97% van de artsen schrijft Placebos, VK

Zevenennegentig procent van de artsen heeft op zijn minst één keer placebo-behandelingen voorgeschreven, volgens een Britse enquête.
Het onderzoek werd gepubliceerd in PLOS ONE en werd geleid door een team van experts aan de universiteiten van Oxford en Southampton. De resultaten toonden aan dat 97% van de artsen onzuivere placebo-behandelingen heeft gebruikt en 12% pure placebo's heeft gebruikt.
Behandelingen die niet bewezen zijn, worden onzuivere placebo's genoemd. Dit omvat antibiotica voor vermoede virale infecties en lichamelijke onderzoeken, evenals bloedtesten die niet volledig noodzakelijk maar voltooid zijn om de geest van de patiënt op zijn gemak te stellen.
Pure placebo's zijn behandelingen die geen actieve ingrediënten bevatten, waaronder suikerpillen en zoutoplossing-injecties.
De enquête werd online genomen door een willekeurige steekproef van artsen - 783 eerstelijnsbeoefenaren (huisartsen, huisartsen) in het VK. Dit monster was naar verluidt representatief voor alle artsen die waren geregistreerd bij de GMC (General Medical Council).
Uit de resultaten bleek dat artsen die pure of onzuivere placebo's voorschreven, dit om vergelijkbare redenen deden. De artsen meldden dat ze placebo's gebruikten om psychologische behandeleffecten te creëren - omdat patiënten vroegen om behandeling of om patiënten gerust te stellen.
Eerder onderzoek suggereerde dat placebo's buiten de bewuste geest worden geactiveerd, wat verklaart waarom patiënten klinische verbetering vertonen, zelfs als er geen actieve ingrediënten aanwezig zijn.
"Dit gaat niet over artsen die patiënten misleiden," verklaarde Dr. Jeremy Howick, co-hoofdauteur van de studie van de afdeling Primaire Gezondheidszorgwetenschappen van de Universiteit van Oxford. "De studie toont aan dat het gebruik van placebo's wijdverspreid is in het VK, en artsen geloven duidelijk dat placebo's patiënten kunnen helpen."
Gelijksoortig onderzoek over de hele wereld heeft ook aangetoond dat placebo's op grote schaal worden gebruikt en geaccepteerd. Een studie uit 2008 gaf aan dat placebo-behandelingen regelmatig worden voorgeschreven door reumatologen en internistige artsen in de Verenigde Staten, vaak zonder de intentie voor de patiënten toe te geven.
Het gebruik van placebo's in het VK wordt niet expliciet besproken of verboden door de GMC. De raad suggereert echter dat artsen altijd eerlijk moeten zijn tegenover patiënten en in detail moeten uitleggen wat ze voorschrijven.
Dr Howick zei:

"De GMC zwijgt over placebo's, wat tot dubbelzinnigheid leidt, maar stellen wel dat artsen informatie van patiënten niet mogen onthouden, omdat dit zou voorkomen dat de patiënt geïnformeerde toestemming zou geven. met de patiënt dat de placebo een 'echte' behandeling is, wordt de GMC-visie door huisartsen vaak geïnterpreteerd als een verbod op placebo's. '

Er waren verschillende resultaten met betrekking tot ethische attitudes ten aanzien van het gebruik van placebo's:

• 66% van de artsen zei dat pure placebo's ethisch aanvaardbaar zijn in bepaalde gevallen
• 84% zei dat onzuivere placebos acceptabel zijn
• 33% zei dat ze nooit acceptabel zijn

Meer dan 90% van de artsen maakte bezwaar tegen het gebruik van zowel pure als onzuivere placebo's als dit het vertrouwen van hun patiënt in gevaar bracht en meer dan 80% betwistte tegen gebruik als het misleiding betrof.
Professor George Lewith, co-hoofdauteur van de studie van de Universiteit van Southampton, concludeerde:

"Deze laatste studie met de Universiteit van Oxford laat zien dat artsen over het algemeen placebo's gebruiken om patiënten te helpen. Uit andere eerder gepubliceerde studies van Southampton is duidelijk gebleken dat placebo's veel mensen kunnen helpen en na een lange tijd effectief kunnen zijn."

"Naar mijn mening is het stigma verbonden aan het gebruik van placebo irrationeel, en verder onderzoek is nodig om ethische, kosteneffectieve placebo's te ontwikkelen," voegde Lewith eraan toe.
De studie werd gefinancierd door de Southampton Complementary Medical Research Trust, de University of Oxford Department of Primary Health Care Sciences en het National Institute for Health Research.
Geschreven door Sarah Glynn