Osteoporose Complicaties bij geneesmiddelen gekoppeld aan genetische factoren

Volgens een studie gepubliceerd in de online versie van het tijdschrift De oncoloog, een genetische variatie die het risico verhoogt van personen die bisfosfonaten nemen en die ernstige necrotische kaakbotletsels ontwikkelen, is vastgesteld door onderzoekers van het Columbia University College of Dental Medicine.
Bisfosfonaten zijn een veel voorkomende klasse van osteoclastische remmers die werken door zich te hechten aan calcium in het bot en osteoclasten te remmen, botcellen die de minerale structuur van het bot doen desintegreren. De bevinding opent de deur voor een genetische screening test om te bepalen welke individuen deze medicijnen veilig kunnen innemen.
Op dit moment nemen ongeveer 3 miljoen vrouwen in de VS orale bisfosfonaten voor de behandeling of preventie van osteoporose. Bovendien krijgen duizenden kankerpatiënten elk jaar intraveneuze bisfosfonaten toegediend om te voorkomen dat teveel calcium (hypercalciëmie) zich in het bloed verzamelt en de verspreiding van botkanker reguleert.
Hoofdonderzoeker van de studie, Athanasios I. Zavras, DMD, MS, DMSc, universitair hoofddocent tandheelkunde en epidemiologie en directeur van de afdeling orale epidemiologie & biostatistiek aan het Columbia University College of Dental Medicine, verklaarde:

"Deze medicijnen worden al jaren op grote schaal gebruikt en worden over het algemeen als veilig en effectief beschouwd, maar de populaire literatuur en blogs staan ??vol met verhalen van patiënten die langdurig met bisfosfonaten werden behandeld en osteoporose of hypercalciëmie alleen probeerden om osteonecrose van de kaak te ontwikkelen."

Vaak resulteert osteonecrose van de kaak (ONJ) ??in pijnlijke en moeilijk te behandelen botlaesies, wat uiteindelijk kan resulteren in volledig kaakverlies. Onder individuen die bisfosfonaten innemen, komt ONJ gewoonlijk voor bij diegenen die door een invasieve tandheelkundige ingreep of bij een tandheelkundige aandoening gaan.
Op dit moment zijn de cijfers over de incidentie van ONJ bij personen die orale bisfosfonaten nemen onbetrouwbaar. Volgens het American College of Rheumatology variëren de schattingen van 1 op 1.000 tot 1 op de 100.000 patiënten per jaar van blootstelling aan het medicijn. Ongeveer 5% tot 10% van de kankerpatiënten die intraveneuze bisfosfonaten gebruiken, worden beïnvloed door ONJ.
Volgens eerdere onderzoeken spelen genetische factoren een belangrijke rol bij het predisponeren van patiënten voor ONJ. Dr. Zavras en zijn team voerden een genoom-breed onderzoek uit bij 30 personen die ONJ ontwikkelden tijdens het gebruik van bisfosfonaten en ze vergeleken met verschillende ziektevrije individuen die bisfosfonaten gebruikten.
De resultaten toonden aan dat individuen met een kleine variatie in het RBMS3-gen 5,8 keer meer kans hadden om ONJ te ontwikkelen dan individuen zonder de variatie. De onderzoekers identificeerden ook kleine variaties in twee andere genen die kunnen bijdragen aan ONJ-risico - IGFBP7 en ABCC4.

Dr. Zavras, legde uit:

"Ons uiteindelijke doel is om een ??farmacogenetische test te ontwikkelen die de risicobeoordeling voor ONJ personaliseert, een test die u aan mensen kunt geven voordat ze bisfosfonaten beginnen te gebruiken.
Degenen die positief zijn voor deze genetische variatie zouden een andere behandeling selecteren, terwijl degenen die negatief zijn deze medicijnen zouden kunnen nemen met weinig angst voor de ontwikkeling van ONJ. "

Dr. Zavras, vervolg:

"Op dit moment stoppen of stoppen veel vrouwen met de behandeling van ernstige osteoporose omdat ze bang zijn hun kaakbotten te verliezen. Er zijn zelfs meldingen van tandartsen die hebben geweigerd bepaalde invasieve procedures uit te voeren bij patiënten die bisfosfonaten gebruiken. een farmacogenetische screeningstest om te bepalen welke patiënten echt risico lopen voor ONJ. "

De onderzoekers leggen uit dat aanvullende studies nodig zijn om te bepalen of de RBMS3-genvariatie wordt gezien in andere raciale groepen, omdat in het huidige onderzoek alleen blanken werden onderzocht.
De studie werd ondersteund door het National Institute of Dental and Craniofacial Research.
Geschreven door Grace Rattue