Ontoereikende slaap verhoogt insulineweerstand op moleculair niveau

Als u 's nachts niet voldoende slaapt, kan het vetweefsel van uw lichaam op dezelfde manier gaan werken als het vet dat wordt aangetroffen bij mensen met obesitas of diabetes.
Wetenschappers weten dat de kans op het ontwikkelen van insulineresistentie, obesitas en type 2 diabetes groter wordt bij onvoldoende slaap.
Een onderzoek van eerder deze maand wees bijvoorbeeld uit dat als tieners de hoeveelheid slaap verhogen die ze elke nacht krijgen, ze hun insulineresistentie kunnen verbeteren en het toekomstige begin van diabetes kunnen voorkomen. Een andere, vanaf mei 2010, suggereerde dat slaapapneu de insulineresistentie verhoogt als gevolg van metabolische veranderingen.
De huidige studie, geleid door een expert op Cedars-Sinai, is de eerste om een ??verandering in metabolisch weefsel aan te tonen nadat een persoon aan slaap is ontnomen.
Josiane Broussard, Ph.D., de eerste auteur, zei:

"Voor de gezondheid op lange termijn, moet u uw slaap beschermen," zei Josiane Broussard, PhD, de eerste auteur van het onderzoek. "Deze studie, hoewel klein, biedt een belangrijke aanwijzing over de functie van slaap en waarom slaapgebrek ons ??kwetsbaarder maakt voor Type 2 diabetes. "

Vetcellen moeten ook gaan slapen, voegde Broussard eraan toe, een collega van het Cedars-Sinai Diabetes en Obesitas Research Institute.
Het onderzoek, gepubliceerd in Annalen van interne geneeskunde, toont niet alleen een direct verband tussen onvoldoende slaap en een verstoring van het vermogen van het lichaam om energie te beheersen, het daagt ook het idee uit dat het hoofddoel van slaap is om de hersenen te laten rusten, wat suggereert dat slaap ook helpt bij het reguleren van het metabolisme van het lichaam.
In de Verenigde Staten is diabetes de zevende belangrijkste doodsoorzaak en een ernstige oorzaak van hartaandoeningen en beroertes. Er zijn 25,8 miljoen Amerikanen die worstelen met de ziekte, en ongeveer 79 miljoen individuen zijn prediabetic, volgens de CDC (Centers for Disease Control and Prevention).
Een kleine groep gezonde volwassenen werd waargenomen in de klinische studie, die werd uiteengezet toen Broussard aan de universiteit van Chicago was, gedurende een periode van acht dagen. Vier dagen bestonden uit 4,5 uur slaap, en de andere vier dagen van 8,5 uur.
Ongeacht hoeveel slaap ze kregen, alle deelnemers verbruikten hetzelfde voedsel en trainden even lang. Een weefselmonster werd genomen en geanalyseerd, van elk van de onderwerpen na elke cyclus.
De resultaten toonden aan dat na 4 nachten slaapbeperking (14 uur cumulatief slaapverlies) de vetweefselmonsters van de gezonde proefpersonen significant meer overeenkwamen met de monsters van obese of diabetische personen.
Het weefsel van de vrijwilligers die slaapgebrek hadden, was bijna 30% minder gevoelig voor insuline, ongeveer hetzelfde als het tekort dat werd gezien in de weefselmonsters van diabetische en obese patiënten vergeleken met die van normale gezonde personen.

Om het lichaam suikers te laten verwerken, wordt een hormoon dat bekend staat als insuline geproduceerd door de pancreas. Wanneer het lichaam niet reageert zoals het hoort op normale insulineniveaus, betekent dit dat de patiënt insulineresistent is, waardoor de alvleesklier grotere hoeveelheden van het hormoon maakt, zodat dezelfde hoeveelheid suiker kan worden verwerkt.
De bevinding kwam van slaaponderzoeksspecialisten en biologen, experts die voor een van de eerste keren bij elkaar waren getrokken, om metabolisme en energieregulatie in vetweefsel te analyseren.
"Deze eye-opening studie helpt de link te leggen tussen slaap en diabetes, en suggereert ook dat voldoende slaap, zoals een dieet en lichaamsbeweging, een van de gezonde gewoonten is die we kunnen aannemen om diabetes te voorkomen of te behandelen," zei Broussard.
Terwijl hij verder onderzoek doet, hoopt Broussard te onderzoeken hoe beperkende slaap de hartfunctie, de organen en de bloeddruk kan beïnvloeden. De doelen van het Cedars-Sinai Diabetes en Obesitas Research Institute gaan goed samen met haar onderzoek, onthulde Richard Bergman, Ph.D., de directeur van het instituut.
Bergman concludeerde:

"Dit soort onderzoek leidt ons tot een beter begrip van welke factoren ons vatbaarder maken voor diabetes, obesitas en de omstandigheden die tot hen leiden - en brengt ons een stap dichter bij het kunnen voorspellen, voorkomen, behandelen en genezen van deze aandoeningen. "

Geschreven door Sarah Glynn