - die wordt gekenmerkt door huidzweren van verschillende groottes.
Deze huidinfectie komt veel voor in subtropische en tropische regio's van de wereld. Elk jaar worden naar schatting 1,5 miljoen mensen wereldwijd door deze parasieten besmet.
Abhay Satoskar, hoogleraar pathologie aan de Ohio State University en senior auteur van het onderzoek, legt uit:

"Dit is een nieuwe manier van denken over de behandeling van infectieziekten. Dit was een proof of concept om te zien of deze opkomende strategie levensvatbaar is. We beweren niet dat we een nieuw medicijn voor behandeling hebben. Als we weten dat deze strategie werkt, dan er kunnen geneesmiddelen worden ontwikkeld die zich op verschillende pathways in de gastheer richten die belangrijk kunnen zijn voor de invasie en overleving van pathogenen. "

Momenteel moeten geneesmiddelen die worden gebruikt om de huidziekte te behandelen dagelijks gedurende drie weken worden ingespoten en schade aan aderen veroorzaken. Bovendien kan het medicijn een aantal nadelige effecten veroorzaken. Gecombineerde injecties en bijwerkingen kunnen leiden tot een slechte therapietrouw van de patiënt, wat er vervolgens toe kan leiden dat de parasieten weerstand tegen medicijnen ontwikkelen.
Middelen die gericht zijn op specifieke elementen van het infectieproces in het lichaam van de gastheer zijn begonnen door onderzoekers om het vermogen van de pathogeen om resistentie tegen behandeling te ontwikkelen, te ontwikkelen.

Eén onderzoeksgeneesmiddel genaamd AS-605240 is gericht op het P13K-gamma-enzym dat wordt gestimuleerd wanneer witte bloedcellen een indringer detecteren en het gastlichaam een ??immuunrespons initieert.
P13K reguleert de celbeweging en veranderingen in een celmembraan waardoor een pathogeen de celwand kan binnendringen. AS-605240 is ontworpen om de activiteit van P13K te voorkomen.
Het team voerde een reeks tests uit op dierlijke celculturen om aan te tonen dat P13K de activiteit van witte bloedcellen in de immuunrespons op Leishmania mexicana-infectie regelt en dat AS-605240 het vermogen van parasieten om witte-celwand te binnendringen aanzienlijk vermindert.

Bovendien ontdekten de onderzoekers dat AS-605240 het aantal fagocyten (één type witte bloedcel) verminderde, wat betekent dat de parasieten minder kansen hadden om cellen te vinden die ze konden binnendringen.
Deze experimenten werden vervolgens uitgevoerd in muizen, met dezelfde resultaten. Het team vergeleek vervolgens de huidige standaard medicamenteuze behandeling, natriumstibogluconaat met AS-605240 behandeling van Leishmania-infectie bij muizen.
Het team ontdekte dat na een behandeling van twee weken zowel de standaardbehandeling als de onderzoeksbehandeling zeer vergelijkbare effecten hadden en beide het aantal parasieten in huidlaesies verminderden dan onbehandelde laesies. Bij muizen die beide behandelingen kregen, waren de effecten sterker dan bij muizen die slechts één type behandeling kregen.

Satoskar is van plan om de aanpak te verfijnen en aanvullende host-gebaseerde paden te overwegen om te voorkomen dat parasieten infecties veroorzaken. De resultaten van het onderzoek geven aan dat een dergelijke strategie slechts voor behandeling en preventie kan worden gebruikt.
Satoskar uitgelegd:

"Er is geen preventie voor dit soort ziekten.Als we een medicijn hadden dat de hoeveelheid fagocyten zou verminderen die naar de infectieplaats komen nadat parasieten de huid zijn binnengekomen, zou dat leiden tot minder ernstige infectie die het lichaam waarschijnlijk zou kunnen beheersen op zijn eigen.
Sommige mensen kunnen zichzelf genezen van een Leishmania-infectie, maar de benodigde tijd is onvoorspelbaar, waardoor infecties meestal worden behandeld. "

De studie ontving financiering van de National Institutes of Health.
Geschreven door Grace Rattue