Toilettrainingsmethode niet gekoppeld aan ongevallen bij kinderen

Ouders kunnen goed slapen, wetende dat het niet uitmaakt welke methode van zindelijkheidstraining zij gebruiken, het heeft geen invloed op de vraag of hun kind een urinair ongeval heeft, volgens een studie gepubliceerd in Klinische pediatrie.
Joseph G Barone, MD, hoogleraar chirurgie en pediatrische uroloog bij UMDNH-Robert Wood Johnson Medical School en chef-chirurg bij het Bristol-Myers Squibb Children's Hospital in Robert Wood Johnson University Hospital, legde uit:

"Zindelijkheidstraining is een belangrijke mijlpaal voor kinderen, waarvan het succes vaak is bekeken volgens de gebruikte trainingsmethode - een fel bediscussieerd onderwerp in de ontwikkeling van kinderen sinds de jaren 30. Onze studie en voorafgaand onderzoek suggereren dat kinderen die zindelijk zijn vroeg 24 en 32 maanden oud, is belangrijker voor het verminderen van het risico op urinaire problemen dan de methode die ouders kiezen voor training "

De onderzoekers zeiden dat er twee algemene trainingsmethoden zijn:

• -Ouder georiënteerde - Deze agressieve techniek werd vóór de jaren zestig vaker toegepast. Het houdt in het vroeg trainen van het kind, met sterke ouderlijke invloed.
• Kindgerichte - Deze passieve methode van zindelijkheidstraining omvat het wachten om het kind te trainen totdat hij / zij belangstelling en bereidheid toont.

Een studie uit 2011, gepubliceerd in CMAJ, zei dat het beginnen met het toilet trainen van kinderen op de leeftijd van 2 of 3 wordt geassocieerd met negatieve urinaire resultaten.
Het rapport stelt dat beide methoden effectief zijn, afhankelijk van veel verschillende factoren en wijzigingen, en ouders gebruiken vaak hun eigen strategieën om hun techniek aan te passen aan hun kind, inclusief het gebruik van beloningen of straffen.
Tijdens hun studie trachtten de experts de verschillen te vinden tussen de trainingstechnieken door twee groepen kinderen te vergelijken in de leeftijd van 4 tot 12. De eerste groep, een controlegroep, had geen urinewegproblemen (ongevallen) nadat ze waren klaar met zindelijk worden. De tweede groep bestond uit kinderen die vaak aanwijzingen hadden om te urineren of die uit de paniek drongen om te urineren (aandrangscontinuïteit) of overdagongevallen (mictiestoornissen). De onderzoekers verzamelden deze gegevens via de ouders van de kinderen en medische dossiers.
De deskundigen ontdekten dat de twee groepen geen opmerkelijke verschillen hadden in zindelijkheidstrainingtechnieken, wat betekende dat er geen verband was tussen de urinaire eigenschappen van de kinderen en de methode die hun ouders gebruikten om hen te trainen.
Dr. Barone concludeerde:

"Onze studie laat zien dat het debat over de voorkeursmethode van training niet gebaseerd was op wetenschappelijk bewijs, maar eerder op expert opinion." Het bewijsmateriaal in ons onderzoek zou de bezorgdheid van ouders helpen verminderen dat als hun kind problemen heeft met de urine, dit het resultaat kan zijn van verkeerde training of de gekozen trainingsmethode. Het is het niet. "

Geschreven door Christine Kearney