Zenuwcellen uit schade door het verdwijnen en terugkomen van proteïne

Volgens onderzoekers van Johns Hopkins lijkt een eiwit aangemaakt door de ondersteunende cellen van het centrale zenuwstelsel (glia) de zenuwcellen op twee verschillende manieren te beschermen tegen beschadiging. Het onderzoek is gepubliceerd in Proceedings van de National Academy of Sciences (PNAS).
Het verminderen van de eiwitactiviteit lijkt glia-cellen ertoe te brengen hun beschermende krachten te vergroten. Het team ontdekte echter dat het vergroten van zijn activiteit essentieel lijkt om die krachten te gebruiken om cellen tegen gevaar te beschermen.
Van gliacellen wordt lang gedacht dat ze een vitale rol spelen bij het beschermen van cellen tegen de dood na een acuut letsel, zoals een klap tegen het hoofd, of chronische schade, zoals die veroorzaakt door de ziekte van Parkinson of Alzheimer, volgens Seth Blackshaw, Ph. D., een universitair hoofddocent in het Solomon H. Snyder Department of Neuroscience aan de Johns Hopkins University School of Medicine.

Gedurende enkele decennia werd gedacht dat glia-cellen het centrale zenuwstelsel samen hielden. Wanneer nabijgelegen neuronen worden blootgesteld aan een aanval, reageren glia-cellen door in omvang toe te nemen en verschillende genen uit te schakelen die betrokken zijn bij routine onderhoudsfuncties.
Volgens eerdere studies, toen glia cellen en neuronen werden blootgesteld aan een aanval, bleek de reactie van de glia een reactie te activeren die cellen beschermt tegen verdere schade. Echter, wat gliacellen doen wanneer ze in grootte en genexpressie veranderen en of dit antwoord van vitaal belang is voor bescherming blijft onduidelijk, stelt Blackshaw.
Blackshaw merkt op dat het voor onderzoekers onmogelijk was om deze zogenaamde gliale reactiviteit te onderzoeken zonder hele weefsels te behandelen die neuronen en andere soorten cellen omvatten die hun eigen beschermende effecten kunnen toepassen.

Als gevolg hiervan wilden de onderzoekers eiwitten identificeren die een vitale rol zouden kunnen spelen bij het opwekken van gliale reactiviteit zonder hele weefsels aan te vallen.
In de studie gebruikten de onderzoekers Mueller Glia als hun modelsysteem, omdat ze zich zeer waarschijnlijk gedragen als andere glia in het gehele centrale zenuwstelsel. Deze glia zijn het meest voorkomende type in het netvlies.
Het team identificeerde een eiwit genaamd Lhx2. In mutante muizen die selectief Lhx2 misten in de glia van het oog, ontdekte het team dat deze cellen de fysieke en genetische kenmerken vertoonden van constant reactief te zijn, zelfs zonder enige schadelijke prikkel. Ze ontdekten echter dat het shinning van een extreem fel licht in de ogen van de dieren significant meer schade aan hun netvlies veroorzaakte dan bij normale muizen.
Om te achterhalen waarom deze reactieve glia geen beschermende respons gaven, wilde het team andere pro-overlevingseiwitten identificeren die glia-cellen produceren wanneer ze worden aangevallen. Deze andere eiwitten ontbraken in de mutante muizen, wat aangeeft dat Lhx2 van vitaal belang is voor glia om andere beschermende eiwitten te produceren, zei Blackshaw.
Blackshaw legt uit: "Lhx2 lijkt een meesterregulator te zijn van gliale reactiviteit, en we hebben hier laten zien dat het twee gezichten heeft."
Hoewel de afwezigheid van Lhx2 essentieel lijkt voor het stimuleren van de fysieke en genetische veranderingen die glia gebruiken om neuronen te beschermen en te helpen overleven, is de aanwezigheid van Lhx2 cruciaal voor de productie van deze eiwitten in de eerste plaats.
Volgens Blackshaw, wanneer glia wordt blootgesteld aan een aanval, nemen niveaus van Lhx2-activiteit waarschijnlijk af en nemen vervolgens toe, wat zowel de initiële gliale reactiviteit onderzoekers onder een microscoop als de resulterende neurale bescherming verklaart.
Zodra dit mechanisme beter wordt begrepen, kunnen onderzoekers mogelijk medicijnen ontwikkelen die glia activeren om meer pro-overlevingsproteïnen te genereren, waardoor nieuwe behandelingen voor neurodegeneratieve ziekten ontstaan, zei Blackshaw.
Geschreven door Grace Rattue

Verkorte lengte van Telomeren gekoppeld aan hoger emfyseemrisico

Dierstudies hebben aangetoond dat verkorte telomeerlengte nauw verbonden is met een hoger risico op het ontwikkelen van emfyseem, onthulden onderzoekers van Johns Hopkins University in het American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine. Een telomeer is een eiwitstructuur aan het einde van een chromosoom.

(Health)

Beleidsveranderingen voor een gezonder Amerika

Een aantal belangrijke beleidswijzigingen die moeten worden aangebracht in de Verenigde Staten om ziekten te voorkomen en de gezondheid van miljoenen Amerikanen te verbeteren, zijn zojuist beschreven in het laatste Healthier America-rapport van Trust for America's Health (TFAH). Het rapport bevat een reeks suggesties die gericht zijn op de preventie van chronische ziekten, die momenteel meer dan de helft van de U.

(Health)