12 kinderen pakken Everest For Extreme Science aan

In een dapper voorbeeld van "extreme wetenschap" namen 12 kinderen uit het Verenigd Koninkrijk onlangs deel aan een Everest-expeditie die bedoeld was om artsen te helpen beter te begrijpen hoe ze kritiek zieke jongeren moesten behandelen.
Op de Xtreme Everest-expeditie, geleid door onderzoekers en artsen van het University College London (UCL) en het Great Ormond Street Hospital (GOSH), bereikten de trekkers een hoogte van 3.500 meter. Ze gingen van Lukla naar Namche Bazaar in Nepal.
De kinderen van 8 tot 16 jaar oud werden in Londen beoordeeld voordat ze vertrokken, om gegevens te verzamelen over hun normale lichaamstoestand, zodat deze vervolgens konden worden vergeleken met de maatregelen die tijdens de trek op grote hoogte werden genomen.
Mark Peters, Intensive Care Consultant bij GOSH, leidde het medische team tijdens de expeditie. Hij zegt:
"De testen die we doen, zijn een wereldprimeur, omdat we op grote hoogte het effect van lage zuurstof op anders gezonde kinderen kunnen isoleren."
Door te begrijpen hoe kinderen het goed doen bij lage zuurstofniveaus, kunnen ze die kennis toepassen op degenen die op de intensive care zijn, hij legt uit.
Voormalig GOSH-patiënt Jack Elliot Major, 9 jaar oud, was een van de 12 kinderen. Hij werd geboren met een aandoening die zijn darm blokkeerde, maar na een succesvolle operatie bij GOSH is hij nu een gezonde jongen.
Jack's vader, Lee Elliot Major, zegt in een verslag van de expeditie op een GOSH-blog, dat de familie sinds de operatie in contact is gebleven met de liefdadigheidsinstelling, en nu dient hij in een adviespanel dat ouders en vroegere patiënten vertegenwoordigt.
"Dit was een once-in-a lifetime-reis - de hoogste berg ter wereld te zien - maar ook bij te dragen aan een echt opwindend medisch onderzoek dat het potentieel heeft om andere kinderen op de intensive care in GOSH en andere ziekenhuizen te helpen," hij legt uit.
Het leven aan de top was erg basic: er was geen verwarming, geen schoon water, geen elektriciteit. Jack was ook ziek, maar leek in orde als hij niet overgeven was, haast zijn vader eraan toe te voegen.
"Soms was ik bang dat hij zwak zou worden, en het was een lange teruggang op dat moment! Maar hij klaagde niet één keer," zegt hij.
De verzamelde gegevens omvatten hartslag, doorbloeding en andere vitale metingen en namen ongeveer drie uur per kind in beslag.
Nu ze de gegevens hebben, hoopt het medische team dat het een aantal belangrijke vragen zal beantwoorden, zoals:

• Dragen spieren op grotere hoogte efficiënter zuurstof op?


• Leren ze en veranderen ze moleculaire routes om de efficiëntie te vergroten?

"We weten dat weefsel sterft als het niet genoeg zuurstof krijgt, maar we weten ook dat te veel zuurstof schadelijk kan zijn, dus we hopen dat onze bevindingen ons zullen helpen de zuurstoftoevoer naar patiënten in kritieke toestand te optimaliseren," legt Peters.
Toen ze terugkwamen, draaide Jack zich blijkbaar naar zijn vader en zei:
"Papa, dit is niet zozeer een vakantie als een avontuur!"
Zijn vader zegt dat het zo ongeveer samenvatte: "Het zal voor de rest van ons leven in onze herinneringen blijven."
De expeditie is een goed voorbeeld van 'extreme geneeskunde', waarbij experts zoals Peters en vrijwilligers zoals Jack en zijn vader, hetzij door keuze of omstandigheid, fysiek worden uitgedaagd in extreme omgevingen, of ze nu bergen beklimmen, in de ruimte, op de polen, in woestijnen, diep onder de zee of in gevechtsgebieden.
Geschreven door Catharine Paddock PhD