Voormalige kindsoldaten met PTSS verbeteren na gerichte behandelinterventie

Volgens een studie van JAMA, (3 augustus themanummer over geweld en mensenrechten) voormalige kindsoldaten uit Noord-Oeganda die een kortdurende traumagerichte interventie ondergingen, toonden een sterkere vermindering van de symptomen van posttraumatische stressstoornis dan soldaten die andere therapie kregen.
Volgens de huidige schattingen zijn er momenteel ongeveer 250.000 kinderen jonger dan 18 jaar actief als kindsoldaten bij vijandelijkheden in 14 landen of gebieden over de hele wereld. De burgeroorlog in Noord-Uganda duurde meer dan twee decennia en heeft vrijwel de hele bevolking getroffen.
Volgens achtergrondinformatie in het artikel:

"De Noord-Oegandese gemeenschappen hebben te maken gehad met grote aantallen ontvoerde kinderen, adolescenten en jonge volwassenen die na hun redding, vlucht of vrijlating tijdens de oorlog en daarna terugkeerden." De succesvolle reïntegratie van deze voormalige kindsoldaten blijft een grote uitdaging Ondanks de hoge mate van stoornis, zijn er geen gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken geweest naar de haalbaarheid en doeltreffendheid van interventies in de geestelijke gezondheidszorg voor ex-kindsoldaten.

Verena Ertl, van de Bielefeld Universiteit, Bielefeld, Duitsland, en haar medeonderzoekers voerden een gerandomiseerde gecontroleerde proef uit om de haalbaarheid en effectiviteit van verhalende blootstellingstherapie te testen voor het behandelen van ex-kindsoldaten met posttraumatische stressstoornis (PTSS).
Narrative exposure therapy (NET) is een kortdurende behandeling voor traumaslachtoffers die zijn ontwikkeld voor gebruik in landen met een laag middelenbestand die zijn getroffen door crisis en oorlog. NET stelt deelnemers in staat om details van hun traumatische en vaak gefragmenteerde ervaringen te onthullen in samenwerking met een therapeut die hun herinneringen aan traumatische gebeurtenissen reconstrueert om gewenning te bereiken. Het proces bestond uit 85 ex-kindsoldaten in de leeftijd van 12 tot 25 met PTSS uit een bevolkingsonderzoek onder 1.113 Noord-Oegandezen en werd uitgevoerd in interne ontheemdenkampen tussen november 2007 en oktober 2009.

Deelnemers werden willekeurig gesplitst in 1 van de 3 groepen bestaande uit narratieve exposure-therapie (n = 29), een academisch inhaalprogramma met elementen van ondersteunende counseling (n = 28), of een wachtlijst (n = 28) met behandelingen die werden uitgevoerd in 8 sessies door getrainde lokale litte therapeuten in hun respectievelijke gemeenschappen.
De symptomen van PTSS, depressie en gerelateerde stoornissen werden geëvalueerd voordat de behandeling begon en na 3 maanden, 6 maanden en 12 maanden na de interventie met behulp van verschillende analytische hulpmiddelen. Onderzoekers ontdekten dat de ernst van de PTSS-symptomen significant beter in de NET-groep verbeterde in vergelijking met de academische inhaal- en wachtlijstgroepen.
Tijdens één meting van klinisch significante verandering had 80% (20 van de 25 deelnemers) in de NET-groep de ernst van hun PTSS verminderd.
De auteurs schreven:

"In de academische inhaal- en wachtlijstcondities vertoonden 11 van de 23 (47,8%) en 14 van de 28 (50%) respectievelijk klinisch relevante verbeteringen Subgroepvergelijkingen brachten aan het licht dat verbetering significant beter was in de groep met narratieve blootstellingstherapie versus de academische inhaalgroep en de narratieve exposure-therapie versus de wachtlijstgroepen. "

Na 12 maanden trial voldeed 68% van de NET-deelnemers, 52,2% van de academische inhaaldeelnemers en 53,6% van de deelnemers aan de wachtlijst niet langer aan de criteria voor PTSS. Uit de 12 maanden durende follow-up bleek dat NET-deelnemers een groter effect binnen de behandeling ervoeren van 51,6% van het verminderen van de ernst van PTSS vergeleken met 30,9% van de academische inhaalgroep en 30,4% van de wachtlijstgroep.
De onderzoekers stelden:

"Bovendien gaven de resultaten aan dat er aanvullende positieve effecten van behandeling waren op geassocieerde problemen die niet primair gericht waren, zoals depressie, suïcidale gedachten, schuldgevoelens en belangrijke indicatoren van aanpassing, zoals stigmatisering en functioneren."

De auteur concludeert dat de resultaten van deze studie aangeven dat in de gemeenschap gevestigde litte therapeuten zonder een psychische of medische achtergrond een belichtingstherapie met succes kunnen toepassen.
Geschreven door Grace Rattue