Wat is er te weten over postpartumdepressie?

Inhoudsopgave

1. symptomen
2. Oorzaken
3. Diagnose
4. Behandeling
5. Lifestyle tips
6. Statistieken

Postpartumdepressie (PPD) is een vorm van depressie die sommige vrouwen treft na de bevalling van een kind.

Symptomen zijn onder meer verdriet, veranderingen in slaap- en eetpatroon, lage energie, angst en prikkelbaarheid.

Doorgaans ontwikkelt de aandoening zich binnen 4 tot 6 weken na de bevalling, maar het kan soms enkele maanden duren voordat ze verschijnen.

Het is niet bekend waarom PPD voorkomt. Een depressie is echter geen teken dat u niet van uw nieuwe aankomst houdt, zoals sommige moeders vrezen. Het is een psychische aandoening die effectief kan worden behandeld met de hulp van steungroepen, counseling en soms medicatie. Iedereen met symptomen moet onmiddellijk naar de arts gaan.

Dit type depressie treft niet alleen moeders. Eén studie toonde aan dat ongeveer 10 procent van de nieuwe vaders postpartum of prenatale depressie ervaart. De hoogste percentages zijn te vinden 3 tot 6 maanden na de bevalling.

symptomen

PPD is een type depressie dat direct na de bevalling optreedt.

Postpartumdepressie kan ouders op verschillende manieren beïnvloeden. Hieronder enkele algemene symptomen:

• een gevoel van overweldigd en opgesloten zitten, of dat het onmogelijk is om ermee om te gaan
• een laag humeur die langer dan een week duurt
• een gevoel van afgewezen worden
• veel huilen
• schuldig voelen
• frequente prikkelbaarheid
• hoofdpijn, buikpijn, wazig zien
• gebrek aan eetlust
• verlies van libido
• paniekaanvallen
• aanhoudende vermoeidheid
• concentratieproblemen
• verminderde motivatie
• slaapproblemen
• de ouder heeft geen interesse in zichzelf
• een gevoel van ontoereikendheid
• een onverklaard gebrek aan interesse in de nieuwe baby
• een gebrek aan verlangen om af te spreken of contact te houden met vrienden

PPD is niet hetzelfde als babyblues, dat vele nieuwe ouders een paar dagen na de bevalling treft. Als het vermogen om de dagelijkse routine opnieuw te gebruiken echter aanzienlijk wordt ondermijnd door een laag humeur, is dit een teken van depressie op de langere termijn.

Veel mensen met PPD vertellen mensen niet hoe ze zich voelen. Partners, familie en vrienden die in een vroeg stadium de symptomen van postpartumdepressie kunnen opvangen, moeten hen aanmoedigen zo spoedig mogelijk medische hulp in te roepen.

Sommige mensen met postpartumdepressie hebben mogelijk gedachten over het schaden van hun kind. Ze denken er ook over om zelfmoord te plegen of zichzelf te schaden. Noch ouders noch het kind worden in de meeste gevallen geschaad, maar het hebben van deze gedachten kan beangstigend en verontrustend zijn.

Oorzaken

PPD is waarschijnlijk het resultaat van meerdere factoren. De exacte oorzaken zijn echter nog steeds niet bekend.

Depressie wordt meestal veroorzaakt door emotionele, stressvolle gebeurtenissen, een biologische verandering die een onbalans van chemische stoffen in de hersenen teweegbrengt, of beide.

De volgende factoren kunnen bijdragen aan PPD:

• de fysieke veranderingen van de zwangerschap
• overmatige zorgen maken over de baby en de verantwoordelijkheden van ouder zijn
• een gecompliceerde of moeilijke bevalling en bevalling
• gebrek aan familiale ondersteuning
• zorgen over relaties
• financiële moeilijkheden
• eenzaamheid, geen goede vrienden en familie in de buurt hebben
• een geschiedenis van psychische problemen
• de gevolgen voor de gezondheid van de bevalling, waaronder urine-incontinentie, bloedarmoede, bloeddrukveranderingen en veranderingen in de stofwisseling.
• hormonale veranderingen, als gevolg van een plotselinge en ernstige daling van het oestrogeen- en progesterongehalte na de geboorte
• veranderingen in de slaapcyclus

Moeilijkheden met borstvoeding kunnen ook in verband worden gebracht met PPD. Nieuwe moeders die borstvoeding ondervinden in de 2 weken na de geboorte van de baby hebben een hoger risico op PPD 2 maanden later, volgens een onderzoek aan de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill.

Mensen met een familiegeschiedenis van depressie hebben een hoger risico om het zelf te ontwikkelen. Niemand weet echter waarom dit gebeurt.

