Nieuw inzicht in de progressie en invasiviteit van het meest voorkomende type borstkanker

Ductaal carcinoom in situ (DCIS) kan een voorspeller zijn voor invasieve borstkanker als het onbehandeld is en wordt gezien bij ongeveer 45 procent van de patiënten met invasief ductaal carcinoom (IDC). Patiënten die alleen DCIS hebben, hebben een 5-jaarsoverleving van bijna 100 procent op het contrast met 89 procent van alle stadia van invasieve borstkanker.
Deze nieuwe studie suggereert dat, ongeacht een grote hoeveelheid intercellulaire heterogeniteit in zowel IDC als DCIS, de transformatie van niet-invasieve naar invasieve ziekte wordt beslist door het herhalen van patronen van genomische varianties in de meeste gevallen.
Hoofdonderzoeker Thomas Ried, afdelingshoofd, afdeling genetica, centrum voor kankeronderzoek, National Cancer Institute (NCI), National Institutes of Health (NIH), Bethesda, MD, zegt:

"Voor patiënten met kanker is de overgang van lokaal gecontroleerde ziekte naar een gedissemineerde fase en metastasen waarschijnlijk de meest kritische drempel, omdat die overgang chirurgische interventie aanzienlijk minder waarschijnlijk maakt. We hebben gekeken naar genkopie-aantalveranderingen tijdens de overgang van DCIS naar IDC en, zo ja, welke patronen van genetische onevenwichtigheden dit proces sturen. "

De studie, gepubliceerd in The American Journal of Pathology, onderzoekt oude klinische monsters die patiënten bevatten met DCIS en IDC, en die werden gevolgd in het National Naval Medical Center.
De onderzoekers vergeleken de genetische samenstelling van afzonderlijke cellen van 13 patiënten met zowel DCIS als IDC en bepaalden de winst of het verlies van bepaalde genen die vaak worden aangetast in DCIS en IDC. Genen die werden beoordeeld, omvatten kankerbevorderende oncogenen en kankeronderdrukkende tumorsuppressorgenen.
Fluorescentie in situ hybridisatie (FISH) probe panels, die fluorescerende klonen van de deelnemende DNA-secties gebruiken om genkopie-aantallen te herkennen, werden gehybridiseerd tot complete cellen, bereid uit histomorfologisch geïdentificeerde are uit de laesies van veel patiënten.
Slagende hybridisaties van multicolor sondepanelen veroorzaakten multiplexing van problemen die vervolgens geautoriseerd werden voor gesynchroniseerde analyse van kopieaantallen van het geven van oncogenen en drie tumoronderdrukkingsgenen in elke onderzochte cel.
Waarnemingen onthulden een hoge mate van chromosomale instabiliteit van de ene cel naar de andere, aangetoond door het feit dat dezelfde signaalklonen juist aanwezig waren in minder dan 20 procent van de cellen.
Zelfs met deze variabiliteit was de verspreiding van winsten en verliezen in de meerderheid van de gevallen constant met bekende profielen van genetische afwijkingen voor borstkanker. Onderzoekers vonden ontwerpen die consistent waren met systematische distributie van genomische onevenwichtigheden.
CDH1, een tumorsuppressor die kanker invasie en metastasen bij de pint van verminderde expressie veroorzaakt, ontbrak vaak in DCIS en IDC. MYC, een sterk oncogen dat celproliferatie stimuleert en de celgroei en -differentiatie regelt, bleek te zijn verkregen van DCIS tot IDC. MYC speelt een cruciale rol in de overgang van "in situ" naar invasieve borstkanker.
Dr. Ried legt uit:

"DCIS en IDC's zijn genetisch gerelateerde laesies omdat ze allebei vergelijkbare onbalanspatronen hebben, maar volgens hun aberratiepatronen zijn de DCIS-laesies veel verder geavanceerd dan andere precursorlaesies met stabielere genomen, zoals colorectale poliepen of cervicale dysplasieën. mate van intercellulaire heterogeniteit in het DCIS overtuigend getuigt van het feit dat chromosomale instabiliteit voorafgaat aan de overgang naar invasieve ziekte. "

De conclusie dat de geavanceerde abnormaliteitsprofielen van DCIS gekoppeld aan IDC, suggereren dat het twijfelachtig is dat de overgang naar invasieve ziekte kan worden voorkomen met andere acties dan bestraling, chirurgie en adjuvante hormonale therapie.
De auteurs gaan verder met te zeggen dat toekomstige studies moeten worden gedaan om te zien wat deze belangrijke overgang tussen pre-invasieve en invasieve ziekte beslist. Door de volledige catalogus van genen in DCIS en IDC te onderzoeken en de verschillen te identificeren, zou er een genexpressie ontdekt kunnen worden die verantwoordelijk kan zijn voor invasie en progressie.
Geschreven door Kelly Fitzgerald