Bacteriën die verantwoordelijk zijn voor Black Death-pest ontdekt

Een uitgestorven versie van de Yersinia pestis bacterie verantwoordelijk voor de 1347-1351 "Zwarte Dood" waarin 30-50 miljoen mensen in Europa stierven, is ontdekt door evolutionair geneticus Hendrik Poinar en team, zegt een artikel in Proceedings van de National Academy of Sciences (PNAS). De auteurs beschrijven de Zwarte Dood als een van de meest verwoestende gebeurtenissen in de geschiedenis van de mensheid.
Hendrik Poinar, van McMaster's Michael G. DeGroote Instituut voor Infectieziektenonderzoek (IIDR), Kirsti Bos, een afgestudeerde student aan Johannes Krause van de Universiteit van Tubingen, et al gebruikte high-throughput DNA-sequencing samen met een nieuwe manier van DNA-verrijking om hun ontdekking te doen.
De onderzoekers zeggen dat wetenschappers nog nooit volledig begrepen hadden wat de pest veroorzaakte, waarvan nog steeds wordt verondersteld dat hij jaarlijks ongeveer 2000 mensen wereldwijd vermoordt.
Poinar zei:

"The Black Death is misschien wel een van de meest dramatische voorbeelden ooit van een opkomende of opnieuw opduikende ziekte. Door de oorsprong van deze ziekte te bestuderen, kan het informatie opleveren over de evolutionaire geschiedenis van het organisme als een menselijk pathogeen.
"Zwarte dood doodde 50 miljoen mensen in Europa in 1348 en verspreidde zich van China door het Midden-Oosten naar Turkije, Messina, Sicilië en naar de havens van Genua en Londen en vervolgens naar Parijs. Een derde van de bevolking van Europa stierf en de vraag in het begin was: 'Wat was de bug waarmee het begon?' "

De wetenschappers zeggen dat hun studie aangeeft dat de Zwarte Dood de tweede was van drie pandemieën - de eerste was de plaag van Justinianus 541 na Christus en sloot af met de moderne pandemie van de 20e eeuw.
De wetenschappers onderzochten de skeletresten van 109 mensen die begraven waren in East Smithfield, Londen in 1349. Ze ontdekten dat hun lichamen Yesrinia pestis genen na het analyseren van hun DNA. Het team voerde ook DNA-onderzoeken uit van de overblijfselen van 10 mensen die waren begraven op St. Nicholas Shambles, een site die dateerde van vóór de Zwarte Dood.
Volgens hun voorlopige bevindingen kan de pathogeen die de Zwarte Dood veroorzaakte een variant zijn die nu is uitgestorven. De bacterie was hoogstwaarschijnlijk extreem virulent in 1348, legde Poinar uit. Het werkte op genen die leidden tot transmissie veroorzaakt door vlooienbeten; dit moedigde bacteriën aan zich te reproduceren in de luchtwegen van mensen met een longontsteking.
Poinar zei:

"Ons volgende doel is om het hele DNA te sequensen, en ik ben ervan overtuigd dat deze nieuwe techniek zal leiden tot antwoorden die ons begrip van de geschiedenis van de pest en ons concept van opkomende en opnieuw opduikende ziekten zullen veranderen."

De zwarte Dood

De zwarte Dood, bekend als misschien wel de meest cataclysmische pandemie in de geschiedenis van de mensheid, bereikte een piek in Europa gedurende 1248-1350. In die tijd noemden mensen de Zwarte Dood als de Grote pestilentie of de Grote plaag.
Historici zeggen dat het begon in China en reisde langs de zijderoute en bereikte de Krim in 1346.
Van de Krim werd het hoogstwaarschijnlijk gedragen door oriëntaalse rattenvlooien die de zwarte ratten besmetten die aan boord van koopvaardijschepen gingen en zich verspreidden door heel Europa en de Middellandse Zee.
Tussen 30% en 60% van de Europese bevolking werd teniet gedaan door de Zwarte Dood. Tegen 1400 had het de wereldbevolking teruggebracht van 450 miljoen naar tussen 350 en 375 miljoen. Het veroorzaakte een reeks economische, sociale en religieuze omwentelingen en had een diepgaande invloed op de ontwikkeling van de Europese geschiedenis. Pas rond 1550 wist de Europese bevolking zich te herstellen.
Tekenen en symptomen van de Zwarte Dood zijn onnauwkeurig, maar archieven omvatten meestal de verschijning van "buboes" (gavocciolos) in de nek, oksels en lies die bij het openen van de pus sijpelde en bloedde. Een "bubo" is een zwelling van de lymfeklieren.
De Italiaanse auteur en dichter Giovanni Boccaccio (1313-1375) schreef de volgende beschrijving:

"Bij mannen en vrouwen verried het zichzelf eerst door het verschijnen van bepaalde tumoren in de lies of oksels, waarvan sommige zo groot werden als een gewone appel, anderen als een ei ... Van de twee genoemde delen van het lichaam deze dodelijke gavocciolo spoedig begon zich te verspreiden en spreidde zich onverschillig in alle richtingen uit, waarna de vorm van de ziekte begon te veranderen, zwarte vlekken of razernij die in veel gevallen verschijnen op de arm of de dij of ergens anders, nu enkele en grote, nu kleine en talrijke Omdat de gavocciolo een onfeilbaar blijk van naderende dood was en nog steeds was, waren ook deze vlekken op wie ze ook maar hadden laten zien. '

De meerderheid van de patiënten stierf binnen zeven dagen na besmetting. Sommige documenten beschrijven sproetachtige vlekken en huiduitslag die waarschijnlijk werden veroorzaakt door vlooienbeten.
Geschreven door Christian Nordqvist