Een eerdere diagnose van een bipolaire stoornis kan ook het risico op het ontwikkelen van PPD verhogen in vergelijking met andere mensen met een nieuwe baby.

Diagnose

Het diagnosticeren van PPD is gebaseerd op het herkennen van slaapproblemen, angst en concentratiestoornissen.

Een arts kan proberen babyblues uit te sluiten door de persoon met verdachte PPD te vragen een vragenlijst voor depressie te voltooien.

De arts zal vaak vragen of zij de afgelopen maand een slecht humeur, depressie of hopeloosheid hebben gevoeld. Ze zullen ook vragen stellen of de nieuwe ouder nog steeds plezier beleeft aan activiteiten waar ze normaal gesproken blij van worden.

De arts kan ook vragen of de patiënt:

• slaapproblemen
• problemen bij het nemen van beslissingen en concentratie
• zelfvertrouwen problemen
• veranderingen in eetlust
• angst
• vermoeidheid, lusteloosheid of terughoudendheid om betrokken te zijn bij fysieke activiteiten
• schuldgevoelens
• zelfkritiek worden
• zelfmoordgedachten

Een persoon die "ja" antwoordt op drie van de bovenstaande vragen heeft waarschijnlijk een lichte depressie. Een persoon met een milde PPD kan nog steeds doorgaan met de dagelijkse activiteiten. Meer "ja" antwoorden suggereren een meer ernstige depressie.

Als de moeder 'ja' antwoordt op de vraag zichzelf of de baby te schaden, wordt deze automatisch gediagnosticeerd als ernstige PPD.

Sommige moeders zonder partner of naaste familieleden helpen misschien niet om deze vragen openlijk te beantwoorden omdat ze bang zijn dat ze de diagnose postpartumdepressie krijgen en dat hun baby wordt weggehaald.

Dit zal hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren. Een baby wordt alleen in extreme situaties meegenomen. Zelfs in zeer ernstige gevallen waarbij het individu in een psychiatrische kliniek moet worden opgenomen, zal het kind ze meestal vergezellen. Als een nieuwe ouder een ernstige depressie heeft, zullen deze met grote moeite worden geconfronteerd met het helemaal niet kunnen functioneren en hebben ze uitgebreide hulp nodig van een toegewijd team voor geestelijke gezondheidszorg.

De arts kan ook een aantal diagnostische tests, zoals bloedonderzoek, bestellen om te bepalen of er hormonale problemen zijn, zoals problemen die worden veroorzaakt door een te trage schildklier of bloedarmoede.

Behandeling

Recente ouders die van mening zijn dat ze PPD-symptomen vertonen, moeten contact opnemen met hun arts. Hoewel herstel soms enkele maanden in beslag kan nemen, en in sommige gevallen zelfs langer, is het behandelbaar.

De belangrijkste stap op weg naar het behandelen en herstellen van PPD is het herkennen van het probleem. Familie, partners en de steun van goede vrienden kunnen een grote invloed hebben op een sneller herstel.

Het is beter voor de persoon met PPD om uit te drukken hoe ze zich voelt tegenover mensen die ze kan vertrouwen, dan om emoties te onderdrukken. Het risico bestaat dat partners of andere geliefden zich buitengesloten voelen, wat kan leiden tot relationele problemen die bijdragen aan de PPD.

Zelfhulpgroepen zijn nuttig. Ze bieden niet alleen toegang tot nuttige begeleiding, maar ook toegang tot andere ouders met soortgelijke problemen, zorgen en symptomen. Dit kan het gevoel van isolatie verminderen.

medicijnen

De arts kan een antidepressivum voorschrijven voor mensen met ernstige PPD. Deze helpen de chemicaliën in de hersenen in balans te brengen die de stemming beïnvloeden.

Antidepressiva kunnen helpen bij prikkelbaarheid, hopeloosheid, een gevoel van niet-aankunnen, concentratie en slapeloosheid. Deze medicijnen kunnen helpen bij het omgaan met de baby, maar het kan enkele weken duren voordat ze effectief worden.

Het nadeel is dat antidepressieve chemicaliën via de moedermelk aan baby's kunnen worden doorgegeven, en er is weinig indicatie van de langetermijnrisico's. Volgens sommige kleine studies zijn tricyclische antidepressiva, zoals imipramine en nortriptyline, het meest waarschijnlijk de veiligste om te nemen tijdens het geven van borstvoeding aan een baby.

TCA's zijn niet geschikt voor mensen met een voorgeschiedenis van hartaandoeningen, epilepsie of ernstige depressie met frequente suïcidale gedachten.

