MIT's nieuwe DRACO-medicijn doodt 15 soorten virusziektecellen, H1H1

Wetenschappers van het MIT ontwikkelen een nieuw medicijn dat virussen net zo effectief kan bestrijden als antibiotica zoals penicilline bacteriën uitzenden. In laboratoriumtests met dierlijke en menselijke cellen was de nieuwe therapie effectief tegen 15 virussen, waaronder verkoudheid, knokkelkoorts, een poliovirus, een maagvirus en verschillende soorten hemorrhagische koorts. Misschien wel het belangrijkste virus waar het aan werkte, was de H1N1-griep.
Het eindresultaat is een medicijn genaamd DRACO (voor dubbelstrengs RNA-geactiveerde caspase-oligomerisatoren). Kortom, wanneer een uiteinde van DRACO aan dsRNA bindt, signaleert het het andere uiteinde van DRACO om apoptose te initiëren, waarbij cellen worden gedood voordat een virus de kans krijgt om te repliceren.
Todd Rider, een senior staff scientist in de Chemical, Biological, and Nanoscale Technologies Group van Lincoln Laboratory bij MIT verklaarde:

"In theorie zou het tegen alle virussen moeten werken."

De breedspectrumbehandeling is bedoeld om celzelfmoord te veroorzaken in cellen die zijn binnengevallen door een virus, waardoor de infectie tot stilstand is gekomen, terwijl gezonde cellen alleen blijven. In laboratoriumexperimenten heeft DRACO muizen volledig genezen die waren geïnfecteerd met het H1N1-griepvirus. De onderzoekers denken dat de behandeling mogelijk kan worden gebruikt om nieuwe virussen zoals SARS te dwarsbomen.

De wetenschappers testen momenteel DRACO tegen meer virussen bij muizen en zeggen dat ze hopen dat ze de technologie zullen licentiëren voor experimenten met grotere dieren op een dag bij mensen.
Het medicijn werkt door natuurlijke afweersystemen van menselijke cellen te gebruiken tegen virale infecties. Wanneer een virus een gezonde cel infecteert, neemt het de machinerie van de cel over voor zijn eigen doeleinden om te repliceren. In het proces produceert het virus lange strengen dubbelstrengs RNA of dsRNA, wat het kenmerk is van een geïnfecteerde cel.
Uiteindelijk zal het virus, als het virus klaar is met repliceren, de gastheercel doden en verder gaan.

Karla Kirkegaard, hoogleraar microbiologie en immunologie aan de Stanford University, vervolgt:

"Virussen zijn redelijk goed in het ontwikkelen van weerstand tegen dingen die we tegen hen proberen, maar in dit geval is het moeilijk om een ??eenvoudig pad naar resistentie tegen geneesmiddelen te bedenken."

Menselijke cellen hebben eiwitten die zich hechten aan dsRNA en een cascade van reacties veroorzaken die ervoor zorgen dat virussen zichzelf niet kopiëren. Rider had het idee om een ??van deze eiwitten te combineren met nog een ander eiwit dat cellen ertoe aanzet zelfmoord te plegen, een proces dat bekend staat als apoptose. Het werkte.

Aan het begin van de H1N1-pandemie konden ambtenaren al zien dat het virus gemakkelijk overdraagbaar was, de gevallen snel opliepen en het duurde slechts een paar weken voordat het virus bijna elke uithoek van de wereld bereikte. Maar terwijl onderzoekers wisten van voorbije pandemieën dat een nieuw griepvirus zoals H1N1, waartegen mensen geen immuniteit hebben, zich snel konden verspreiden, konden ze niet meteen vaststellen of het ook dodelijk kon zijn.
Sommige pandemieën in het verleden waren relatief mild geweest, terwijl anderen, zoals de griep uit 1918, die wel 100 miljoen mensen wereldwijd heeft gedood, niet hadden. In het begin was er geen manier om te weten welk soort virus H1N1 zou blijken te zijn.
Achteraf gezien ziet de pandemie 2009-10 er relatief mild uit en was hij zeker veel milder dan de initiële media-paniek ons ??had kunnen doen verwachten. Toch laat een nadere inspectie van H1N1 zien dat het geen kleinigheid was. In tegenstelling tot seizoensgriep, die de neiging heeft om ouderen en mensen met onderliggende gezondheidsproblemen te doden, bleek H1N1 onevenredig gevaarlijk voor jongeren, gezonde mensen en zwangere vrouwen.
Geschreven door Sy Kraft