Transcraniële gelijkstroomstimulatie Helpt beroerte Patiënten slikken goed

Patiënten die een beroerte hebben gehad, ervaren vaak dysfagie, een slikstoornis na de gebeurtenis. Dysfagie leidt tot een hoger aantal complicaties, zoals uitdroging, ondervoeding en longontsteking, en tot grotere volgende zorgkosten. Onderzoekers hebben nu ontdekt in een nieuwe studie die in het juli nummer van Restauratieve neurologie en neurowetenschappen dat transcraniële gelijkstroomstimulatie (tDCS) kan de uitkomst van sliktherapie voor dysfagie na een beroerte verbeteren. tDCS houdt in het toepassen van zwakke elektrische stromen op het getroffen gebied van de hersenen van de patiënt.
Hoofdonderzoeker Nam-Jong Paik, MD, PhD, van Seoul National University College of Medicine's Department of Rehabilitation Medicine, legt Zuid-Korea uit:

Onze pilootstudie toonde aan dat tien dagelijkse sessies van tDCS over de aangetaste slokdarmmotorische cortex van de hersenhelft beïnvloed door de beroerte, in combinatie met sliktraining, verbeterde dysfagie na een beroerte. We hebben langdurige effecten van anodaal tDCS waargenomen gedurende drie maanden. "

De proef betrof 16 patiënten met acute dysfagie na een beroerte die moeite had met slikken veroorzaakt door verminderde tongbeweging, hoesten en stikken tijdens het eten en stembandenverlamming. Zij ontvingen tien sessies met sliktherapie van 30 minuten en werden willekeurig toegewezen aan een behandelingsgroep of controlegroep.

De onderzoekers pasten alle patiënten een elektrode aan die op hun hoofdhuid was aangebracht aan de zijde van de hersenen die door de beroerte was aangetast, evenals in de regio die verband houdt met het slikken. Aan de behandelingsgroep werd tDCS toegediend gedurende de eerste 20 minuten van hun sessies, met de sliktraining alleen gedurende de resterende 10 minuten, terwijl de onderzoekers in de controlegroep de gelijkstroom omlaag trokken en na dertig seconden uitschakelden.
De wetenschappers maten de resultaten vóór en onmiddellijk na het experiment, en opnieuw drie maanden later. Vlak voor en na de behandeling nam het team een ??PET-scan van een patiënt in elke groep om te zien of de behandeling enig effect had op de stofwisseling.
Geen van de patiënten had last van enig ongemak of vermoeidheid tijdens de interventies en de onderzoekers observeerden geen significante verschillen in leeftijd, geslacht, locatie van beroerte-laesie of mate van hersenbeschadiging.

Een significant verschil werd drie maanden later waargenomen in de tDCS-groep

Aan het einde van de sessies ontdekten de auteurs dat alle patiënten een verbetering in dysfagie vertoonden, zonder significant verschil tussen de twee groepen, hoewel de resultaten bij de follow-up van 3 maanden een significant grotere verbetering in de behandelingsgroep toonden vergeleken met met de controlegroep.
De PET-studie liet significante verschillen zien in het cerebrale metabolisme tussen de eerste en tweede PET-scans bij de patiënten die tDCS hadden gekregen. De onderzoekers vonden een hoger metabolisme van glucose in de onaangetaste hersenhelft van de hersenen, hoewel ze alleen tDCS op het aangetaste halfrond toepasten. Dit suggereert dat tDCS een groter gebied van het corticale netwerk lijkt te activeren dat betrokken is bij het inslikken van herstel, in plaats van alleen die gebieden die werden gestimuleerd door de elektrode.
Dr. Paik concludeert:

"De resultaten wijzen erop dat tDCS de uitkomst van sliktherapie bij dysfagie na een beroerte kan verbeteren. Zoals altijd het geval is bij verkennend onderzoek, is verder onderzoek met een groter aantal patiënten nodig om onze resultaten te bevestigen. optimale intensiteit en duur van de behandeling om de langetermijnvoordelen te maximaliseren. "

Geschreven door Petra Rattue