Obesitas in de VS Waarschijnlijk onderschat

Ongeveer 39% van alle Amerikanen die momenteel als licht overgewicht worden geclassificeerd, zijn waarschijnlijk zwaarlijvig, rapporteerden onderzoekers van het Weill-Cornell Medical College in New York in het tijdschrift PloS One. Het gebruik van slechts BMI (body mass index) om te meten hoe dik of slank mensen zijn, is een geschatte meting, het huidige gebruik heeft hoogstwaarschijnlijk het aantal zwaarlijvige personen in het land onderschat, schreven de auteurs.
Bij het beoordelen van de lichaamsgewichtstoestand van mensen, zou een bloedtest die leptinespiegels naar BMI meet, obesitas nauwkeuriger identificeren, schreven de auteurs. Mensen met obesitas hebben een hoger risico op het ontwikkelen van verschillende ziekten en aandoeningen, waaronder kanker, hartaandoeningen en diabetes type 2.
Onderzoekers, Eric R. Braverman, MD. en Nirav R. Shah, MD, MPH, ontdekte dat 39% van al degenen die geclassificeerd waren als overgewicht volgens hun tests zwaarlijvig waren. Ze onderzochten röntgenopnamescans waarbij rechtstreeks lichaamsvet werd gemeten in plaats van alleen BMI-scores.

Alleen BMI heeft de neiging om zwaarlijvigheid te onderkennen

BMI (body mass index) is een maat voor de lengte van een persoon in verhouding tot zijn gewicht. Een BMI van 25 tot 29,9 betekent dat de persoon overgewicht heeft, terwijl 30 of meer betekent dat ze zwaarlijvig zijn. BMI wordt al lange tijd bekritiseerd als onnauwkeurig en onvolledig.
Een Olympische sprintkampioen van 100 meter die 2 meter lang is, mag meer wegen dan een couch potato van dezelfde hoogte. De atleet heeft echter meer spieren (mager weefsel) en minder vet dan de andere persoon. Spier is zwaarder dan vet. De atleet zal komen met een hogere BMI dan de couch potato, hoewel zijn / haar taille-heup-borst metingen duidelijk laten zien dat de persoon met overgewicht of obesitas de andere is. BMI houdt geen rekening met de vet-spierverhouding.
De auteurs zeggen dat de huidige methode om alleen BMI-metingen te doen de neiging heeft om een ??aanzienlijk aantal mensen met obesitas verkeerd te diagnosticeren, die ten onrechte worden geclassificeerd als gewoon overgewicht. Deze mensen lopen dus een groter risico om obesitas gerelateerde ziekten te ontwikkelen omdat er geen interventie plaatsvindt.
De auteurs onderzochten DXA (dual-energy X-ray absorptiometry) scans van 9.088 volwassenen in een privékliniek in New York tussen 1998 en 2009. Driekwart van hen waren blanken, 63% vrouwen, 37% mannen, en hun gemiddelde leeftijd was 51,4 jaar. DXA meet spiermassa, botdichtheid en lichaamsvet.
Ze ontdekten dat:

• 64% van de patiënten werd geclassificeerd als zwaarlijvig volgens de DXA-resultaten
• 26% van de patiënten was zwaarlijvig volgens de huidige BMI-methoden

Braverman legde uit dat BMI vooral onnauwkeurig is bij het beoordelen van oudere vrouwen. Hij zegt dat hij BMI heeft gebeld onzin massa-index (BMI staat voor "body mass index").
De onderzoekers zijn van mening dat als een arts slechts BMI moet gebruiken, een beter afkappunt 28 kan zijn voor volwassen mannen en 24 voor volwassen vrouwen.
Hoewel het testen van DXA veel nauwkeuriger zou zijn, leggen de auteurs uit dat de scans duur zijn.
Het meten van bloedspiegels van leptine is niet kostbaar en zou een aanvullende test kunnen zijn voor de BMI-meting, die een betere beoordeling van de lichaamsgewichtstoestand van de patiënt zou opleveren, geloven de onderzoekers.
In een Abstract in het Journal concludeerden de auteurs:

"Onze resultaten demonstreren de prevalentie van vals-negatieve BMI's, toegenomen misclassificaties bij vrouwen met een hogere leeftijd en de betrouwbaarheid van genderspecifieke herziene BMI-cutoffs BMI onderschat obesitasprevalentie, vooral bij vrouwen met hoge leptinespiegels (> 30 ng / ml) Clinici kunnen leptin-gereviseerde niveaus gebruiken om de nauwkeurigheid van BMI-schattingen van het percentage lichaamsvet te verbeteren wanneer DXA niet beschikbaar is. "

Update 17 augustus 2013 - Voor het eerst in dertig jaar zijn de obesitas in Amerika onveranderd gebleven, zegt een onderzoek van Trust for America's Health en de Robert Wood Johnson Foundation.
Geschreven door Christian Nordqvist