IVF-succes verbeteren - Uteriene expressie van ontwikkelingsgenen verhogen

Nieuw onderzoek online gepubliceerd in Ontwikkelingscel geeft aan dat hogere expressie van bepaalde ontwikkelingsgenen op precieze tijdstippen in de baarmoeder de zwangerschapspercentages van in-vitrofertilisatie-embryo-overdrachten (IVF-ET) zou kunnen verbeteren. Tot dusverre blijven deze percentages laag met ongeveer 30%.
Onderzoekers in het kinderziekenhuis in Cincinnati concentreerden zich op Msx1 en Msx2, genen die een integrale rol spelen bij orgaanvorming tijdens de foetale ontwikkeling en die essentieel zijn om ervoor te zorgen dat de baarmoeder zich in een receptieve fase bevindt. Sudhansu K. Dey, PhD, directeur van de afdeling reproductiologische wetenschappen van het Perinatal Institute in het kindercentrum van Cincinnati, zei dat gecompromitteerde baarmoederontvankelijkheid een belangrijke oorzaak is van zwangerschapsfalen in IVF-programma's.
Het risico op vroeggeboorte is groter voor baby's die met succes zijn opgevat via IVF. Vroeggeboorte kan leiden tot verschillende potentiële gezondheidsrisico's op korte en lange termijn voor het kind, maar het herkennen van essentiële moleculaire signaalroutes tijdens de kritieke stadia van vroege zwangerschap bij IVF-patiënten zou de deur kunnen openen voor nieuwe benaderingen om het zwangerschapsresultaat te optimaliseren.
Dey zegt:

"Onze bevindingen verhogen de mogelijkheid dat clinici mogelijk nieuwe strategieën kunnen ontwikkelen om de implantatiesnelheden in IVF-programma's te verbeteren door de uteriene niveaus van Msx tijdelijk te verhogen. Dit zou clinici in staat kunnen stellen om het venster van baarmoederontvankelijkheid uit te breiden en overgedragen embryo's meer tijd te geven om te implanteren. ."

De onderzoekers bepaalden in een reeks experimenten met gemanipuleerde muizen dat het verlies van Msx-genen gekoppeld is aan schadelijke reproductieve gevolgen in een belangrijke moleculaire signaalroute die Wnt-signalering omvat. Deze Wnt-route speelt een sleutelrol bij de ontwikkeling van het embryo. Vanwege het Msx-verlies reageren baarmoederluminale epitheelcellen niet correct en ontwikkelen ze geen spleetachtige structuur die een crypte vormt, nidus genaamd, die nodig is om het embryo te plaatsen voor een succesvolle implantatie.
De onderzoekers observeerden dat, afhankelijk van het feit of ze een enkel of dubbel Msx-gen in muizen verwijderden, deze muizen graduele niveaus van aangetaste vruchtbaarheid vertoonden, muizen met een enkele verwijderde Msx1 produceerden ofwel kleinere dan normale worpgroottes of helemaal geen nesten, terwijl deletie van zowel Msx1- als Msx2-genen leidde tot volledige onvruchtbaarheid vanwege de embryo's die niet konden worden geïmplanteerd.

Analyse van genen heeft aangetoond dat tijdens de menstruatiecyclus bij vrouwen, Msx-genen differentieel tot expressie worden gebracht in de baarmoeder, wat suggereert dat het mogelijk zou kunnen zijn dat genen die in dit onderzoek zijn geïdentificeerd, een belangrijke rol kunnen spelen tijdens implantatie bij de mens.
De onderzoekers ontdekten ook dat Msx-genen de baarmoederontvangst geleiden en behouden zonder de gevoeligheid van de baarmoeder voor deze hormonen of hormonale niveaus van de eierstokken te veranderen. Dey en zijn team suggereren dat Msx waarschijnlijk kan helpen bij de ontwikkeling van niet-steroïde anticonceptiemiddelen en mogelijk ook de IVF-afgeleide zwangerschapsuitkomsten kan verbeteren.
De onderzoekers zeggen dat hoewel ze een vooruitgang hebben geboekt in het verkrijgen van een beter begrip van het moleculaire netwerk dat de vrouwelijke vruchtbaarheid regelt, dat onderhevig is aan manipulatie, verder onderzoek nodig is om de bevindingen toe te passen op menselijke vruchtbaarheid.
Takiko Daikoku, PhD, een lid van de faculteit voor reproductieve wetenschappen, en Jeeyeon Cha, een MD / PhD-student in het laboratorium van Dey, waren de eerste co-auteurs van het onderzoek, dat gedeeltelijk werd gefinancierd door de National Institutes of Health, waaronder een opleidingsbeurs van de National Institutes of Child Health and Development en een pre-doctorale National Research Service Award; de Cineinname Perinatal Institute Pilot / Haalbaarheidssubsidie; een Lalor Foundation Post-doctoral Fellowship en de Japan Society for the Promotion of Science Fellowship for Research Abroad.
Geschreven door Petra Rattue