Is de ziekte van Alzheimer te voorkomen voordat de schade is aangericht?

Wat als er een manier was om de ziekte van Alzheimer op te vangen voordat deze zich voordeed? Is er een methode om deze terminale en meest voorkomende vorm van dementie te stoppen? Onderzoekers besloten om te zien of er misschien een veelbetekenend teken is van de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer, dat detecteerbaar is voordat er al permanente schade is opgetreden.
De moderne geneeskunde is nog niet zover dat de schade die wordt veroorzaakt door de ziekte van Alzheimer volledig wordt teruggedraaid, hoewel bepaalde behandelingen de progressie van de ziekte vertragen. Er is wel gezegd dat Alzheimer twee keer zo vaak vrouwen treft als mannen, maar cognitieve achteruitgang bij beide geslachten is meestal vergelijkbaar.
Toen Erin K. Johns, een doctoraalstudent aan de afdeling Psychologie van Concordia University en een medewerker van het Centrum voor Onderzoek in Menselijke Ontwikkeling (CRDH), begon met haar studies naar volwassenen die leden aan MCI (mild cognitive impairment), ze wilde bepalen of er iets meer was dat gedaan kon worden om Alzheimer te herkennen voordat het hard toeslaat.
Volwassenen met MCI beginnen tekenen van geheugenstoornissen en problemen te vertonen die functioneren in het normale dagelijkse leven - het uitvoeren van taken, zoals het plannen van hun schema's.
Volgens de experts, volwassenen die tekenen van cognitieve stoornissen vertonen, hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer.
Johns commentaar:

"We wilden helpen om betrouwbaardere hulpmiddelen te bieden om mensen te identificeren die een verhoogd risico lopen op de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer, zodat ze kunnen worden benaderd voor preventieve strategieën die ervoor zorgen dat de hersenschade niet verder uitbreekt"

De nieuwe proef, die werd gepubliceerd in de Journal of the International Neuropsychological Society en gefinancierd door het Quebec Network for Research on Aging en de Canadese instituten voor gezondheidsonderzoek, beweert Johns en haar team dat diegenen die een beperkt vermogen hebben om beslissingen te nemen, lijden onder het onvermogen om vele andere taken uit te voeren, waarvan de grootste het vermogen is om hun remmingen beheersen.
Het beheersen van remmingen is cruciaal voor een normaal leven; het kan invloed hebben op eenvoudige beslissingen, zoals weerstand bieden aan de drang om iets ongezonds te eten of je mond houden over iets dat een vriend je heeft verteld. MCI-patiënten hebben ook moeite met tests die betrekking hebben op hun vermogen om eenvoudige situaties te organiseren en plannen.
Alle door Johns geanalyseerde volwassenen bleken een of meer functiebeperkende besluitvorming te hebben. Bovendien toonde bijna 50% van de volwassenen die werden bestudeerd minder dan verwachte scores op executieve functietests.
Deze resultaten gaan in tegen die van eerdere onderzoeken waarin werd gesteld dat slechts 15% van de patiënten met MCI last heeft van andere cognitieve stoornissen.
Johns vervolgde:

"Het probleem is dat patiënten en hun families problemen hebben om problemen met het uitvoerende functioneren aan hun artsen te melden, omdat ze misschien niet goed begrijpen hoe deze problemen eruit zien in hun dagelijks leven. Daarom is neuropsychologisch testen belangrijk."

Ze concludeerde: "Als we de tekortkomingen missen, missen we de kans om te interveniëren met de patiënt en het gezin om hen te helpen weten wat ze kunnen verwachten en hoe ze ermee om kunnen gaan."
Eerdere studies hebben gesuggereerd dat milde Alzheimer eigenlijk een milde cognitieve stoornis kan zijn; het is niet ongebruikelijk dat patiënten opnieuw gediagnosticeerd worden met MIC, niet met Alzheimer.
Geschreven door Christine Kearney