Cognitieve functie van Alzheimer verbeterd met medicijn tegen hersenschade

Een stof die hersenbeschadiging zou moeten herstellen, is een veelbelovend medicijn geworden voor het verbeteren van de cognitieve functie bij de ziekte van Alzheimer. Onderzoekers van de Universiteit van Washington meldden in de Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics.
De wetenschappers ontdekten dat ratten met Alzheimer-achtige cognitieve stoornissen verrassend goed reageerden op de onderzoeksmedicijn.
Ze beschrijven dit medicijn als een "significante afwijking van de huidige Alzheimer-behandelingen", die gericht zijn op het vertragen van ziekteprogressie of het remmen van een enzym (cholinesterase), waarvan gedacht wordt dat het een vitale neurotransmitter afbreekt die betrokken is bij geheugen- en leerontwikkeling.
Joe Harding, een professor aan het College of Veterinary Medicine, Washington State University, zei dat de huidige medicijnen tegen Alzheimer niet zijn ontworpen om de hersenfunctie te herstellen. Om dit te doen, moeten verbindingen tussen zenuwcellen worden herbouwd.
Harding zei:

"Dit gaat over het herstellen van de functie. Dat maakt deze dingen helemaal uniek, ze zijn niet ontworpen om iets te stoppen, ze zijn ontworpen om te repareren wat kapot is." Voor zover we kunnen zien, werken ze. "

Hoewel onderzoek en ontwikkeling zich sterk hebben toegespitst op het zoeken naar effectieve behandelingen voor de ziekte van Alzheimer, zijn er slechts drie veelbelovende stoffen die in de afgelopen 13 jaar zijn goedgekeurd, van 104 inzendingen, zegt PhRMA (Pharmaceutical Research and Manufacturers of America) - een verhouding van 34 tot 1.
In een communiqué schreef de PhRMA:

"Deze verhouding van 34 tot 1 van tegenslagen tot successen onderstreept de moeilijkheid om nieuwe geneesmiddelen voor de ziekte van Alzheimer te ontwikkelen."

De auteurs benadrukken dat ze zich nog maar in de beginfase bevinden van het ontwikkelen van dit potentiële medicijn tegen Alzheimer. Ze zullen eerst de FDA (Food and Drug Administration) moeten overtuigen van de veiligheid ervan. Pas nadat de FDA tevreden is over de veiligheid van een proefmedicijn, kunnen klinische proeven worden gestart. Klinische proeven testen geneesmiddelen op mensen. Alleen met klinische proeven kunnen onderzoekers weten of een stof die werkt op laboratoriumdieren hetzelfde effect heeft op mensen.
Harding zegt dat het meer dan $ 1 miljoen kan kosten om erachter te komen of het medicijn veilig is. Het team zoekt steun voor de ontwikkeling van de compound.
Joe Harding, samen met Jay Wright, hoogleraar neurologie aan de Universiteit van Kunsten en Wetenschappen, WSU, zegt dat ze al twintig jaar aan deze compound werken, toen ze begonnen te bestuderen wat de impact van angiotensine IV, een peptide, was op de zeepaardje. De hippocampus is een deel van de hersenen dat betrokken is bij kortetermijngeheugen en ruimtelijk leren.
Wetenschappers weten dat angiotensines helpen bij het reguleren van de bloeddruk. Wright en Harding ontdekten echter dat vroege kandidaat-geneesmiddelen op basis van angiotensines de leerachterstanden in veel dementiemodellen kunnen omkeren.
Deze kandidaat-geneesmiddelen werden snel afgebroken door het lichaam en konden de bloed-hersenbarrière niet binnendringen, waardoor ze onbruikbaar werden als medicijnen voor het herstel van de cognitieve functie. De bloed-hersenbarrière is een barrière van cellen die moleculen stopt, inclusief de meeste medicijnen die in de hersenen terechtkomen. De enige manier waarop deze medicijnen in de hersenen kunnen komen, is door directe hersenaanwending.
Harding zei:

"We zeiden:" Dat is nutteloos, ik bedoel, wie wil gaten in de hoofden van mensen boren? Het gaat niet werken, het zal zeker niet werken voor de grote populatie. "

In 2007 ontwierp Harding Dihexa, een kleinere versie van het molecuul. Dihexa heeft drie veelbelovende functies:

• Het kan de bloed-hersenbarrière passeren.


• Het is stabiel.


• Het kan van het spijsverteringsstelsel in het bloed veranderen, wat betekent dat het oraal als een pil kan worden ingenomen.

De wetenschappers behandelden een aantal ratten met scopolamine, een chemische stof die Alzheimer-achtige cognitieve stoornissen induceert, d.w.z. het interfereert met een neurotransmitter die van vitaal belang is voor geheugen en leren. Een rat die is behandeld met scopolamine zal nooit uitwerken waar een ondergedompeld platform in een watertank is, als het alleen door signalen buiten de tank moet gaan.
De onderzoekers ontdekten dat alle ratten de locatie van het platform leerden kennen nadat ze het WSU-medicijn hadden gekregen. Het medicijn werd direct in de hersenen toegediend, door injectie in het lichaam en oraal - in alle drie gevallen verbeterden hun cognitieve vaardigheden dramatisch. Harding zei dat het "Hetzelfde resultaat, elke keer" was.
Ze experimenteerden met een kleine groep oude ratten en zagen ook verbeteringen, zij het minder dramatische. De oude ratten presteerden als de jonge ratten na het ontvangen van het WSU-medicijn.
De auteurs zeiden dat hun bevindingen statistisch valide zijn. Ze benadrukten echter dat verdere tests met meer proefdieren nodig zullen zijn om te bevestigen wat ze hebben gevonden.
De "gouden standaard" verbinding voor het creëren van verbindingen tussen neuronen is van de hersenen afgeleide neurotrofe factor (BDNF), een groeibevorderend eiwit gekoppeld aan leren en normale hersenontwikkeling. Alzheimerpatiënten hebben lagere dan normale BDNF-niveaus in hun hersenen, volgens autopsieverslagen.
Harding, Wright en het team ontdekten dat Dihexa zeven orden van kracht krachtiger is dan BDNF na gebruik van levende zenuwcellen om nieuwe neuronale verbindingen te controleren, d.w.z. het zou 10 miljoen keer zoveel BDNF nodig hebben om het nieuwe synapsevormingsvolume van Dihexa te bereiken.
Harding zei: "We kwamen er snel achter dat deze molecule absoluut, waanzinnig actief was." De onderzoekers geloven dat Dihexa of Dihexa-achtige moleculen gunstig kunnen zijn voor de behandeling van hersentrauma's of andere neurodegeneratieve ziekten waarbij neuronale verbindingen verloren zijn gegaan.
Geschreven door Christian Nordqvist