Voorspel de levensduur met behulp van Telomere lengte

Volgens nieuw onderzoek door wetenschappers aan de Universiteit van Glasgow gepubliceerd in het januari nummer in de Proceedings van de National Academy of Sciences USA, een goede indicator van de levensverwachting van een individu kan vanaf het allereerste begin worden verkregen door gebruik te maken van de lengte van gespecialiseerde stukjes DNA, telomeren genaamd, die voorkomen aan de uiteinden van de chromosomen die onze genetische code bevatten.
Telomeren werken op dezelfde manier als plastic doppen aan het einde van veters. Ze markeren het einde van het chromosoom en beschermen ze tegen verschillende processen die er geleidelijk toe leiden dat de uiteinden worden weggesleten. Deze DNA-beschermingsmethode is gelijk aan die bij de meeste dieren en planten, evenals bij mensen. Het is bewezen dat het uiteindelijke verlies van de telomeerkap storingen in de cellen veroorzaakt.
De studie, gefinancierd door de European Research Council, met extra steun van de UK Natural Environment Research Council, de Wellcome Trust en de US National Science Foundation, is de eerste studie waarin onderzoekers de lengte van telomeren bij dezelfde individuen van vroeg het leven verder, en herhaaldelijk tijdens de rest van hun natuurlijke leven. De bevindingen hebben aangetoond dat de lengte van de telomeerlengte in het vroege leven een sterke voorspeller is van de levensduur van een individu.
De onderzoekers maten telomere lengtes in kleine monsters van bloedcellen van een groep zebravinken op verschillende leeftijden. De levensduur van de dieren varieerde van slechts 210 dagen tot bijna negen jaar. Ze stelden vast dat de beste voorspeller van de levensduur telomeerlengte slechts 25 dagen was.
Dr. Britt Heidinger van de Universiteit van Glasgow verklaarde:

"Hoewel er in telomeerlengte veel variatie was tussen individuen, hadden de langstlevende vogels de langste telomeren op elk meetpunt."

Onderzoekers weten dat variaties in lengte van telomeren deels worden geërfd en ook dat ze kunnen variëren vanwege veranderingen in omgevingsfactoren, bijvoorbeeld blootstelling aan stress.
Toonaangevende onderzoeker professor Pat Monaghan gaf als commentaar:

"Ons onderzoek toont het grote belang van processen die vroeg in het leven werken. We moeten nu meer weten over hoe vroege levensomstandigheden het patroon van telomeerverlies en het relatieve belang van geërfde en omgevingsfactoren kunnen beïnvloeden. huidig ??onderzoek."

Geschreven door Petra Rattue