Insuline via neusspray kan de alzheimer vertragen

Insuline geïnhaleerd via een neusspray kan de afname van de cognitieve functie vertragen bij mensen met de ziekte van Alzheimer en amnestische milde cognitieve stoornissen, een aandoening die aan de ziekte van Alzheimer voorafgaat, volgens de resultaten van een pilotstudie die Archives of Neurology op maandag.
Insuline speelt een aantal rollen in het centrale zenuwstelsel en uit onderzoek blijkt dat de insulinespiegels en insulineactiviteit lager zijn in het centrale zenuwstelsel van patiënten met de ziekte van Alzheimer.
Eerdere studies hebben aangetoond dat insulinedysregulatie in de hersenen lijkt bij te dragen aan de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer, die in zijn vroegste stadia wordt gekenmerkt door synaptisch verlies en geheugenstoornissen. Synaptisch verlies is waar de verbindingen tussen hersencellen of neuronen worden vernietigd.
Meer specifiek, sommige dierstudies hebben aangetoond dat insuline synaptisch verlies kan voorkomen en afzettingen van A?, het hoofdbestanddeel van amyloïde plaques, dat wordt gevonden in de hersenen van mensen met de ziekte van Alzheimer, verminderen.
In het licht hiervan is gesuggereerd dat het herstel van de insulinespiegel naar normaal bij patiënten met de ziekte van Alzheimer de cognitieve vaardigheden kan beschermen, vandaar de reden voor deze studie.
In hun gerandomiseerde, gecontroleerde studie evalueerden dr. Suzanne Craft van het Veterans Affairs Puget Sound Health Care System en de University of Washington School of Medicine, Seattle, VS en collega's de effecten van intranasale insulinetherapie op patiënten met amnestische milde cognitieve stoornissen of Ziekte van Alzheimer.
Ze hebben willekeurig 104 deelnemers aan drie studiegroepen toegewezen. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers was 72 en meer dan de helft waren mannen. 64 van hen hadden amnestische milde cognitieve stoornissen en 40 hadden milde tot matige ziekte van Alzheimer.
Vier maanden lang ontvingen 36 deelnemers 20 Internationale Eenheden (IU) insuline per dag, 38 kregen 40 IU's per dag en 30 kregen dagelijks een placebo, allemaal afgeleverd via een neusspray.
De onderzoekers keken naar het effect van de behandeling op cognitie, de dagelijkse functie, en voor sommige deelnemers maten ze biomarkers van cerebrale glucosestofwisseling en cerebrospinale vloeistof.
De primaire maatregelen waren een vertraagde verhaalherinnering (hoe goed namen de deelnemers een verhaal op dat hen onmiddellijk na en kort nadat het werd verteld) werden verteld, en scores van de deelnemers op de Dementia Severity Rating Scale (DSRS) (een meerkeuzevragenlijst die is ingevuld in door zorgverleners).
De onderzoekers namen ook secundaire maatregelen, waaronder een die de cognitieve vaardigheid (de ADAS-cog-schaal) beoordeelt en een die de activiteiten van het dagelijks leven beoordeelt bij mensen met de ziekte van Alzheimer (ADCS-ADL-schaal).
Voor de biomarkers ondergingen 23 van de deelnemers een lumbaalpunctie en 40 ondergingen positronemissietomografie (PET) -beoordeling met fludeoxyglucose F 18 (een maat voor het glucosemetabolisme) voor en na de behandeling.
Voor de primaire metingen toonden de resultaten aan dat in vergelijking met de placebogroep:

• De deelnemers die per dag 20 IU's insuline namen, vertoonden een verbeterde uitgestelde verhaalherinnering (P.
• Er was echter geen verbetering voor de deelnemers die dagelijks 40 IE insuline namen.


• Het DSRS caregiver-rated functionele vermogen werd behouden voor de insulinegroepen (blz

Voor de secundaire maatregelen merken de auteurs op dat:
"Beide insulinedosissen bewaarden ook de algemene cognitie zoals beoordeeld door de ADAS-cog-score voor jongere deelnemers en functionele vermogens zoals beoordeeld door de ADCS-ADL-schaal voor volwassenen met AD (P
Hoewel er geen verandering bleek te zijn in cerebrospinale vloeistof biomarkers voor met insuline behandelde deelnemers als een groep, toonden verkennende analyses veranderingen in het geheugen en de functie waren gekoppeld aan veranderingen in het A?42-niveau en in de verhouding tau-eiwit tot A?42 in cerebrospinale vloeistof.
De PET-beeldvorming toonde aan dat de deelnemers aan placebo verminderde fludeoxyglucose F 18-opname hadden (suggereert een slechter glucosemetabolisme) in sommige hersenregio's, zoals de parietotemporele, frontale, precuneus en cuneus.

Tijdens het onderzoek zijn geen ernstige behandelingsgerelateerde bijwerkingen opgetreden.
In hun bespreking suggereren de auteurs de reden dat alleen de lagere insulinedosis een positief verschil leek te kunnen maken voor de maatregel voor het herinneren van herinneringen, omdat ze in eerder onderzoek een omgekeerde U-vormige curve voor deze behandeling hadden gezien, met negatieve effecten die zich voordeden bij te lage en te hoge niveaus van insuline.

Ze concluderen dat:
"... de resultaten van onze pilot-studie tonen aan dat de toediening van intranasale insuline de cognitie, functie en cerebrale glucosestofwisseling stabiliseert of verbetert voor volwassenen met aMCI [amnestische milde cognitieve stoornissen] of AD [de ziekte van Alzheimer]."
"Alles bij elkaar geven deze resultaten een impuls voor toekomstige klinische onderzoeken naar intranasale insulinetherapie en voor verdere mechanistische studies van de rol van insuline in de pathogenese van AD," voegen ze eraan toe.
Geschreven door Catharine Paddock PhD