Training lijkt de communicatie van patiënten over chirurgische patiënten te verbeteren voor specifieke scenario's

Volgens een rapport in het augustusnummer van Archives of Surgery, een van de JAMA / Archives tijdschriften, die trainingen leveren aan opererende bewoners om effectiever te communiceren met patiënten in specifieke scenario's (bijvoorbeeld wanneer een patiënt kanker heeft), kunnen hun communicatieve vaardigheden verbeteren voor specifieke gevallen, maar niet hun algemene communicatieve vaardigheden. Het artikel maakt deel uit van de In Evolution: chirurgische training thema probleem.
Chirurgische bewoners hebben in het algemeen geen formeel leerplan voor patiënteneducatie en worden geacht deze vaardigheden in de praktijk te leren volgens achtergrondinformatie in het artikel.
De Raad voor Accreditatie voor Graduate Medical Education beschouwt communicatievaardigheden als een kerncompetentie en vereist residency-programma's om documentatie te leveren over formele processen om de communicatiecapaciteit van bewoners te evalueren, feedback te geven en de beoordelingsresultaten te gebruiken om de bekwaamheid van bewoners in deze vaardigheid te verbeteren.
Een algemeen geaccepteerde manier van lesgeven en beoordelen van zowel klinische als communicatieve vaardigheden is het gebruik van gestandaardiseerde patiënten (SP's, meestal actoren die zijn opgeleid om de rol van patiënten, beoordelaars en soms instructeurs bij klinisch onderzoek te spelen).
Eerder onderzoek heeft het gebruik van deze methode voor het testen van operatiegezinnen in scenario's zoals eindexamenconferenties en onthulling van complicaties beoordeeld.
De auteurs leggen uit:

"Het doel van dit project was chirurgische inwoners te leren om patiëntgerichte communicatievaardigheden op te nemen in hun praktijk, emotionele steun, transitie en continuïteit van zorg te bieden, evenals informatie en educatie, waarbij familie en vrienden betrokken zijn en de waarden en verschillen van de patiënt worden gerespecteerd. ."

Rajiv Y. Chandawarkar, MD, van de Universiteit van Connecticut School of Medicine, Farmington, en zijn collega's voerden een drieledig onderzoek uit onder 44 algemene operatiegezinnen. In de eerste stap moesten bewoners simuleren dat ze SP's de diagnose borstkanker of rectumkanker geven, waarbij de SP's achteraf hun vaardigheden scoorden op het gebied van conditie-specifieke inhoud (zoals het leveren van de diagnose en het helpen van de patiënt om het te begrijpen) en algemeen communicatievermogen .
Stap twee bestond uit een drieledig interactief programma met principes van patiëntcommunicatie, een ervaring van een chirurg in verschillende rollen (arts, patiënt en echtgenoot van de patiënt) en rollenspel waarin bewoners fungeerden als patiënt, arts en waarnemer. De uitvoeringen waren self-rated.
De derde stap hield in dat bewoners werden heroverwogen door SP's met behulp van dezelfde methoden als in stap 1, maar met het type kanker dat werd overgeschakeld, zodat bewoners die voor het eerst een borstkanker-simulatie tegenkwamen later een rectale kankersimulatie tegenkwamen en omgekeerd.

Hoewel er geen significante verschillen werden ontdekt tussen de pre-test en post-testscores van de algemene communicatievaardigheden van de deelnemers, verbeterden de case-specifieke prestaties van de bewoners significant van een gemiddelde middelpuntscore van 8,5 op een schaal van 0 tot 13, tot een eindgemiddelde middelpunt van 11. De scores varieerden niet door het gesimuleerde type kanker, wat in beide gevallen geen inherente bias aantoont met betrekking tot prestatievergelijkingen.
De auteurs schrijven:

"Onze resultaten tonen aan dat casusspecifieke verbeteringen meer vatbaar lijken voor meetbare verbeteringen dan algemene communicatievaardigheden, althans met de beperkte korte-termijntraining die we hebben gebruikt. Dergelijke vaardigheden kunnen over een langere periode worden beoordeeld, misschien door dit model en beoordelingen op te nemen van jaar tot jaar."

Ze gaan verder met te zeggen dat de methoden die in dit onderzoek worden toegepast, kunnen worden overgenomen door andere academische ziekenhuizen of gemeenschapsgezondheidscentra, met aanpassingen indien nodig door elk programma. Ze concluderen:

"Zonder communicatievaardigheden zou zelfs de beste chirurgische training niet effectief zijn."

Geschreven door Petra Rattue