nl.3b-international.com
Sociale isolatie met een kortere levensduur
Sociaal isolement, waarbij een persoon weinig daadwerkelijke interactie met anderen heeft, meer dan eenzaamheid, een subjectief gevoel dat de sociale verbindingen niet voldoen aan wat we wensen of nodig hebben, is gekoppeld aan vroegtijdige dood bij oudere mensen.
Dit was de bevinding van een nieuwe studie onder leiding van epidemioloog Andrew Steptoe van University College London en collega's die werd gepubliceerd in de Proceedings van de National Academy of Sciences deze week.
Dit verrassende resultaat suggereert dat zelfs mensen die gelukkig zijn in hun eenzaamheid, als ze niet genoeg menselijk contact hebben, ze eerder zullen overlijden.
Er zijn aanwijzingen dat sociaal isolement en eenzaamheid samenhangen met een verhoogd risico op vroegtijdig overlijden, maar onderzoekers worstelen om te laten zien of deze factoren onafhankelijk of samen handelen.
Om dit te proberen te plagen, bespreken onderzoekers zoals Steptoe en collega's enkele interessante vragen, zoals:
Is een persoon die graag sociaal wordt afgesneden in zijn "vrijwillige eenzaamheid", in dezelfde boot als het gaat om het risico van voortijdige sterfte als een persoon die meer sociaal verbonden is, maar toch heel eenzaam voelt?
Voor hun nieuwste onderzoek beoordeelden Steptoe en collega's sociaal isolement bij 6.500 mannen en vrouwen van 52 jaar en ouder.
Ze maten sociaal isolement in termen van hoeveelheid contact met familie en vrienden, en participatie in religieuze en andere georganiseerde groepen.
De deelnemers waren gerekruteerd om deel te nemen aan de Engelse longitudinale studie over vergrijzing in 2004 - 2005, waar ze ook vragenlijsten hadden ingevuld met betrekking tot een standaardmaat voor eenzaamheid.
De onderzoekers volgden de deelnemers gemiddeld 7,25 jaar (tot maart 2012) en namen nota van iedereen die in die periode stierf.
Toen ze de resultaten van de maatregelen voor eenzaamheid en sociale isolatie samen met de sterftecijfers analyseerden, ontdekten ze dat de sterfgevallen hoger waren bij de meer sociaal geïsoleerde en ook bij de meer eenzame deelnemers.
Na statistisch bijstellen van de cijfers om rekening te houden met mogelijke beïnvloedende factoren (zoals leeftijd, gezondheid, inkomen en opleiding), bleef sociaal isolement echter significant verbonden met vroegtijdige dood, maar eenzaamheid niet.
De sociaal meest geïsoleerde deelnemers hadden een 26% hoger risico om te overlijden.
Ze probeerden vervolgens uit te werken of de link met de dood te wijten was aan het feit dat geïsoleerde mensen vaak eenzaam zijn; maar ze merkten dat het niet zo werkte.
"De associatie van sociaal isolement met mortaliteit was onveranderd toen eenzaamheid werd opgenomen in het model," merken ze op.
Dus concluderen de onderzoekers dat eenzaamheid nauw verbonden is met andere potentiële beïnvloedende factoren, en het draagt ??niet bij tot het effect van sociaal isolement, wat hen ertoe aanzet om aan te bevelen:
"Hoewel zowel isolatie als eenzaamheid de kwaliteit van leven en welzijn schaden, zijn pogingen om isolatie te verminderen waarschijnlijk relevanter voor sterfte."
Speculerend over wat de redenen zouden kunnen zijn voor deze significante link suggereren de onderzoekers dat ouderen met weinig sociale connecties mogelijk niet enkele van de vitale elementen van zorg ontvangen, zoals iemand die hen aanmoedigt om goed te eten, of hen eraan herinneren om hun medicatie te nemen of een helpende hand bieden wanneer ze er een nodig hebben.
Het lijkt erop dat wat deze studie zegt, is dat hoewel er mensen zijn die gelukkig zijn om sociaal geïsoleerd te blijven, we er toch op moeten letten en ervoor moeten zorgen dat ze tijdig advies en ondersteuning krijgen.
De studie draagt ??bij aan het voortdurende debat over de vraag of gebrek aan sociaal contact, een objectieve toestand, of de meer subjectieve, emotionele toestand van eenzaamheid, of een combinatie van die twee, de levensduur verkort.
Het besluit wordt echter nog lang niet opgelost, zoals Bert Uchino, een gezondheidspsycholoog aan de Universiteit van Utah in Salt Lake City, vertelt Wetenschap NU.
Uchino zegt dat het een goede studie is, het heeft een grote steekproefomvang en vergelijkt sociaal isolement rechtstreeks met eenzaamheid, maar het helpt ons niet echt begrijpen hoe de twee factoren zich verhouden tot elkaar of tot andere factoren die van invloed zijn op de gezondheid.
"Ik denk gewoon niet dat dit het laatste woord over dit onderwerp zal zijn," voegt hij eraan toe.
John Cacioppo, professor in de psychologie aan de Universiteit van Chicago in Illinois, zegt dat de discrepantie tussen deze studie en het werk dat hij heeft gedaan, wat suggereert dat er een verband bestaat tussen eenzaamheid en een hoger aantal vroegtijdige sterfgevallen bij oudere Amerikanen, te wijten kan zijn aan culturele verschillen tussen Amerikanen en Britse ouderen.
Dit kan ertoe leiden dat ze vragenlijsten anders beantwoorden en vrienden ook anders definiëren, zegt Cacioppo.
Een ander probleem dat onderzoekers op dit gebied soms opwerpen, is dat hoe meer we eenzaamheid bestuderen, hoe makkelijker het lijkt om het te beschrijven dan te definiëren.
Geschreven door Catharine Paddock PhD
Toilettrainingsmethode niet gekoppeld aan ongevallen bij kinderen
Ouders kunnen goed slapen, wetende dat het niet uitmaakt welke methode van zindelijkheidstraining zij gebruiken, het heeft geen invloed op de vraag of hun kind een urinair ongeval heeft, volgens een studie gepubliceerd in Clinical Pediatrics. Joseph G Barone, MD, hoogleraar chirurgie en pediatrische uroloog aan de UMDNH-Robert Wood Johnson Medical School en chef-chirurg bij het Bristol-Myers Squibb Children's Hospital in het Robert Wood Johnson University Hospital, verklaarde: "Zindelijkheidstraining is een belangrijke mijlpaal voor kinderen, waarvan het succes vaak is bekeken volgens de gebruikte trainingsmethode - een fel bediscussieerd onderwerp in de ontwikkeling van kinderen sinds de jaren dertig van de vorige eeuw.
Regeneratie van spiercellen bij muizen
In een paper gepubliceerd in de huidige uitgave van het tijdschrift Tissue Engineering, is een team van wetenschappers erin geslaagd functioneel spierweefsel in muizen te regenereren. De ontdekking zou de weg kunnen banen voor nieuwe klinische therapieën voor de behandeling van mensen die lijden aan ernstig spiertrauma. Het onderzoeksteam van het Worcester Polytechnic Institute (WPI) en CellThera, een privébedrijf gevestigd in WPS Life Sciences and Bioengineering Center, pasten een nieuwe techniek toe om volwassen menselijke spiercellen te manipuleren in een stamcelachtige staat en vervolgens de opnieuw geprogrammeerde cellen te laten groeien biopolymeer microtreads.
