Parkinsonpatiënten profiteren tien jaar later van diepe hersenstimulatieimplantaten

Volgens een studie die voor het eerst online werd gepubliceerd door Archives of Neurology, patiënten met de ziekte van Parkinson (PD) die implantaten ontvingen die delen van de hersenen 10 jaar geleden stimuleerden, bleven vooruitgang houden in de motoriek, ondanks dat een deel van het aanvankelijke voordeel verslechterde, voornamelijk als gevolg van progressief verlies van voordeel in andere functies.
Achtergrondkennis in het onderzoek geeft aan dat een aantal eerdere klinische onderzoeken diepe hersenstimulatie van de subthalamische kern (STN-DBS) voor PD hebben onthuld om effectief en veilig te zijn. Onderzoek heeft aangetoond dat de procedure, die een deel van de hersenen stimuleert dat betrokken is bij motorische functies, voordelen zou kunnen hebben in vergelijking met andere medische behandelingen die betrekking hebben op het beheersen van motorische complicaties en het verbeteren van de kwaliteit van leven.
De auteurs schreven,

"Van de motorverbetering geïnduceerd door STN-stimulatie is gemeld dat deze tot vijf tot acht jaar na de operatie aanhoudt, hoewel een deel van het aanvankelijke voordeel progressief verslechtert, voornamelijk vanwege verslechterde axiale verschijnselen. Tot nu toe, studies met postoperatieve follow-up voor langer dan acht jaar ontbreken. "

Van de Università degli Studi di Perugia, Perugia, Italië, Anna Castrioto, MD en collega's leidde tussen 1996 en 2000 een onderzoek onder 18 patiënten met gevorderde PD die DBS-implantaten hadden gekregen. Alle motorbeoordelingen werden op video opgenomen en uitgevoerd vóór implantatie en na één, vijf en tien jaar. Patiënten werden zonder medicatie, zonder stimulatie, zonder en met beide geëvalueerd. Bij elke evaluatie registreerden de onderzoekers de medicijnen en doseringen van elke patiënt.
Na een decennium werd de combinatie van medicatie en STN-DBS in verband gebracht met radicaal verbeterde motorische, rust- en actietrillingen, bradykinesie (vertraagde beweging) en rigiditeitsscores. In vergelijking met de baseline vertoonden de scores ook verlagingen van de medicatie en geen medicatievoorwaarden, de dyskinesie (moeilijkheidsgraad controlerende beweging) en motorische fluctuatiescores en de levadopa-equivalente dagelijkse dosis. Axiale tekens (zoals houding, gang en balans) vertoonden echter een sterkere afname in stimulatie en medicatierespons.
De auteurs concluderen:

"Onze bevindingen ondersteunen verder de langetermijnrespons op STN-stimulatie bij patiënten met vergevorderde PD, die een langdurige motorische verbetering tot 10 jaar vertonen."

Geschreven door Petra Rattue