MS Drug Interferon Beta mag de progressie niet vertragen

Interferon bèta, een groep op grote schaal voorgeschreven geneesmiddelen voor de behandeling van multiple sclerose (MS), kan de langetermijnprogressie van de ziekte niet vertragen, volgens een nieuwe studie van patiënten met relapsing-remitting MS die deze week zal verschijnen in de Tijdschrift van de American Medical Association, JAMA.
Afsaneh Shirani, van de Universiteit van British Columbia (UBC), Vancouver, Canada en collega's concludeerden dat er geen sterk bewijs was dat interferon-bèta een meetbare impact had op de progressie van MS op lange termijn.
Ze vergeleken patiënten die met interferon-bèta waren behandeld met onbehandelde patiënten en vonden, na rekening te hebben gehouden met mogelijke beïnvloedende factoren, dat de behandelde patiënten niet minder snel zouden overgaan tot het punt waarop ze een wandelstok nodig hadden om 100 meter te lopen, een belangrijke maatstaf voor ziekteprogressie.

Relapsing-remitting MS

Relapsing-remitting multiple sclerose is de meest voorkomende vorm van MS en treft ongeveer 85% van de Canadezen met MS. Het is een vorm van MS waarbij patiënten terugvallen of "flare-ups" hebben waarbij nieuwe symptomen kunnen verschijnen of oude kunnen terugkomen of verergeren. De terugvallen worden gevolgd door remissieperioden waarin patiënten gedeeltelijk of zelfs volledig kunnen herstellen.
Corresponderende auteur van de JAMA Helen Tremlett is professor aan de UBC en bekleedt de Canada Research Chair in Neuroepidemiology and Multiple Sclerosis bij UBC. Ze vertelde de pers dat de studie patiënten en artsen aanvullende informatie geeft over de langere termijn effecten van interferon bèta.
"We weten dat deze klasse van geneesmiddelen zeer nuttig is om terugvallen te verminderen, wat belangrijk kan zijn voor patiënten." Wij adviseren niet dat patiënten stoppen met het innemen van deze medicijnen, maar deze bevindingen leveren bewijs op, waardoor realistischere verwachtingen mogelijk worden met betrekking tot de verwachte voordelen die verband houden met drugsbehandeling vanuit het oogpunt van invaliditeit. "

Studie vergeleken behandelde en onbehandelde MS-patiënten

In hun achtergrondinformatie merken de auteurs op dat:
"Een belangrijk kenmerk van MS is de klinische progressie van de ziekte in de loop van de tijd, gemanifesteerd door de accumulatie van invaliditeit. Interferon bètaproducten zijn de meest voorgeschreven medicijnen die de ziekte modificeren en zijn goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration voor de behandeling van MS met relapsing-onset, de meest voorkomende MS-ziektecursus. "
Maar, ze verklaren, er zijn niet genoeg onderzoeken die het effect van interferon-bèta op patiënten op de lange termijn volgen.
Voor hun studie hebben Shirani en zijn collega's tussen 1985 en 2008 de gezondheidgegevens van 2.656 British Columbia (BC) -patiënten onderzocht in een retrospectieve cohortstudie: de gegevens waren al verzameld, geanonimiseerd en aan elkaar gekoppeld. De gegevens waren afkomstig van een aantal bronnen, waaronder het BC-ministerie van Volksgezondheid, PharmaNet en de BC Multiple Sclerosis (BCMS) -databases.
De records omvatten 868 relapsing-remitting MS-patiënten die werden behandeld met interferon-bèta en 829 onbehandelde hedendaagse MS-patiënten, plus 959 "historische" onbehandelde MS-patiënten (historische betekenissen kwamen veel eerder in de studie dan de andere twee hedendaagse groepen en predate goedkeuring van interferon-bèta ).

De primaire uitkomstmaat van de studie was de tijd tussen het in aanmerking komen voor behandeling met interferon bèta (de basislijn van de studie), tot wanneer de patiënten een 6 scoorden op de Expanded Disability Status Scale (EDSS). De EDSS heeft een bereik van 0 tot 10, waarbij hogere scores duiden op meer beperkingen: een score van 6 is wanneer de patiënt een stok nodig heeft om 100 meter te lopen.
De follow-up periode (de tijd die verstreek tussen de eerste en de laatste EDSS-meting) verschilde tussen de groepen. Het was veel langer voor de historische onbehandelde groep (het middelpunt of de mediaan van hun follow-up periode was 10,8 jaar). De mediane follow-up tijden voor de hedendaagse groepen waren 5,1 jaar voor de behandelde MS-patiënten en 4,0 jaar voor de onbehandelde MS-patiënten.
De onderzoekers brachten de uitkomstmaten tot uitdrukking in termen van het percentage patiënten in elke groep dat een aanhoudende EDSS-score van 6 bereikte tijdens de follow-up. Een aanhoudende score was er een die geen verandering liet zien wanneer hij minstens 150 dagen later werd herhaald.
10,8% van de behandelde MS-patiënten bereikte dit punt, vergeleken met 5,3% van de onbehandelde leeftijdsgenoten, en 23,1% van de historische onbehandelde groep.
De onderzoekers schrijven dat:
"Na correctie voor mogelijke basisconflicten (geslacht, leeftijd, ziekteduur en EDSS-score), was blootstelling aan interferon-bèta niet geassocieerd met een statistisch significant verschil in het gevaar om een ??EDSS-score van 6 te bereiken wanneer ofwel het hedendaagse controlecohort of de historische controlecohort werd overwogen. "
Er was geen verandering, zelfs nadat ze, waar mogelijk, waren aangepast om rekening te houden met sociaal-economische status en ziekten die samenhangen.

Conclusies Vraag het gebruik van interferon bèta om de voortgang van MS te vertragen

Shirani en collega's concluderen:

"... we hebben geen bewijs gevonden dat de toediening van interferon beta geassocieerd was met een vermindering van de progressie van invaliditeit bij patiënten met relapsing-remitting MS."
Ze suggereren hun bevindingen vraagtekens bij het gebruik van interferon-bètamedicijnen om langdurige invaliditeit bij MS-patiënten te voorkomen of te vertragen.
Ze merken echter ook op dat het mogelijk kan zijn dat sommige groepen MS-patiënten baat kunnen hebben bij de behandeling met interferon bèta, en dit bleek niet uit hun analyse.
"Verder onderzoek is nodig om deze potentiële patiënten te identificeren, misschien door middel van farmacogenomische of biomarkerstudies, die de weg banen voor een op maat gemaakte, gepersonaliseerde geneeskundebenadering.Onze bevindingen stimuleren ook het onderzoek naar nieuwe therapieën voor MS," voegen ze eraan toe.
In een begeleidende JAMA Redactie, Tobias Derfuss en Ludwig Kappos, van het Universitair Ziekenhuis Basel, Zwitserland, schrijven dat de "strikt verzamelde gegevens van Shirani en collega's de conclusie versterken dat de associaties tussen het gebruik van interferonen en langdurige invaliditeit, hoewel plausibel, onbewezen blijven".
Zij zijn het met de auteurs eens dat "effectievere behandelingsopties en betere criteria die leiden tot een meer accurate selectie van patiënten die het best op deze behandelingen kunnen reageren, nodig zijn", eraan toevoegend dat:
"De relatief lage progressie in het onbehandelde hedendaagse cohort is geruststellend omdat het dat aangeeft ondanks de onbetrouwbare expliciete prognostische criteria lijken neurologen en patiënten in British Columbia de juiste keuzes te hebben gemaakt."
Geschreven door Catharine Paddock PhD