Orale anticoagulatiebehandeling Zelfmonitoring beter dan conventionele zorg bij het voorkomen van bloedklonters

Een meta-analyse gepubliceerd Online First in The Lancet toont aan dat patiënten die zelf hun bloedverdunnende (orale antistolling) therapie met vitamine K-antagonisten (VKA), zoals warfarine, controleren, hun risico op het ontwikkelen van trombo-embolische voorvallen zoals een beroerte, diepe veneuze trombose en een hartaanval bijna halveren in vergelijking met degenen die traditionele zorg.
Ongeveer 1 miljoen mensen in het VK komen in aanmerking voor orale antistollingstherapie en in Europa nemen meer dan 4 miljoen patiënten langdurige orale antistolling voor aandoeningen, zoals hartritmestoornissen, kunstmatige hartkleppen of met een voorgeschiedenis van bloedstolsels. Aangezien de bevolking vergrijst, wordt voorspeld dat de vraag naar orale anticoagulantia dramatisch zal toenemen.
Elke patiënt reageert anders op dezelfde VKA-dosis. Omdat het therapeutisch bereik voor VKA beperkt is, is het noodzakelijk om het bloed van de patiënt regelmatig te controleren en, indien nodig, de dosis aan te passen om overmatige anticoagulatie te voorkomen die kan leiden tot ernstige bloedingen of onvoldoende anticoagulatie die ertoe kan leiden dat patiënten potentieel dodelijke bloedstolsels ontwikkelen. die deze medicijnen zouden moeten voorkomen.
Het is handiger voor patiënten om zelf te controleren omdat het de kwaliteit van anticoagulatie kan verbeteren, maar zelftesten waarbij patiënten zichzelf testen met dosisaanpassing door een arts, evenals zelfmanagement, wanneer ze zichzelf testen en ook hun eigen dosering aanpassen, blijft inconsistent zowel in als tussen landen, variërend van slechts 1% van de patiënten in de VS tot 20% van de patiënten die anticoagulantia in Duitsland gebruiken.
Studieleider Carl Heneghan, van de University of Oxford, UK, wilde meer informatie geven over de voordelen van zelfcontrole. Ze combineerden individuele patiëntgegevens van 11 gerandomiseerde studies, waarin zelfcontrole van orale antistolling vergeleken werd met conventionele zorg.
Heneghan en zijn team schatten het effect van zelfcontrole op de eerste ernstige bloeding, de eerste trombo-embolische gebeurtenis en de tijd tot overlijden in belangrijke patiëntensubgroepen, zoals ouderen en mensen met atriale fibrillatie, een veel voorkomende en significante risicofactor voor een beroerte, en die met een mechanische hartklep.
Ze ontdekten dat de totale zelfcontrole het risico op trombo-embolische gebeurtenissen met 49% verminderde in vergelijking met traditionele zorg, maar ontdekte dat de snelheid van bloedingscomplicaties in beide groepen vergelijkbaar was. Ze stelden ook vast dat zelfmonitoring geen groot effect had op de mortaliteit.
Ze merkten dat de voordelen van zelfcontrole aanzienlijk waren bij patiënten jonger dan 55 jaar, die minder dan 60% kans hadden op een trombo-embolische gebeurtenis en bij patiënten met een mechanische hartklep waarvan het risico gehalveerd was.
Veelzeggend is dat zij opmerkten dat zelfcontrole de mortaliteit verminderde en geen complicaties veroorzaakte bij oudere patiënten, die een hoog risico op ernstige bloedingen lopen, wat aangeeft dat leeftijd niet moet worden gebruikt als een factor om te bepalen of een persoon in aanmerking komt voor zelfmanagement .
In een afsluitende verklaring zeggen de auteurs:

"Zelfcontrole en zelfmanagement van orale bloedstolling is een veilige optie voor geschikte patiënten van alle leeftijden Patiënten moeten ook de mogelijkheid worden geboden om hun ziekte zelf te beheren met geschikte gezondheidszorgondersteuning als back-up."

Paul Alexander Kyrle en Sabine Eichinger van de Medische Universiteit van Wenen in Wenen, Oostenrijk, vermelden in een commentaar:

"Zelfmanagement (in plaats van zelftesten) van behandeling met vitamine K-antagonisten moet worden aangeboden aan patiënten met mechanische hartkleppen, vooral voor mensen jonger dan 55 jaar, maar we zien geen plaats voor zelfcontrole op andere gebieden van deze behandeling, behalve voor individuele patiënten voor wie de toegang tot routinematige gebruikelijke anti-coagulatiezorg beperkt is. "

Geschreven door Petra Rattue