Aardbeving Medische reactie in Nieuw-Zeeland verminderd letsel en overlijden

Een recensie gepubliceerd in The Lancet, onthult dat een zorgvuldige voorbereiding op de aardbeving heeft bijgedragen tot het verlagen van sterftecijfers en de last van verwonding tijdens de 22 februari aardbeving in Christchurch, Nieuw-Zeeland, in 2011. Volgens de analyse, de reactie van het noodgezondheidsstelsel was buitengewoon effectief, ondanks het feit dat stroomuitval het leveren van medische zorg aanzienlijk bemoeilijkte en communicatiesystemen uitgevallen waren.
De aardbeving heeft meer dan 6.500 mensen verwond en 182 levens geëist.
Hoofdauteur van de studie, Michael Ardagh van de University of Otago, Christchurch, Nieuw-Zeeland, zei:

"De gezondheidsreactie op de aardbeving in Christchurch was uniek omdat de stad slechts één ziekenhuis had met een afdeling spoedeisende hulp (die was aangetast door aardschokschade) .Het ziekenhuis activeerde goed ontwikkelde en geoefende interne en externe incidentplannen en de respons van andere niet-acute patiënten. ziekenhuizen en faciliteiten voor eerstelijnszorg waren van cruciaal belang voor een effectieve en tijdige respons. "

De stad leerde van ervaringen met eerdere incidenten en oefeningen. Deze omvatten de activering van het incidentenplan voor massaslachtoffers als reactie op een aardbeving die in september 2010 97 mensen verwondde in het Christchurch-gebied.
De aardbeving op 22 februari 2011 heeft het Christchurch-ziekenhuis grote schade toegebracht. Bovendien werden sommige delen van het ziekenhuis zonder elektriciteit achtergelaten, vanwege verstoord zinkslib in de dieseltanks van de back-upgeneratoren.

De omvang van de ramp was niet volledig bekend bij de afdeling spoedeisende hulp vanwege het verlies van communicatiesystemen. Daarom wisten ze niet hoeveel slachtoffers ze konden verwachten en wanneer patiënten zouden arriveren.
Onderzoekers verklaarden:

"Grote aantallen patiënten gepresenteerd op verschillende manieren, zoals te voet, gedragen door leden van het publiek, in auto's, in politievoertuigen, op deuren vastgebonden aan de bovenkant van auto's, en in de achterkant van kleine vrachtwagens. Ongeoorloofde wegen en communicatie problemen resulteerden in een kleine triage of behandeling vóór het ziekenhuis voor de meesten van degenen die vroeg waren gepresenteerd. "

Dientengevolge kregen de belangrijkste personeelsleden radiotelefoons en mobiele telefoons om deze moeilijkheden te overwinnen, en medische studenten werden gestuurd om updates van televisie-uitzendingen te ontvangen en te rapporteren. Patiënten die niet bereid waren de gebouwen van het ziekenhuis binnen te komen uit angst voor instorting, werden buiten behandeld in de ambulances van de open lucht, hoewel het registreren en bijhouden van patiënten een uitdaging was.
Ardagh zei:

"Het gebruik van identificaties van meerdere patiënten leidde tot inefficiënties in het matchen van imaging- en laboratoriumresultaten met individuen.Het gebruik van unieke patiëntidentificaties en toegewijde medewerkers voor het identificeren en volgen van patiëntbewegingen zal helpen bij toekomstige grote incidenten."

Het hoge aantal vrijwilligers zonder algemene organisatie benadrukte hoe belangrijk het is om te anticiperen op en om het hoge aantal vrijwilligers van medisch personeel te beheren, zodat hun vaardigheden onmiddellijk op een efficiënte manier kunnen worden gebruikt.
Bovendien wordt in het rapport benadrukt dat rampenresponsplannen atypische aanbieders van acute letselszorg moeten omvatten: "Robuuste noodplannen waren aanwezig bij de meeste faciliteiten, maar ze anticipeerden niet op de noodzaak om triage te ontvangen en zo veel ongedifferentieerde patiënten te behandelen." De onderzoekers concluderen:

"Een geïntegreerde aanpak is nodig, waarbij eerstelijnszorgverleners, niet-acute ziekenhuizen en acute ziekenhuizen bereid zijn om zorg te verlenen aan massa's gewonden."

Geschreven door Grace Rattue