Scent Detecting Dogs kunnen infecties in het ziekenhuis opsporen

Honden zijn nu in staat clostridium difficile op te sporen met significante nauwkeurigheid in monsters van ontlasting evenals de lucht rond patiënten in het ziekenhuis, suggereert een nieuwe studie gepubliceerd in BMJ.
Clostridium difficile is een infectief bestanddeel dat veel ziekenhuisinfecties veroorzaakt. Een speurhond herkent clostridium difficile in ontlasting en identificeert zo zieke patiënten.
Eerdere studies hebben aangetoond dat honden bepaalde kankers kunnen detecteren, die worden geverifieerd door de huidige bevindingen, wat een veelbelovend potentieel voor evaluaties van ziekenhuisafdelingen impliceert om uitbraken van C. difficile te voorkomen.
In een studie werd bijvoorbeeld beschreven hoe honden werden getraind om van cellen afgeleide vluchtige organische stoffen (VOS) specifiek voor prostaatkanker in de urine te detecteren. Ze identificeerden op correcte wijze 33 patiënten met door biopsie bevestigde prostaatkanker via hun urinemonsters.
Uit een afzonderlijke studie van onderzoekers van het Schillerhoehe-ziekenhuis in Duitsland bleek dat geurdetecterende honden VOC's kunnen identificeren die uniek zijn voor longkanker in uitgeademde ademmonsters. Dit is een kritieke uitkomst omdat de symptomen klein zijn en vroege detectie vrij moeilijk is voor deze dodelijke ziekte.
C. difficile-infectie komt meestal voor bij oudere patiënten die een stint antibiotica hadden tijdens een ziekenhuisverblijf, maar het kan ook in de gemeenschap beginnen, zoals in verzorgingshuizen voor oudere volwassenen. De symptomen kunnen variëren van lichte diarree tot fatale ontsteking van de darm.
Om verspreiding van C. difficile te voorkomen, is vroege detectie van cruciaal belang. De huidige diagnostische tests kunnen echter kostbaar en langzaam zijn, waardoor de behandeling tot een week kan worden uitgesteld.
Diarree veroorzaakt door C. difficile heeft een uitgesproken geur. Omdat honden zo'n scherp gevoel hebben, motiveerde dit een groep onderzoekers uit Nederland om te onderzoeken of een hond kon worden geleerd om C. difficile te identificeren.

Hoe een hond leert Clostridium Difficile te detecteren

Zonder ooit getraind te zijn voor detectiedoeleinden, leerde een mannelijke brak, Cliff genaamd, 2 jaar oud, door een trainer hoe C. difficile te detecteren in stoelgangmonsters en bij patiënten met C. difficile-infectie. Hij werd getraind om de aanwezigheid van deze specifieke geur te herkennen door te gaan liggen of zitten.
De hond werd gedurende twee maanden getraind en onderging toen een test om zijn geurvaardigheden te testen. Hij rook 50 C. difficile-positieve en 50 C. difficile-negatieve feces-monsters. Hij identificeerde correct alle 50 positieve monsters en 47 van de 50 negatieve monsters.
Dit gaf Cliff een score van 100 procent gevoeligheid en 94 procent specificiteit. Gevoeligheid berekent het deel van de positieven dat correct is gekozen en de specificiteit berekent het aantal correct gekozen negatieven.
Om zijn capaciteiten te testen, werd Cliff naar twee ziekenhuisafdelingen gebracht om zijn reukvermogen bij patiënten te gebruiken. Hij identificeerde correct 265 van de 270 negatieve controles (specificiteit 98 procent) en 25 van de 30 gevallen (gevoeligheid 83 procent).
De auteurs merken ook op dat de hond snel en systematisch was en een hele ziekenhuisafdeling beoordeelde voor de aanwezigheid van patiënten met C. difficile-infectie in minder dan 10 minuten.
De onderzoekers identificeren een aantal studielimieten:

• de onvoorspelbaarheid van het gebruik van een dier als een diagnostisch hulpmiddel
• het potentieel voor overdracht van infecties via de hond

Ze suggereren dat er nog steeds onbeantwoorde vragen zijn, maar uit hun onderzoek blijkt dat een opsporingshond kan worden geleerd om C. difficile met een grote nauwkeurigheid te herkennen, in ziekenhuispatiënten en in ontlastingsmonsters.
De onderzoekers concluderen: "Dit zou een groot potentieel kunnen hebben voor screening van C. difficile-infecties in zorginstellingen en zo bijdragen aan de controle en preventie van infectie door uitbraken van C. difficile."
Geschreven door Kelly Fitzgerald