Hersenen kunnen niet tegelijk empathisch werken en analyseren op hetzelfde moment, nieuwe studie

Wetenschappers hebben ontdekt dat de hersencircuits die we gebruiken wanneer we nadenken over sociale zaken, zoals het beschouwen van de opvattingen van anderen of morele kwesties, de schakelingen remmen die we gebruiken wanneer we denken aan levenloze, analytische zaken, zoals werken aan een fysisch probleem of ervoor zorgen dat de cijfers kloppen als we ons budget in evenwicht houden. En ze zeggen, hetzelfde gebeurt precies andersom: het analytische hersennetwerk remt het sociale netwerk.
Misschien de studie, geleid door onderzoekers van Case Western Reserve University in Cleveland, Ohio, in de VS, en vroeg online gemeld op 27 oktober in het tijdschrift NeuroImage, verklaart waarom sommige bedrijfsleiders soms de public relations-gevolgen van hun kostenbesparende oefeningen over het hoofd zien.
De auteurs suggereren dat hun bevindingen helpen om meer inzicht te krijgen in aandoeningen zoals autisme, ADHD en schizofrenie.

Empathisch en analytisch denken zijn wederzijds exclusief

De studie wordt verondersteld te zijn de eerste om te laten zien dat mensen een ingebouwde neurale beperking hebben die ons tegelijkertijd op een empathische en analytische manier laat denken.

Onderzoekers zeggen dat het menselijk brein zich niet tegelijk kan inleven en analyseren.Wanneer we niets specifieks doen, schakelen onze hersenen tussen sociale en analytische netwerken. Maar bij het werken aan een doelgerichte taak betrekken gezonde volwassenen de juiste neurale paden, zeggen de onderzoekers.
Hoofdauteur Anthony Jack, assistent-professor cognitieve wetenschap bij Case Western Reserve, zegt in een nieuwsblog op de website van de universiteit dat "dit de cognitieve structuur is die we hebben ontwikkeld":
"Empathisch en analytisch denken zijn, tot op zekere hoogte, wederzijds exclusief in de hersenen", zegt Jack.

Twee netwerken in spanning

Vóór deze studie, uit eerder onderzoek, dachten wetenschappers al dat er twee grote netwerken in de hersenen waren die gespannen waren, één genaamd het standaardmodusnetwerk en de ander het taakpositieve netwerk. Er zijn echter verschillende opvattingen over wat hen drijft.
Eén visie stelt voor dat een netwerk wordt ingezet in doelgerichte taken, en wanneer dit gebeurt, laat de andere het denken toe om rond te dwalen.
Een andere visie stelt voor dat één netwerk externe aandacht krijgt, terwijl de andere voor interne aandacht is.
De nieuwe studie suggereert een nieuwe verklaring: beide netwerken richten zich op externe stimuli, maar één is voor sociale problemen en de andere is voor analytische problemen, en wanneer de ene betrokken bij één type probleem betrokken is, zijn de neurale routes voor de andere soort onderdrukt.

De studie

Voor hun studie rekruteerden Jack en collega's 45 gezonde vrijwilligers, allemaal universiteitsstudenten.
De deelnemers brachten elk 10 minuten per keer door in een fMRI-hersenscanner terwijl een scherm ervoor willekeurige selectie van 20 geschreven en 20 videoproblemen presenteerde waarin ze moesten nadenken over hoe andere mensen zich zouden kunnen voelen, en een andere willekeurige selectie van 20 schriftelijke en 20 video-problemen waarbij ze kennis van de fysica moesten gebruiken om op te lossen.
Na het lezen van een schriftelijk probleem of het bekijken van een video, moest elke deelnemer binnen 7 seconden een ja of nee antwoord geven op een vraag.
Tijdens elke sessie in de scanner ondergingen de deelnemers ook rustperioden van 27 seconden, en er waren ook verschillende getimede vertragingen tussen elke test, sommige duurden 1 seconde, anderen duurden 3 of 5 seconden. Tijdens de rustpauzes werden de deelnemers gevraagd om te ontspannen en naar een rood kruis op het scherm te kijken.

