Brainwave-training duwt voor cognitieve controle en verandert geestdriftige gedachten

Het aanleren van de bekende hersengolf in de mens, het alfa-ritme, kan een hersennetwerk versterken dat verantwoordelijk is voor cognitieve controle. Deze techniek, bekend als neurofeedback, kan worden beschouwd als een hoopvolle nieuwe procedure voor het herstellen van de hersenfunctie bij psychische stoornissen.
Deze baanbrekende studie, uitgevoerd door een groep onderzoekers van de Western University en het Lawson Health Research Institute, heeft ontdekt dat functionele veranderingen binnen een specifiek hersennetwerk precies plaatsvinden na een sessie van 30 minuten non-invasieve, neurale training.
Problemen met dit netwerk voor cognitieve controle zijn geïndiceerd in een reeks hersenstoornissen zoals ADHD, depressie, schizofrenie en posttraumatische stressstoornis.
Eerdere studies suggereren neurofeedback als een effectieve behandeling voor ADHD, gericht op impulscontrole en aandachtskwesties.
Gebruikers die neurofeedback gebruiken, kunnen leren hoe ze hun eigen hersenactiviteit kunnen regelen met behulp van een brain-computerinterface. In een basisvorm bestaat deze uit een computer die hersengolven registreert via oppervlaktesensoren op de hoofdhuid, ook wel bekend als een EEG (electroencephalogram). Het systeem verwerkt en representeert tegelijkertijd de werkelijke hersenactiviteit van een gebruiker, die van moment tot moment wordt weergegeven tijdens een spel op een computer.
Deze opstelling wordt een neurofeedback-lus genoemd, omdat informatie over hersenactiviteit altijd wordt teruggekoppeld naar een gebruiker die hun mate van controle toont. Realtime feedback stelt gebruikers in staat om bepaalde hersenfuncties opnieuw te maken onder fysiologisch-reguliere omstandigheden, waardoor een innovatieve manier wordt gegarandeerd om hersenveranderingen zonder schadelijke effecten te bevorderen.
Dit is mogelijk vanwege nueroplasticiteit, een reguliere eigenschap van de hersenen die het mogelijk maakt om te herstructureren na herhaalde training, voortkomend uit veranderingen in zijn eigen activiteit.
Deze bevindingen beantwoorden een vraag die al lang is afgevraagd: kan neurofeedback training überhaupt enige verandering in de hersenen veroorzaken?
Tomas Ros, PhD, hoofdauteur van de studie, nu aan de Universiteit van Genève, zegt:

"De effecten die we waarnamen waren duurzaam genoeg om te worden gedetecteerd met functionele MRI tot 30 minuten na een sessie met neurofeedback, waardoor we hersen- en gedragsmaten beter in de tijd konden vergelijken. We waren verheugd om die verhoogde metabole koppeling te vinden in een belangrijke cognitieve netwerk werd weerspiegeld in het individuele niveau van hersengolvenverandering veroorzaakt door neurofeedback.
Dezelfde maatregelen bleken nauw gecorreleerd te zijn met reducties in mind-dwalen tijdens een aandachtstaak. Verbazingwekkend genoeg zou dit betekenen dat de functie van de hersenen kan worden meegevoerd in een richting die meer oplettend en stil is. "

Voortbouwend op onderzoek uit het verleden, gelooft Ros dat hun resultaten het vermogen van de hersenen om te vormen verifiëren, en laten zien hoe eerdere activiteiten van meer dan 30 minuten geleden de toekomstige verwerkingstoestand kunnen bepalen. Deze studie is een direct voorbeeld.
Senior auteur Dr. Ruth Lanius, een professor in de afdeling psychiatrie aan de Schulich School of Medicine & Dentistry van Western, en een wetenschapper met Lawson Health Research Institute vult aan:

"Vergeleken met het ontbreken van significante bevindingen in de controlegroep die training met valse feedback kregen, ondersteunen onze bevindingen ondubbelzinnig een directe en plastische impact van neurofeedback op een centraal netwerk voor cognitieve controle, wat een veelbelovende basis suggereert voor het gebruik ervan om cognitieve aandoeningen te behandelen. aandoeningen."

De auteurs hopen dat deze veelbelovende resultaten meer onderzoek door wetenschappers op het gebied van EEG-neurofeedback zullen stimuleren als een haalbare optie voor de behandeling van hersenaandoeningen. Ze zijn van plan hun conclusies verder te testen in het klinische domein door te kijken of patiënten met posttraumatische stressstoornissen voordeel hebben bij deze bevindingen.
Geschreven door Kelly Fitzgerald