Wanneer moet PSA-screening stoppen? Artsen kunnen het niet eens worden

Prostaatkanker is een langzaam groeiende ziekte en artsen worden voor altijd geconfronteerd met meerdere barrières voor het stopzetten van routine PSA-screening. Het is dus misschien niet verwonderlijk dat consensus in de medische gemeenschap over het stopzetten van PSA-screening moeilijk te bereiken is. Simpel gezegd, artsen zijn het niet helemaal eens als een oude man niet langer gescreend mag worden voor prostaatkanker.
PSA betekent Prostaat-specifiek antigeen, het is een eiwit dat de prostaatklier gebruikt. De meeste mannen PSA verlaat het lichaam in sperma. Er ontsnapt echter een kleine hoeveelheid in de bloedbaan. De PSA-test is een bloedtest op basis van monoklonale antilichaamtechnologie. De test meet de PSA-bloedspiegels. Als de niveaus hoog zijn of stijgen over een specifieke periode, kan dit betekenen dat de patiënt mogelijk prostaatkanker heeft ontwikkeld.
Richtsnoeren voor medische praktijken voor prostaatkankerscreening of PSA-screening zijn controversieel, omdat er onzekerheid bestaat over de vraag of de voordelen van screening opwegen tegen de risico's. De risico's omvatten overdiagnose, onnodige biopsieën en andere medische interventies.
Volgens een onderzoek door de preventieve diensten-task force, VS, "Prostaat-specifieke antigeen-gebaseerde screening resulteert in een kleine of geen vermindering van prostaatkanker-specifieke mortaliteit en is geassocieerd met schade gerelateerd aan latere evaluatie en behandelingen, waarvan sommige mogelijk niet nodig zijn."
De FDA (Food and Drug Administration) heeft de PSA-test goedgekeurd voor de jaarlijkse screening van mannen vanaf 50 jaar. In de richtlijnen moet de patiënt vooraf worden geïnformeerd over de risico's en voordelen van PSA-screening. Een PSA-bloedniveau tussen 4 en 10 ng / ml (nanogram per milliliter) wordt als "verdacht" beschouwd en er moet een herhalingstest worden uitgevoerd. Als de herhaaltests een hoog PSA-niveau vertonen, kan de arts een prostaatbiopsie overwegen (weefsel wordt operatief verwijderd en in het laboratorium getest).
De Britse nationale gezondheidsdienst (NHS) beveelt geen routine PSA-tests aan. In plaats daarvan kan de patiënt zelf beslissen, op basis van wat de arts heeft aanbevolen.
Valse positieven komen vaak voor in PSA-tests. 70% van alle positieve PSA-tests (die hoge PSA-niveaus vertonen) komen voor bij mannen zonder prostaatkanker.
In de VS wordt bij een aanzienlijk aantal mannen in een vroeg stadium de diagnose prostaatkanker gesteld, voornamelijk via PSA-tests. Dit lijkt misschien een goede zaak - prostaatkanker is echter traag groeiend en wordt zelden levensbedreigend. Als het onwaarschijnlijk is dat een man sterft aan een bestaande prostaatkanker, kan de behandeling en / of het vroegtijdig verwijderen van de tumor hem meer kwaad dan goed doen. De behandeling brengt veel risico's met zich mee, waaronder erectiestoornissen (impotentie bij de man) en urinaire incontinentie. Dat is de reden waarom de US Preventive Service Task Force (USPSTF) is gestopt met het aanbevelen van routinematige jaarlijkse screening voor mannen boven de 75.

Voor oudere patiënten leidt interventie eerder tot grotere schade dan voordelen. Naarmate de PSA-niveaus toch met de leeftijd stijgen, en andere prostaataandoeningen optreden wanneer mannen oud worden, is overdiagnose en behandeling vaker voor deze leeftijdsgroep.
Dr. Craig E. Pollack en team, van de Johns Hopkins School of Medicine in Baltimore, gingen na hoe eerstelijnsartsen (huisartsen, huisartsen) omgaan met de leeftijdskwestie. Aanbieders van een grote, aan universiteiten gelieerde primaire zorgpraktijk werden ondervraagd en ondervraagd over hun screeningspraktijken, wat hun beslissing om screening te stoppen beïnvloedde, en welke barrières ze konden identificeren om screening te beëindigen.
141 zorgverleners namen deel aan de enquête. 59,3% van hen nam zowel de levensverwachting als de leeftijd van de patiënt in aanmerking, terwijl 12,2% geen rekening hield met factoren bij het besluit om de screening stop te zetten.
De studie is gepubliceerd in het tijdschrift Kanker.
De leeftijd waarop de screening stopte varieerde aanzienlijk bij de aanbieders. 66,4% van hen zei dat het beoordelen van de levensverwachting buitengewoon moeilijk was.

In een abstract in het tijdschrift schreven de auteurs:

"Het in rekening brengen van de leeftijd van de patiënt en de levensverwachting was niet geassocieerd met kenmerken van de zorgverlener of praktijkstijlen. De meest genoemde belemmeringen voor het staken van PSA-screening waren de verwachting van de patiënt (74,4%) en de tijdsbeperkingen (66,4%)."

Klinische onzekerheid en tijdsbeperkingen hadden de neiging om zwarte providers minder dan niet-zwarte te beïnvloeden. De auteurs voegde daaraan toe dat het aantal zwarte aanbieders (artsen) in deze enquête erg klein was.
De auteurs concludeerden:

"Hoewel leeftijd en levensverwachting vaak prominent aanwezig waren in beslissingen om screening te gebruiken, werden aanbieders geconfronteerd met meerdere barrières voor het stopzetten van routine PSA-screening."

Geschreven door Christian Nordqvist