Gene varianten kunnen de sleutel tot de Gateway Barret Slokdarmziekte houden

Drie genvarianten zijn volgens onderzoekers diepgaander bij patiënten met slokdarmkanker en Barret-oesofagus. De incidentie van oesofageale adenocarcinoom (EAC) in de Verenigde Staten en Europa is sinds 1970 met maar liefst 350% toegenomen, met de oorzaak onzeker. Aangenomen wordt dat slokdarm adenocarcinoom wordt voorafgegaan door Barrett slokdarm (BE).
Barrett slokdarm komt vaak voor, geschat op 1 procent tot 10 procent van de algemene bevolking. Deze genetische ontdekking kan leiden tot validatie van hoe de condities van generatie op generatie worden verspreid en mogelijk de deur openen naar innovatieve behandelmethoden.
Het risico op maligniteiten is het hoogst in de VS bij blanke mannen van meer dan 50 jaar oud met meer dan 5 jaar aan symptomen. De huidige aanbevelingen omvatten routinematige endoscopie en biopsie (op zoek naar dysplastische veranderingen). Als twee endoscopieën en biopsiesessies die binnen 12 maanden worden uitgevoerd, negatief zijn voor dysplasie, kan elke 3 jaar bewaking worden uitgevoerd terwijl de onderliggende reflux wordt gecontroleerd met protonpompremmers in combinatie met maatregelen ter voorkoming van reflux. Voor patiënten die lage of hoge graad dysplasie blijken te hebben, zijn nauwkeurige observatie en herhaalde endoscopie en biopsieën geïndiceerd en dient de patiënt nauwlettend gevolgd te worden door een gastro-enteroloog.
De studie stelt:

"Bevindingen van kiemlijn [die cellen van een individu die genetisch materiaal hebben dat aan het nageslacht kan worden doorgegeven] MSRl- en CTHRCl-mutaties werden gerepliceerd in een onafhankelijke validatieserie. Deze 3 genen samen vertegenwoordigden 11 procent van onze gevallen, hetgeen weerspiegelt wat normaal wordt beschouwd een matige tot hoge penetrantie genetische belasting voor een ziekte, "schrijven ze. "Desalniettemin zijn toekomstige onafhankelijke onderzoeken nodig om onze gegevens in andere patiëntenpopulaties te repliceren om de conclusies te bevestigen. Het vinden van predispositie-genen kan premorbide risicobeoordeling, genetische counseling en management verbeteren."

De onderzoekers voegen eraan toe dat grotere cohortstudies nodig kunnen zijn om het nut van deze genen en hun varianten in risicobeoordeling en premorbide diagnose te bepalen.
De slokdarm van Barrett wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van kolomvormig epithelia in de onderste slokdarm, ter vervanging van het normale plaveiselcelepitheel, een voorbeeld van metaplasie. Het secretoire zuilvormige epitheel kan mogelijk beter bestand zijn tegen de erosieve werking van de maagsecreties; deze metaplasie geeft echter een verhoogd risico op adenocarcinoom.
De metaplastische kolomvormige cellen kunnen van twee soorten zijn: maag (vergelijkbaar met die in de maag, die NIET technisch de slokdarm van Barrett is) of colon (vergelijkbaar met cellen in de darmen). Een biopsie van het getroffen gebied bevat vaak een combinatie van beide. Colonic-type metaplasie is het type metaplasie geassocieerd met het risico op maligniteit bij genetisch gevoelige mensen.
De metaplasie van de slokdarm van Barrett is grofweg zichtbaar via een gastroscoop, maar biopsiespecimens moeten onder een microscoop worden onderzocht om te bepalen of cellen maag- of colonachtig van aard zijn. Colon-metaplasie wordt meestal geïdentificeerd door het vinden van slijmbekercellen in het epitheel en is noodzakelijk voor de echte diagnose van Barrett's.

De behandeling wordt bepaald door het cellulaire type kanker (adenocarcinoom of plaveiselcelcarcinoom versus andere typen), het stadium van de ziekte, de algemene toestand van de patiënt en andere aanwezige ziekten. Over het geheel genomen, moet adequate voeding worden verzekerd, en adequate tandheelkundige zorg is van vitaal belang.
Als de patiënt helemaal niet kan slikken, kan een slokdarmstent worden ingebracht om het slokdarmoctrooi te behouden; stents kunnen ook helpen bij het afsluiten van fistels. Een nasogastrische buis kan noodzakelijk zijn om door te gaan met voeden terwijl de behandeling voor de tumor wordt gegeven, en sommige patiënten hebben een gastrostomie nodig (voedingsopening in de huid die directe toegang tot de maag geeft). De laatste twee zijn vooral belangrijk als de patiënt de neiging heeft om voedsel of speeksel in de luchtwegen te aspireren, waardoor een predispositie voor aspiratiepneumonie ontstaat.
Bronnen: The Journal of the American Medical Associatioin and GUT, A British Medical Association Journal
Geschreven door Sy Kraft