Depressie maakt afvallen veel moeilijker

Als je probeert af te vallen, zou je het misschien veel moeilijker vinden als je onbehandelde depressie hebt, melden onderzoekers van de University of Washington, Seattle in Algemene ziekenhuispsychiatrie. Ze vonden ook dat een persoon met overgewicht een significant groter risico op depressie heeft in vergelijking met mensen met een normaal gewicht voor hun leeftijd en lengte.
Gregory Simon, M.D. en team volgden 203 zwaarlijvige vrouwen gedurende een periode van twaalf maanden. Ze hadden allemaal symptomen van depressie en waren tussen de 40 en 60 jaar oud. Ze hadden allemaal een BMI van meer dan 30; gemiddeld 38,3.
De vrouwen werden in twee groepen geplaatst:

• Afslankgroep - de deelnemers concentreerden zich alleen op afvallen.
• Gewichtsverlies plus depressiegroep - maar ook gericht op afvallen, werd hun depressie klinisch behandeld

In beide groepen waren er 26 groepsessies over een periode van een jaar. De vrouwen werden beoordeeld aan het begin van het onderzoek, na 6 maanden, 12 maanden en daarna 24 maanden. Beoordeling omvatte het meten van het lichaamsgewicht, het identificeren van depressieve symptomen en het verzamelen van zelfgerapporteerde gegevens over fysieke activiteit. Ze kregen ook een voedselfrequentievragenlijst bij elke evaluatiesessie waarin hun calorische inname werd geschat.
De onderzoekers ontdekten dat depressie nauw verbonden is met verminderde lichamelijke activiteit - d.w.z. vrouwen met depressie doen minder aan lichaamsbeweging. Ze konden niet bepalen wie welke veroorzaakte en door hoeveel; d.w.z. hoeveel het overgewicht de depressie veroorzaakte of vice versa. Ze schreven dat meer fysieke activiteit leidt tot een verbetering van depressieve symptomen, maar ook dat een verbetering van depressieve symptomen tot meer fysieke activiteit leidt.
Na zes maanden ontdekten de wetenschappers dat 38% van de vrouwen met een toename van minstens een halve punt op de Hopkins Symptoms Checklist-depressiescore 5% van hun lichaamsgewicht had verloren, tegenover slechts 21% van degenen wier depressie niet had helemaal verbeterd.
De meerderheid van de programma's voor gewichtsverlies richten zich niet voldoende op de behandeling van een depressie of screening daarvoor, legden de auteurs uit.
De wetenschappers vonden ook dat meer vrouwen die werden behandeld voor hun depressieve symptomen hun gewicht hadden uitgeschakeld op 12 en 24 maanden.
Wil een afslankprogramma een betere kans van slagen hebben, dan moeten depressie-screening en -behandeling worden opgenomen, schreven de auteurs.
De auteurs concludeerden:

"Bij vrouwen met co-optredende obesitas en depressie, is kortdurende verbetering van depressie geassocieerd met gewichtsverlies."

Wat is overgewicht en BMI?

Als uw BMI (Body Mass Index) tussen 20 en 24,9 ligt, heeft u een ideaal lichaamsgewicht, bent u te zwaar als uw BMI tussen 25 en 29,9 is en overgewicht als deze 30 of meer is. Als het lichaamsgewicht van een persoon 20% hoger is dan zou moeten zijn, zijn ze waarschijnlijk zwaarlijvig.

BMI is een statistische meting die rekening houdt met uw lengte en gewicht. BMI kan misleidend zijn omdat het niet specifiek het deel van het lichaamsvet en / of de spier van een persoon meet. Daarom kan een Olympische atleet een hogere BMI hebben dan een ongeschikte couch potato van dezelfde lengte, maar de couch potato heeft een grotere taille en ziet er / is minder gezond uit.
Obese personen hebben een significant hoger risico op het ontwikkelen van artrose, coronaire hartziekten, galblaasaandoeningen, hypertensie (hoge bloeddruk), dyslipidemie (hoge triglycerideniveaus), totaal hoog cholesterolgehalte, ademhalingsproblemen, verschillende soorten kanker, slaapapneu, beroerte en diabetes type 2.
"Verband tussen verandering in depressie en gewichtsverandering bij vrouwen die deelnemen aan gewichtsverliesbehandeling"
Gregory E. Simon, Paul Rohde, Evette J. Ludman, Robert W. Jeffery, Jennifer A. Linde, Belinda H. Operskalski, David Arterburn
Algemene ziekenhuispsychiatrie - november 2010 (deel 32, nummer 6, pagina 583-589)
doi: 10.1016 / j.genhosppsych.2010.09.010
Geschreven door Christian Nordqvist