Degenen die geen TCA's kunnen nemen, kunnen een selectieve serotonineheropnameremmer (SSRI), zoals paroxetine of sertraline, worden voorgeschreven. De hoeveelheid paroxetine of sertraline die uiteindelijk in de moedermelk terechtkomt, is minimaal.

Een moeder met PPD zou voedingsopties moeten bespreken met haar arts, zodat het selecteren van de juiste behandeling, die een antidepressivum kan omvatten, veilig is voor zowel haar als het kind.

Kalmerende middelen kunnen worden voorgeschreven in gevallen van postnatale psychose, waarbij de moeder hallucinaties, zelfmoordgedachten en irrationeel gedrag kan hebben. In dergelijke gevallen dienen de medicijnen echter korte tijd te worden gebruikt. Bijwerkingen zijn onder meer:

• verlies van evenwicht
• geheugenverlies
• duizeligheid
• slaperigheid
• verwarring

Psychologische therapieën

Cognitieve gedragstherapie is een behandelingsoptie voor PPD.

Studies hebben aangetoond dat cognitieve gedragstherapie (CBT) succesvol kan zijn in gematigde gevallen van PPD.

Cognitieve therapie is ook effectief voor sommige mensen. Dit type therapie is gebaseerd op het principe dat de gedachten depressie kunnen veroorzaken. Het individu wordt geleerd om de relatie tussen haar gedachten en gemoedstoestand beter te beheren. Het doel is om de denkpatronen te veranderen, zodat ze positiever worden.

Voor mensen met ernstige depressie, waar de motivatie laag is, zijn gesprekstherapieën alleen minder effectief. De meeste studies zijn het erover eens dat de beste resultaten voortkomen uit een combinatie van psychotherapie en medicatie.

Elektroconvulsietherapie

Als de symptomen zo ernstig zijn dat ze niet reageren op een andere behandeling, kunnen ze baat hebben bij elektroconvulsietherapie (ECT). Dit suggereerde echter alleen wanneer alle andere opties, zoals medicatie, niet succesvol waren.

ECT wordt toegepast onder algemene verdoving en met spierverslappers. ECT is meestal zeer effectief in gevallen van zeer ernstige depressie. De voordelen kunnen echter van korte duur zijn.

Bijwerkingen omvatten hoofdpijn en geheugenverlies dat meestal, maar niet altijd, op korte termijn is.

Behandeling van ernstige postpartumdepressie

Een persoon met ernstige PPD kan worden doorverwezen naar een team van specialisten, waaronder psychiaters, psychologen, ergotherapeuten en gespecialiseerde verpleegkundigen. Als de artsen van mening zijn dat de patiënt het risico loopt zichzelf of haar kind schade te berokkenen, kan zij in een kliniek voor geestelijke gezondheidszorg worden opgenomen.

In sommige gevallen kan de partner of een familielid voor het kind zorgen terwijl de persoon met PPD wordt behandeld.

Lifestyle tips

Hoe meer een arts weet tijdens of zelfs vóór een zwangerschap over de medische en familiegeschiedenis, hoe groter de kans is om PPD te voorkomen.

De volgende wijzigingen kunnen helpen:

• Volg een evenwichtig, gezond dieet.
• Eet regelmatig om de bloedsuikerspiegel te handhaven.
• Krijg elke nacht minstens 7 tot 8 uur slaap van goede kwaliteit.
• Maak lijsten en wees georganiseerd om stress te verminderen.
• Wees open in het praten met goede vrienden, partners en familieleden over gevoelens en zorgen.

Neem contact op met lokale zelfhulpgroepen.

Life hacks: Omgaan met postpartumdepressieKlik hier voor meer tips over het omgaan met postpartumdepressie.Lees nu

Statistieken

Onderzoekers van de Northwestern Medicine meldden in JAMA Psychiatry dat postpartumdepressie ongeveer 1 op de 7 nieuwe moeders treft.

In hun onderzoek, waaraan meer dan 10.000 moeders deelnamen, ontdekten ze ook dat bijna 22 procent van hen depressief was toen ze 12 maanden na de bevalling werden opgevolgd.

Het team ontdekte ook dat:

• Meer dan 19 procent van de vrouwen die gescreend waren op een depressie had overwogen zichzelf pijn te doen.
• Een groot deel van de moeders die gediagnosticeerd waren met postpartumdepressie werd eerder gediagnosticeerd met een ander type depressie of angststoornis.

Uit een Canadese studie bleek dat postpartumdepressie veel vaker voorkomt in stedelijke gebieden.Ze vonden een 10 procent risico op postpartum depressie bij vrouwen die in stedelijke gebieden wonen, vergeleken met een risico van 6 procent voor mensen in landelijke gebieden.