Hormoonniveaus gekoppeld aan metabolische ziekte

Volgens een studie gepubliceerd in The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism, onderzoekers hebben een verband gevonden tussen lage niveaus van een specifiek hormoon en een verhoogd risico op metabole ziekten bij de mens.
De studie werd uitgevoerd door Andrew Butler van de Florida campus van The Scripps Research Institute in samenwerking met Peter J. Havel, hoogleraar moleculaire biowetenschappen en voeding aan de Universiteit van Californië, Davis.
De onderzoekers concentreerden zich op het hormoon adropine, dat eerder was geïdentificeerd door het laboratorium van Butler tijdens een analyse van obese en insuline-resistente muizen. Adropine speelt naar alle waarschijnlijkheid een cruciale rol bij de beheersing van de suikerspiegel en het vetzuurmetabolisme.
Butler legde uit:

"De resultaten van deze klinische studie suggereren dat lage niveaus van adropine een factor kunnen zijn die het risico verhoogt voor het ontwikkelen van metabole stoornissen geassocieerd met obesitas en insulineresistentie, wat dan zou kunnen leiden tot ziekten zoals type 2 diabetes."

Ongeveer 47 miljoen volwassenen in de vs hebben een metabool syndroom, zoals gesteld door de American College of Cardiology. De National Institutes of Health definieert het metabool syndroom als een groep risicofactoren, met name obesitas en insulineresistentie, die naast elkaar voorkomen en het risico vergroten voor het ontwikkelen van coronaire hartziekte, beroerte en diabetes type 2.
In de nieuwe studie, die 85 vrouwen en 45 mannen omvatte, toonden de onderzoekers aan dat obesitas gepaard gaat met lagere adropinegehalten. Lagere niveaus van adropine werden ook gezien bij mensen met een hogere "metabool syndroom-risicofactor" -score, een score gebaseerd op het meten van triglyceriden, LDL-cholesterol, HDL, glucose, bloeddruk en middelomtrek.
Bovendien ontdekte het team dat de circulerende adropineconcentraties dramatisch stegen na 3 en 6 maanden na maagomleidingschirurgie bij patiënten die morbide obesitas hebben. Opmerkelijk was dat de niveaus van adropine terugliepen naar pre-operatieve niveaus op 12 maanden na de operatie.
Bovendien ontdekten de onderzoekers dat vrouwen met een normaal gewicht een lager plasma-adropinegehalte hadden dan mannen. Bovendien had obesitas een groter ongunstig effect op het adropinegehalte bij mannen. Volgens de onderzoekers was obesitas bij vrouwen ook niet verbonden met lagere plasma-adropine niveaus. De betekenis van de verschillen tussen mannen en vrouwen is momenteel onbekend.
Butler legde uit: "Maar het verband tussen lage niveaus van adropine en verhoogd metabolisch risico werd waargenomen bij beide geslachten. De impact is er, ongeacht het geslacht."
Het team ontdekte ook dat adropine niveaus in het algemeen met de leeftijd - de daling was het grootst bij mensen boven de dertig jaar. Net als obesitas leek het ouder wordende effect bij mannen duidelijker.
De nieuwste studie is een cruciale uitbreiding van eerdere preklinische studies met behulp van diermodellen die zijn gepubliceerd in de juli-editie van zwaarlijvigheid. In die studie verwijderden de onderzoekers het gen dat codeert voor adropine van muizen en ontdekten dat, hoewel normaal qua uiterlijk, adropin-deficiënte muizen insulineresistentie hebben en, wanneer ze op hoge vetrijke diëten worden gekweekt, een ernstigere verslechterde glucosetolerantie (IGT) ontwikkelen. Deze bevindingen wijzen op een verminderde insulineproductie en een verzwakte respons op insuline, de kenmerkende eigenschappen van diabetes type 2.
Bovendien vertoonden muizen met slechts één enkele werkkopie van het gen dat codeert voor adropine ook een toegenomen neiging om een ??gestoorde glucosetolerantie met obesitas te ontwikkelen. Volgens de onderzoekers leverden de resultaten van het onderzoek essentiële preklinische aanwijzingen dat lage niveaus van adropine gekoppeld zijn aan een groter risico op het ontwikkelen van type 2-diabetes.
In andere onderzoeken ontdekte het team dat obese muizen significante reducties in circulerende adropinespiegels vertonen en dat de insulineresistentie na injecties met een synthetische vorm van atropine was omgekeerd.
Butler zei:

"De gegevens van deze onderzoeken leveren sterk bewijs dat suggereert dat lage niveaus van adropine mogelijk een indicator zijn van het risico op insulineresistentie bij obesitas en bijgevolg een verhoogd risico op metabole ziekten, waaronder diabetes type 2. We zien veel overeenkomsten tussen dieren modelgegevens en de nieuwe gegevensloos adropinespiegels bij mensen zijn geassocieerd met een groot aantal metabool syndroom risicofactoren die normaal samenhangen met obesitas en insulineresistentie. "

Gecombineerd geven deze studies de mogelijkheid aan dat geneesmiddelen die zijn gemaakt om de toevoer van adropine te verhogen gunstig kunnen zijn in de strijd tegen obesitas en metabole ziekten.
Geschreven door Grace Rattue