Populaire medicijnen tegen diabetes kunnen schadelijk zijn voor de pancreas

Type 2-diabetespatiënten die een incretertherapie hebben, lopen een hoger risico op het ontwikkelen van afwijkingen in hun pancreas in vergelijking met hun tegenhangers van andere soorten diabetestherapieën, onderzoekers van het Larry L. Hillblom Islet Research Centre aan de UCLA en het Diabetescentrum aan de universiteit van Florida meldde in het dagboek suikerziekte.
De wetenschappers legden uit dat patiënten met incretine-therapie meer kans hadden op een snelle vermenigvuldiging van pancreascellen die mogelijk geassocieerd zijn met een hoger risico op neuro-endocriene tumoren.
Bij het analyseren van de organen van overleden donoren die diabetes type 2 hadden, constateerden de onderzoekers dat degenen die waren behandeld met incretinetherapie hadden ongeveer 40% meer celmassa in hun pancreas.
Incretine-therapie maakt gebruik van de werking van het intestinale hormoon GLP-1 (glucagonachtig peptide 1) om de bloedsuikerspiegel te verlagen.
Er zijn verschillende rapporten geweest over de effecten van incretinetherapieën op de pancreas in dierstudies en met tegenstrijdige resultaten. De auteurs in deze studie zeggen dat zij de eerste zijn die veranderingen in de menselijke pancreas identificeren.
Co-teamleider, Dr. Mark Atkinson, hoogleraar pathologie en pediatrie aan de Universiteit van Florida, leidt ook het netwerk voor pancreasorganoren met diabetes (nPOD), een onderzoeksconsortium gesponsord door de Juvenile Diabetes Research Foundation die pancreases ontvangt van overleden orgaandonoren (met toestemming van hun naaste familie). Het doel is om een ??beter begrip van diabetes te krijgen door weefsels van mensen met diabetes te onderzoeken.
Co-teamleider, Dr. Peter Butler, directeur van Hillblom Islet Research Center van UCLA en hoofd van de afdeling endocrinologie, diabetes en hypertensie, zei:

"Er is een toenemende waardering dat dierstudies niet altijd de bevindingen bij mensen voorspellen. Het nPOD-programma is daarom een ??zeer waardevolle hulpbron."

Het team bekeek de pancreases van 20 overleden orgaandonoren; ze hadden allemaal last van diabetes type 2:

• 8 van de overledenen kregen incretertherapie gedurende minstens een jaar
• 12 waren behandeld voor type 2 diabetes, maar nooit met op incretine gebaseerde geneesmiddelen
• 14 pancreas van donors die niet diabetisch waren, werden ook onderzocht (de controlegroep)

Incretine-therapie verhoogt de omvang van de pancreas

Degenen die een incretertherapie hadden gehad, hadden grotere pancreas dan de diabetespatiënten die nog nooit met incretinetherapie waren behandeld. De grotere pancreasgrootte was geassocieerd met een groter aantal pancreascellen. De personen die op geneesmiddelen op basis van incretine waren geweest, vertoonden een toename van pancreasdysplasie, een ongebruikelijke vorm van celproliferatie die een risicofactor is voor alvleesklierkanker.
De wetenschappers observeerden ook een aanzienlijk groter aantal alfacellen (cellen die glucagon maken) in de pancreas van donoren die op incretinetherapieën waren geweest. Hoogstwaarschijnlijk komt dit omdat GLP-1-gebaseerde therapieën de afgifte van glucagon door alfacellen onderdrukken. Eerdere studies hebben aangetoond dat het verminderen van de beschikbaarheid of acties van glucagon een proliferatie van alvleesklier-alfacellen veroorzaakt. Deze toename van het aantal alfacellen is gekoppeld aan de ontwikkeling van pancreas neuroendocriene tumoren. Drie van de patiënten met incretinetherapie hadden microadenomen en één had een neuro-endocriene tumor bestaande uit alfacellen.
Zeven van de acht patiënten die incretertherapie ontvingen, waren op sitagliptine geweest, in pilvorm ingenomen onder de merknaam Januvia (Merck-product) en één had exenatide ingenomen, verkocht als Byetta (Bristol-Myers Squibb-product).
Deze medicijnen, en andere soortgelijke, worden momenteel door de FDA onderzocht op mogelijke associaties met alvleesklierkanker en pancreatitis. Het Europees Geneesmiddelenbureau onderzoekt ook een mogelijk verhoogd risico op pancreatitis en pancreatische ductmetaplasie bij patiënten die worden behandeld met GLP-1-gebaseerde therapieën en en dipeptidylpeptidase-4 (DPP-4) -remmers).
De auteurs schreven:

"Deze bevindingen geven extra aandacht aan zorgen over de effecten van langdurige GLP-1-gerelateerde therapie, met betrekking tot zowel onbedoelde proliferatieve acties op de exocriene pancreas als nu ook een mogelijk verhoogd risico op neuro-endocriene tumoren. voor de mogelijke associatie van op GLP-1- gebaseerde therapie en risico op alvleesklierkanker, impliceren de huidige gegevens dat surveillance voor een mogelijk verhoogd risico op pancreas neuroendocriene tumoren gerechtvaardigd is. "

Butler suggereert dat de surveillancebenaderingen MRI-scans van de pancreas en screening op neuroendocriene tumoren moeten omvatten.
Butler zei: "De huidige onderzoeken zijn slechts van een klein aantal individuen, en hoewel de bevindingen bezorgdheid oproepen, zal het belangrijk zijn dat andere benaderingen nu worden gebruikt in een grotere groep van levende individuen om deze bevindingen verder te onderzoeken."
De auteurs citeren een recente studie uitgevoerd door Dr. Sonal Singh en team aan de Johns Hopkins University School of Medicine and Public Health, die aangaf dat op GLP-1 gebaseerde therapieën het risico van ziekenhuisopname met acute pancreatitis verdubbelen. De studie werd gepubliceerd in JAMA Interne geneeskunde
Singh zei: "Aangezien de meeste risicofactoren voor acute pancreatitis ook verband houden met een verhoogd risico op alvleesklierkanker, zijn deze bevindingen van veranderingen in de menselijke alvleesklier zeer zorgwekkend. Nu is aangetoond dat op GLP-1 gebaseerde therapieën het risico op pancreas verhogen. ontsteking en abnormale celproliferatie, verdere studies zijn nodig om met spoed duidelijk te maken of deze koppelingen leiden tot alvleesklierkanker bij langdurig gebruik. "
Geschreven door Christian Nordqvist