Intrekking van levensondersteuning Voor patiënten met traumatisch hersenletsel is voorzichtigheid geboden

Een nieuw onderzoek in CMAJ (Canadian Medical Association Journal) ontdekte dat de dood na ernstig traumatisch hersenletsel verband houdt met een zeer variabele incidentie van stopzetting van levensondersteuning aan het einde van het leven. De tarieven waaraan levenssteun wordt onttrokken, verschilt sterk van ziekenhuis tot ziekenhuis. De auteurs zeggen dat bij het nemen van de beslissing om ondersteuning in te trekken, zorgvuldige aandacht moet worden besteed.
Traumatisch hersenletsel is de hoofdoorzaak van overlijden en invaliditeit bij patiënten jonger dan 45 jaar. Meestal zijn deze patiënten niet in staat om beslissingen te nemen over hun medische zorg, dus wanneer de beslissing zich voordoet om levensonderhoud in te trekken, maken hun artsen en familieleden de keuze meestal op basis van slechte prognose, artservaring, de wensen van de patiënt en / of religieuze opvattingen. Toch zijn er niet genoeg hulpmiddelen om de handicap en de langetermijnresultaten voor deze patiënten nauwkeurig te voorspellen.
Sterftecijfers na intrekking van de levensondersteuning bij personen met ernstig traumatisch hersenletsel werden onderzocht door een multicenter team van Canadese onderzoekers in zes traumacentra in Quebec, Ontario en Alberta. 720 patiënten ouder dan 16 werden geanalyseerd, 77 mannen waren mannen. De belangrijkste oorzaak van letsel was motorongeluk (57%), valpartijen (31%) en mishandeling (8%).
Het aantal sterfgevallen varieerde aanzienlijk. 32% (228) van de 720 patiënten stierf in het ziekenhuis, ook al varieerde het sterftecijfer in centra van 11% tot 44%. 70% van de sterfgevallen (variërend van 64% tot 76%) hadden te maken met levensonderhoud die werd ingetrokken, waarbij ongeveer de helft van deze sterfgevallen zich binnen drie dagen voordeden.
Dr. Alexis Turgeon, Laval University, Quebec, schreef:

"We zagen dat de meeste sterfgevallen na ernstig traumatisch hersenletsel optraden na het staken van de levensondersteunende therapie en dat de mate van terugtrekking van levensondersteunende therapie aanzienlijk varieerde tussen niveau-één traumacentra.
We zagen ook een aanzienlijke variabiliteit in de totale ziekenhuissterfte die aanhield na risicoverevening. Dit doet de vrees ontstaan ??dat verschillen in sterfte tussen centra deels te wijten zijn aan verschillen in de perceptie van artsen van de lange-termijnprognose en het praktijkpatroon van artsen voor het aanbevelen van het stopzetten van levensondersteunende therapie.
Totdat er nauwkeurige diagnostische hulpmiddelen beschikbaar zijn, moet zorgvuldige aandacht worden besteed aan het inschatten van prognoses voor mensen met ernstig traumatisch hersenletsel en aan het aanbevelen van levensondersteuning. "

In een aanvullend rapport schrijven Drs.David Livingston en Anne Mosenthal, Department of Surgery, New Jersey Medical School:

"Hoewel we de variabiliteit in intrekking van levensondersteunende therapie toeschrijven aan verschillen in voorkeuren van de patiënt, voegt het artikel van Turgeon en collega's aan het groeiende aantal literatuur toe dat de artsenpraktijk en de cultuur van medische centra een even sterke rol kunnen spelen."

Verschillen in de manier waarop artsen de prognostische onzekerheid in ernstig traumatisch hersenletsel controleren en de manier waarop zij deze onzekerheid communiceren aan families en patiënten is een andere reden voor de grote discrepantie in behandelingen tussen traumacentra, volgens Dr. Livingston en Dr. Mosenthal.
Geschreven door Grace Rattue