Angst overwinnen is niet gemakkelijk voor tieners

De reacties van jongeren op gevaar of angst blijven sterk, zelfs wanneer de dreigende situatie voorbij is, volgens een nieuwe studie uitgevoerd door experts van Weill Cornell Medical College.
Het rapport, dat werd gepubliceerd in de Proceedings van de National Academy of Sciences (PNAS), beweert dat wanneer een bedreiging de hersenen van een adolescent raakt, het vermogen om de angst te laten verdwijnen, verloren gaat, wat de angst en stress kan verklaren die normaal aanwezig zijn tijdens de tienerjaren.
Dit is de eerste studie om angstverwerving en angst te decoderen uitsterving leren op neuronenniveau bij muizen - muizen synaptische activiteit in dit gebied lijkt erg op wat er gebeurt in menselijke neuronale netwerken.
Dr. Siobhan S. Pattwell, becommentarieerde:

"Dit is het eerste onderzoek dat in een experiment laat zien dat adolescente mensen het leren van het uitsterven van angsten hebben verminderd." Onze bevindingen zijn belangrijk omdat ze kunnen verklaren waarom epidemiologen hebben ontdekt dat angststoornissen lijken te piekeren tijdens de adolescentie of vlak voor de adolescentie. dat meer dan 75 procent van de volwassenen met angstgerelateerde stoornissen de wortels van hun angst kunnen traceren naar vroegere levensfasen. "

Volgens Dr. Francis Lee, hoogleraar farmacologie en psychiatrie aan het Weill Cornell Medical College en een behandelend psychiater in NewYork-Presbyterian Hospital / Weill Cornell Medical, laten de resultaten van het onderzoek zien dat tijdens de adolescentie de veranderde plasticiteit aanwezig is in de prefrontale cortex van de hersenen, evenals het gebrek aan vermogen om angst los te laten.
"Deze studie is de eerste om activiteit te laten zien, op synaptisch niveau, voor zowel angstacquisitie als angst-extinctie - en we vinden dat, hoewel deze goed functioneren in zowel jongere als oudere muizen, neuronen die betrokken zijn bij het uitsterven van angsten, niet zo actief zijn in adolescenten Als adolescenten het moeilijker hebben om te leren dat iets dat hen ooit bang maakte niet langer een gevaar is, dan is het duidelijk dat de standaard desensibilisatie technieken van angst er misschien niet aan werken.
Deze nieuwe kennis over de synaptische verbindingen van het tienerbrein die niet optimaal reageren, zal clinici helpen begrijpen dat het hersengebied dat wordt gebruikt bij het uitsterven van angsten tijdens deze gevoelige ontwikkelingsperiode bij adolescenten mogelijk niet efficiënt is, "zei Dr. Lee.

Reactie op angst is nooit verloren tijdens muizen-puberteit

Angst leren is een uiterst adaptief proces dat we tijdens het evolutionaire proces hebben opgedaan om adequaat te reageren op gevaartriggers. Als het gaat om psychiatrische stoornissen, is angst persistenter en blijft het hangen hangen, zelfs nadat de gevaarlijke of angstige situatie voorbij is. Dit type angst is een belangrijk onderdeel van posttraumatische stressstoornis (PTSS), evenals vele andere angststoornissen.
Huidige therapieën, waaronder exposure-therapie, werken door een persoon kwetsbaar te maken voor bepaalde signalen die mogelijk verband houden met iets waar ze bang voor zijn. Dit soort behandelingen worden gebruikt voor veel verschillende soorten angst, waaronder tienerangst over naar school gaan en post-oorlog PTSS.

Kinderen en tieners worden steeds vaker met angststoornissen gediagnosticeerd, maar de vrees voor uitroeiing van de risicos van uitstervingsmethoden is onbekend. De onderzoekers van deze studie trachten te bepalen of deze methoden de adolescenten daadwerkelijk helpen.
De rechtszaak vond plaats in het Sackler Institute for Developmental Psychobiology in Weill Cornell en werd geleid door de directeur, Dr. B.J. Casey, professor in psychologie in de psychiatrie van Weill Cornell.
Tijdens het onderzoek werd aan deelnemers - inclusief volwassenen, adolescenten en kinderen - gevraagd om oortelefoons en meters te dragen om hun zweet te meten, terwijl ze naar computerschermen keken die een reeks gele en blauwe vierkanten lieten zien. Eén vierkant was gekoppeld aan een verontrustend geluid. Met andere woorden, de helft van de tijd maakte het blauwe vierkant een geluid dat de mensen niet leuk vonden.
Wanneer er meer zweet aanwezig was, betekende dit dat de vrijwilligers een angst voor het geluid ontwikkelden en het beeld associeerden met het geluid.
Een dag later keerde de groep terug naar de fabriek en werd ze gevraagd dezelfde serie te bekijken als de dag ervoor. Het plein produceerde echter niet het onaangename geluid dat het de vorige dag had.
Dr. Pattwell legde uit: "Maar tieners verminderden hun angstreactie niet en behielden hun angst tijdens vervolgtrajecten wanneer er geen geluid werd gespeeld."
Onderzoekers merken op dat de kinderen en volwassenen die bij het onderzoek betrokken waren, gemakkelijk leerden dat noch de blauwe of gele vierkanten met een geluid werden geassocieerd, en daarom was hun angst snel afgenomen.
Het onderzoek met muizen, waarbij normale angststoornissen betrokken waren die men vaak tegenkomt bij dit soort dierstudies, vond dat de resultaten erg op elkaar leken. Negenentwintig dagen oude muizen, die als adolescentie worden beschouwd, hadden geen afname in hun angstreacties, zelfs nadat de trigger niet aanwezig was. Bovendien namen hun angstreacties helemaal niet af, zelfs niet als ze ouder waren.
Dr. Ipe Ninan, een elektrofysioloog aan het NYU Langone Medical Center en een assistent-professor in de psychiatrie, werkte samen met de experts om het muizenbrein tijdens de proef te analyseren.
Ze stelden vast dat het prelimbische gebied in de prefrontale cortex, het gebied van de hersenen dat te maken heeft met emoties, wordt geactiveerd tijdens het verwerven van angst. De prefrontale cortex van Infralimbic werkt door het elimineren van deze associatie met angst.
Pattwell vervolgde: "Bij jonge en oude muizen zien we plasticiteit, wat activiteit is in de infralimbische cortex, die de dieren helpt hun angstreactie te verminderen wanneer een dreiging niet langer van toepassing is. Interessant genoeg hebben we geen vergelijkbare activiteit waargenomen bij adolescente muizen. "
Auteurs merken op dat er veel meer onderzoek moet plaatsvinden om angstrespons en de rol ervan bij mensen in hun tienerjaren volledig te begrijpen.Dit omvat de vraag of genen een rol spelen in hoe gevoelig een tiener is om te vrezen voor het leren, en wat er kan en moet worden gedaan om deze adolescenten te helpen hun angsten aan te pakken.
Dr. Lee concludeerde:

"We moeten persoonlijke benaderingen voor de behandeling van deze angst- en angststoornissen bij tieners onderzoeken. Het is essentieel dat we een manier vinden om tieners te helpen meer weerstand te bieden aan de angst die ze tijdens de adolescentie ervaren, om te voorkomen dat dit leidt tot een leven van angst en depressie."

Geschreven door Christine Kearney