De resultaten

Toen ze de resultaten van de fMRI-hersenscans onderzochten, ontdekten de onderzoekers dat wanneer de deelnemers sociale problemen kregen, de hersengebieden die geassocieerd waren met analytisch denken waren gedeactiveerd en de regio's geassocieerd met empathie en sociaal denken actief waren.
En dit was ook andersom: wanneer de fysica-vragen werden gepresenteerd, waren de analytische regio's actief en de empathiegebieden waren geïnactiveerd.

Deze bevindingen waren hetzelfde voor schriftelijke en videoversies van problemen.
Maar toen de deelnemers in de rusttoestand waren, werd dat niet uitgedaagd om eventuele problemen op te lossen, maar de activiteit fietste van nature tussen de twee netwerken.
"Dit vertelt ons dat het de structuur is van het volwassen brein dat dit aandrijft, dat het een fysiologische beperking is van cognitie", zegt Jack.

The Explanatory Gap

Jack zegt dat de studie is geïnspireerd door een van de eeuwige filosofische vragen rond de aard van de mensheid:
"Waarom kunnen we de werking van een brein beschrijven, maar dat zegt ons niet hoe het is om die persoon te zijn?"
Iets dat geïnteresseerde wetenschappers op dit gebied intrigeert, is wat zij de "verklarende kloof" noemen, die Jack beschrijft als de "loskoppeling tussen ervaringsgericht begrip en wetenschappelijk inzicht".
Hij legt uit hoe hij en Philip Robbins, universitair hoofddocent filosofie aan de universiteit van Missouri, in 2006 stelden dat de verklarende kloof wordt gedreven door onze neurale structuur.
Terugkijkend op die tijd na het voltooien van deze nieuwe studie, zegt Jack: "Ik was oprecht verrast om te zien hoe krachtig deze bevindingen bij die theorie passen".

Perceptuele rivaliteit

De resultaten van dit nieuwste onderzoek lijken dat te suggereren dezelfde hersenmechanismen drijven de verklarende kloof als die welke verloofd raken wanneer we naar een visuele illusie kijken die bekend staat als het "eend-konijn", een tekening die op twee manieren kan worden gezien. Als je ernaar kijkt, zie je ofwel een eend die op een kant staat of een konijn die de andere kant op kijkt, maar je ziet ze nooit allebei tegelijkertijd.
Jack zegt dat dit fenomeen bekend staat als "perceptuele rivaliteit", dat optreedt als gevolg van neurale inhibitie tussen de twee representaties.
"Wat we in dit onderzoek zien is vergelijkbaar, maar veel breder: we zien neurale remming tussen het hele hersennetwerk dat we gebruiken om sociaal, emotioneel en moreel met anderen in contact te komen, en het hele netwerk dat we gebruiken voor wetenschappelijke, wiskundige en logische doeleinden. redenering, "legt hij uit.
Hij suggereert dat dit betekent dat wetenschappelijke verklaringen "echt iets achterlaten - de menselijke maat".
Jack zegt dat een grote uitdaging voor wetenschappers van de geest is hoe beter te vertalen tussen de "koude en verre mechanische beschrijvingen die neurowetenschappen produceren, en het emotioneel betrokken intuïtieve begrip dat ons in staat stelt om met elkaar te communiceren als mensen".

Implicaties

De onderzoekers suggereren dat hun bevindingen dat zijn implicaties voor een aantal stoornissen met een sociaal disfunctioneel onderdeel, van angst, depressie en ADHD tot schizofrenie.
Ze stellen dat hun ideeën vooral relevant zijn voor ontwikkelingsstoornissen zoals autisme en het Williams-syndroom. Autistische mensen zijn bijvoorbeeld heel goed in het oplossen van visuospatiale problemen, maar hebben slechte sociale vaardigheden. En mensen met het Williams-syndroom zijn andersom: ze komen over als warm en vriendelijk, maar doen het niet goed met visuospatiale tests.
"De behandeling moet gericht zijn op een balans tussen deze twee netwerken", stelt Jack voor.
De huidige methoden, waaronder revalidatie en onderwijs, lijken vooral te werken aan het versterken van het analytische netwerk.
"Nog, we vonden meer cortex gewijd aan het sociale netwerk, "zegt Jack.
Geschreven door Catharine Paddock PhD