Walking May Halve Genetic Influence On Obesity

Steeds een uur lopen per dag kan de neiging tot zwaarlijvigheid halveren bij mensen die genetisch gevoelig zijn voor de aandoening, terwijl een zittende manier van leven die 4 uur of meer tv kijken per dag omvat, het met 50% kan verhogen, aldus onderzoekers van een Amerikaan Heart Association-bijeenkomst in San Diego deze week.
Hoofdauteur Dr. Qibin Qi, een postdoctorale onderzoeksmedewerker van de afdeling Voeding aan de Harvard School of Public Health in Boston, Massachusetts, en collega's, onderzocht gegevens over 7.740 vrouwen en 4.564 mannen die deelnamen aan twee prospectieve studies: de Nurses 'Health Studie en gezondheidswerkers Follow-up onderzoek.
Qi vertelde de pers:
"In onze studie verminderde een stevige dagelijkse wandeling van één uur de genetische invloed op zwaarlijvigheid, gemeten aan de hand van verschillen in BMI, met de helft. Aan de andere kant verminderde een sedentaire levensstijl, gemarkeerd door televisie vier uur per dag te kijken, de genetische invloed met 50 procent."
BMI of body mass index is de verhouding van het gewicht van een persoon in kilogram tot het kwadraat van hun lengte in meters (uitgedrukt als kilogram / vierkante meter of kg / m2). Een BMI-score van 30 kg / m2 of meer tarieven als zwaarlijvig.
Qi en collega's merken op dat eerdere studies over de verbanden tussen genen, levensstijl en obesitas zich grotendeels hebben gericht op het FTO-gen en de algehele fysieke activiteit, en we weten weinig over koppelingen met sedentair gedrag, zoals tv-kijken en de invloed van andere genen varianten.
Daarom hebben ze hun studie ontworpen om te kijken naar de verbanden tussen fysieke activiteit in de vrije tijd, tv-kijken en het effect van verschillende genen op obesitas.
De fysieke activiteit en de tv-kijkdata die ze gebruikten, werden twee jaar voordat BMI werd gemeten verzameld. Genetische gegevens over de aanleg voor ziekten kwamen uit biologische monsters.
Voor het effect van genen op obesitas baseerden Qi en collega's hun berekeningen op 32 genen waarvan bekend is dat ze de BMI verhogen. Ze berekenden verschillen in BMI per punt van een genetische predispositie score, overeenkomend met elk BMI-verhogend gen.
Toen ze de gegevens analyseerden, vonden ze:

• Elk BMI-verhogend gen was gekoppeld aan een toename van de BMI met 0,13 kg / m2.


• Het effect was verminderd bij mensen met het hoogste niveau van fysieke activiteit (0,08 versus 0,15 kg / m2 bij mensen met de laagste fysieke activiteitsniveaus).


• De genetische invloed op de BMI was sterker bij mensen die 40 uur per week naar de tv keken (0,34 vergeleken met 0,08 kg / m2, voor degenen die een uur of minder per week televisie keken).


• Het equivalent van stevig wandelen gedurende één uur per dag was gekoppeld aan een vermindering van 0,06 kg / m2 van de genetische invloed op BMI.


• Elke extra 2 uur per dag tv kijken was gekoppeld aan een toename van het genetische effect op BMI met 0,03 kg / m2.

De onderzoekers concluderen:
"Meer lichamelijke activiteit in de vrije tijd verzwakt de genetische aanleg voor een verhoogde BMI, terwijl sedentaire levensstijl die wordt aangegeven door langdurig tv-kijken de genetische effecten op de BMI benadrukt."
Ze constateren dat hun bevindingen suggereren dat "zowel het verhogen van het bewegingsniveau en het verminderen van sedentair gedrag, met name tv kijken, onafhankelijk de genetische aanleg voor een verhoogde BMI kan verminderen".
Qi zei dat de gemiddelde Amerikaan 4 tot 6 uur per dag tv kijkt.
Op dit moment kunnen leden van het publiek geen gentests voor obesitas ondergaan, dus in de tussentijd zei Qi dat artsen naar familiegeschiedenis moesten vragen als de volgende beste manier om de genetische aanleg te beoordelen.
Qi zei dat we niet precies weten hoe de 32 genen die ze hebben beoordeeld van invloed zijn op BMI.
"Deze genen zijn net geïdentificeerd in de afgelopen vijf jaar en de exacte functies van de genetische varianten zijn nog onbekend. Toekomstige studies zullen nodig zijn om de onderliggende mechanismen bloot te leggen," legde hij uit.
Geschreven door Catharine Paddock PhD